zondag 30 december 2012

Einde jaar- begin nieuwe toekomst

Jul (Kerst) is in Noorwegen een belangrijke tijd, maar als je het vergelijkt met Nederland is het vooral een langdurig verhaal. Bedrijven en organisaties vergasten hun personeel op een Julebord, een feestelijke maaltijd, die soms al in eind november wordt gehouden.... Daarvoor hebben we vanuit Idunns Mathus druk gecaterd en hebben we ons tot het uiterste ingespannen met het maken van julegaverposer (mooi versierde tasjes met allerlei lekkers er in), inclusief de inhoud van die, zeg maar, kerstpakketten.

 
Het druk hebben en hard werken is op zich niet erg, maar het viel ons zwaar om in de laatste dagen van december 19 dagen achtereen te werken, in de wetenschap dat het daarna, voor ons, in dit bedrijf, gebeurd zou zijn. 
Met Kerst zijn we zelf dit jaar niet echt bezig geweest. Zaterdag voor Kerst was onze laatste werkdag. Een rare, bizarre dag. Veel bestellingen klaargemaakt, veel bezorgd. In een behoorlijk pak sneeuw, waardoor sommige locaties aardig lastig te bereiken waren. Dat maakte het in ieder geval weer spannend en de omgeving blijft betoveren.

Toen was het klaar en voelden we de spanning van ons afglijden, hoewel langzaam.

Lichamelijk en geestelijk zijn we meer uitgeput dan we hadden gedacht.

Maar gelukkig kunnen we voor het eerst in tijden weer genieten van al het moois om ons heen, al is dat in een straal van enkele tientallen meters.
Het naar buiten 'moeten' is heerlijk en rustgevend, in ieder geval in ons hoofd. Er moet sneeuw worden geruimd, hout voor de kachel worden gehaald uit de schuur. Een mooi paadje daarnaar toe maken is zelfs bij -15 graden nog een warm klusje waarbij je je hoofd leeg kunt maken.

Inmiddels is dat hout halen een hachelijk zaak geworden. Er ligt/lag een pak sneeuw van meer dan een meter op het dak en plotseling is het + 6 graden. Dat levert mooie plaatjes op, maar ook ijspegels die je liever niet in je nek wilt hebben.....
En dan Kerst. De eerste dag hebben we samen een en ander aan achterstallig huishoudelijk werk aangepakt: we waren er al lang niet meer toegekomen om de stofzuiger te hanteren bijvoorbeeld. Douche, kattebak, kachel, er schreeuwde van alles om schoonmaak. En dat lucht op. Oud opruimen, plaats maken voor nieuw.

Nog nauwelijks tijd gehad om te overpeinzen hoe we nu verder moeten.
Tweede Kerstdag hebben we ontspannen doorgebracht met vriend Piet, die nu ook even niet meer weet hoe hij in Norge verder moet. Lekker gegeten en gedronken en nagedacht over de mogelijkheden die er voor ons en voor hem zijn in het land waar we willen blijven.
Want dat blijft als een paal boven water staan: we blijven hier en we gaan alles op alles zetten om dat mogelijk te maken. Wat ons is overkomen biedt nu de kans om eindelijk de dingen te gaan doen waarvoor we eigenlijk gekomen waren. Mooie en (h)eerlijke producten maken en zelf bepalen wat en hoe! 

We moeten niet blijven hangen in bespiegelingen over waar het in het afgelopen jaar is misgegaan, maar met een open blik naar de toekomst kijken. We hebben ideeën genoeg. Daarvoor moeten we nu, op korte termijn, realistische plannen smeden. With al little help from our friends en de steun vanuit de gemeente. 

Om met 'de Kneet' te spreken, 'het is de dood of de gladiolen'.

We staan op de rand van een nieuwe toekomst (alweer??) en gaan vol vertrouwen 2013 in.
Skål (alvast)!


 

vrijdag 21 december 2012

Een sneeuwpop voor Theo

Vandaag is het precies een jaar geleden dat een collega en ik samen op ziekenbezoek waren bij een geliefde oud-collega. Theo van Nispen was samen met zijn vrouw aan het genieten van zijn vervroegde pensioen toen hij plotseling werd gegrepen door een fatale ziekte, die razendsnel zijn lijf en zijn leven ruïneerde.

Hij lag aangekleed op bed in de huiskamer, wilde niet veel kwijt over zijn eigen toestand maar hoorde ons uit over onze belevenissen, op het werk en privé. Johan en ik praatten en dronken koffie. Theo toonde zich als altijd heel geïnteresseerd in ons wel en wee en hoe bizar ook, het was gezellig. Terwijl we wisten dat hij niet lang mee te leven had. 
Toen ik vertelde dat Henk en ik naar Noorwegen zouden gaan verhuizen kreeg zijn blik die oude tinteling, iets jongensachtigs - het leek hem een prachtig avontuur!

Een uurtje bezoek was genoeg, Theo was moe dus we namen afscheid.
En bij die laatste omarming vroeg hij mij met glanzende ogen "maak je daar in Noorwegen straks een mooie sneeuwpop voor me?".

Twee dagen later, op 23 december 2011, stierf Theo van Nispen.

Die sneeuwpop ter ere van hem had ik vandaag willen maken. Ik heb het vanmiddag na het werk geprobeerd, met glanzende ogen. Het lukt helaas niet: het blijft maar sneeuwen en vriezen en de sneeuw die er ligt is zo bevroren dat ik mijn handen er aan openhaal. Ik krijg het niet voor elkaar. En een wortel, en kooltjes, dat heb ik niet in huis...Maar Theo, die pop voor jou kómt er, een dezer dagen.

maandag 10 december 2012

Bobbetje Blauw



Een laagje sneeuw lag er al, en vorige week was het met tussen de min 15 en min 17 graden C. behoorlijk koud. Maar zaterdagnacht is het pas echt flink gaan sneeuwen - en die buien hielden aan tot en met zondagavond laat. Zondagmorgen was de temperatuur in huis gedaald tot 8 graden (brrrr.. maar we drinken alleen een kop thee en douchen ons daarna warm) en we moesten in een wilde sneeuwjacht om 7.30 over doodstille Drangedalse wegen in een maagdelijk wit naar ons werk. Nieuwe ervaring.

Autoritten zullen nooit mijn favoriete tijdverdrijf worden (als bijrijder zal het ongetwijfeld anders zijn dan als bestuurder; ik begrijp echter niets van de kunst van het autorijden en heb dan ook nooit het behalen van het benodigde bewijs geambieerd), maar deze eerste keer in dit land, in deze ongenadige sneeuwbui en over deze kronkelende, stijgende en dalende wegen heb ik mijn koude knokkels toch wel warm zitten kneden. Van angst dan. Het was alsof het horizontaal sneeuwde: grote vlokken die glinsterend de voorruit belaagden en daarop onmiddeliijk wilden gaan plakken en bevriezen. Gelukkig zit er een ervaren chauffeur aan het stuur en moet ik dus niet piepen. Althans: niet hoorbaar.

Het was een zondag vol buffetbestellingen en dus een lange werkdag. De tocht naar huis aan het eind van de middag was opnieuw in het bijna donker, er was nog nauwelijks sneeuwgeschoven en om bij onze voordeur te komen moesten we tot onze knieën door de sneeuw waden (pad? waar dan?). Mijn knieën zitten dan niet zo hoog, maar die van Henk wel!  Ca. 50 cm lag er, aan prachtige poedersneeuw.

 
  Zo prachtig wit, alles, dat het een blauwzweem krijgt - zeker met de zon er op. Bobbetje Blauw, ik weet niet precies, maar het was iets dat ik vroeger mijn moeder wel bij de witte was zag doen. Om wit écht wit te krijgen. Inmiddels heel lang geleden, en daar doet die sneeuwglans me aan denken.

Het vogelvoederhuisje dat we aan een dode appelboom in de tuin hebben opgehangen heeft een hoge muts gekregen, en om er nu brood en vogelvoer in te kunnen doen ontbreekt het me aan hoge zevenmijlslaarzen...

Voor Pippi is deze eerste winter waarschijnlijk een groots en meeslepend wonder. Hij kan eindeloos verwonderd naar de vlokkenhemel kijken vanaf de vensterbank. Van waar hij overigens ook onze auto herkent: verwelkomt ons zonder uitzondering mauwend voor het raam en achter de voordeur, als we thuiskomen. Die voordeur, daar mag hij nog steeds niet alleen uit - maar een verkennende wandeling rondom het huis ontzeggen we hem niet. We houden hem voorlopig nog letterlijk en figuurlijk veilig aan het lijntje. Behalve een beetje griezelig (maar dat zal wel wennen) is rijden door dit landschap een verbluffende ervaring. Het is alsof we door de pagina's van zoiets als een 'special' van de National Geographic zijn beland. Oogverblindende foto's, alleen zitten we er live middenin!


's Morgens wakker worden en dit op (ijsbloemen) en uit (wit!) het slaapkamerraam zien is heerlijk. Twee truien en een dik vest, okay, maar we zijn niet voor een kleintje vervaard. En mocht alles mis gaan en we er hier niet uit blijken te komen met onze doorstartplannen, dan hebben we dit prachtigs in elk geval binnen. De stilte van de mantel der sneeuw, zeg maar, de adembenemende schoonheid van roerloze bevroren bossen, en zelfs de ijspegel aan onze dakgoot - dat neemt niemand ons meer af. We zullen doorgaan.


zaterdag 1 december 2012

Uit elkaar

 
Na 7 maanden samenwerken met ups en downs is het hoge woord en deze week dan uit gekomen: onze partner Idunn heeft aangegeven dat ze niet verder wil met ons. Eigenlijk vlak voordat wij haar hadden willen zeggen dat we op deze manier niet door wilden met haar - dus een verschrikkelijke verrassing was het niet. Maar ons bestaan hier schudt wel op z'n grondvesten...

De spanningen liepen de laatste tijd hoog op, al zal ons nooit helemaal duidelijk worden waarom precies. Idunn bleef vooral bezig met haar taarten en andere zoetwaar, terwijl wij het voornaamste deel van de catering voor onze rekening namen. Wij timmeren aan de weg met de ontwikkeling, productie en op de markt brengen van nieuwe producten. Reclame maken, aandacht vragen voor Idunns Mathus in een bredere kring dan die van de bestaande klanten. Dat deden we met plezier en met redelijk succes.
Ieder z'n meug, ons leek die taakverdeling prima. We zagen toekomst, maar 'de kost gaat voor de baat' is nou eenmaal iets dat je moet slikken. Wij samen zijn goed in hartig, snel en efficiënt. Op elkaar ingespeeld, vooruitdenkend en de markt verkennend naar nieuwe mogelijkheden. En dat zijn nou net dingen die in Noorwegen niet altijd vanzelfsprekend zijn. Men wil vernieuwing - maar als het puntje bij het paaltje komt houdt men toch liever alles bij het oude. Je moet sterk in je schoenen staan en een lange adem hebben (en vooral veel geduld) als je innovatief wilt ondernemen. Het is een veelgehoord verhaal van immigranten hier. Die verhalen kenden we.
Onze ideëen over bedrijfsvoering, inkoop en logica, efficiëntie en hygiëne in de keuken, planning organisatie blijken toch te ver uiteen te liggen. Daardoor werd het steeds lastiger om met plezier met het werk bezig te zijn. Dan dus maar uit elkaar. Per wanneer is nog niet helder, maar wel z.s.m. in het komende jaar.

Hoe nu verder? Tsja..
Daar gaan we goed over nadenken en alle mogelijkheden onderzoeken.
Idunn wil in elk geval terug naar af (het eenvrouwsbedrijfje dat ze had voor onze komst). Misschien willen Henk en ik samen de AS (=BV) voortzetten, een andere bedrijfskeuken vinden, en aan de slag gaan met onze oorspronkelijke plannen. Kant-en-klare soepen en stoofschotels maken, ons bestaande assortiment aan conserven doorontwikkelen en uitbouwen en vooral: een nieuwe doelgroep aanboren. Maar of dat kans van slagen heeft? Dat heeft veel met geld te maken. 'Kapitaalkrachtig' kunnen we onszelf echter niet noemen.
Als we die kansen niet krijgen zal de AS moeten worden opgeheven, tenzij Idunn alles wil overnemen - maar ook dat kost geld, en ook haar ontbreekt het juist daar aan.

Kortom, het wordt een tijd zonder grappige Sinterklaas en zonder feestelijke Kerstmis, maar een tijd die bol staat van de vraagtekens. Met rekenmachientjes op tafel, internet afspeuren, informatie verzamelen, adviezen vragen. Praten met mensen, mogelijkheden onderzoeken. Wij weten gelukkig heel precies wat we willen, maar of ons ideaal te verwezenlijken is, is maar de vraag. We zullen het er voorlopig heel druk mee hebben. Terwijl het de komende 3 weken in ons bedrijf juist ook heel druk is, vanwege een eindeloze stoet kerstdiners, buffetbestellingen en kerstpakketten...

 
Los van bovenstaande muizenissen genieten we van dit land en het leven hier: 's morgens is het koud en overdag blijft de temperatuur redelijk constant (het is nu min 9, en overdag was het min 6, maar droog en kraakhelder). IJspegels aan de rotsen en bevroren stukjes meer leveren winterse plaatjes op. Echt prachtig!
 
Als we om 6.30 uur opstaan komt de thermometer niet verder dan 10 graden, en als we thuiskomen aan het eind van de middag duurt het een poosje (nou ja, zo'n uur of 2) voordat het een beetje aangenaam wordt nadat Henk het houtvuur heeft opgestookt.
 
 
 


En ook onze Pippi, die met rennen, springen en de idiootste capriolen uithalen in het hele huis avondvullende voorstellingen geeft als we thuis zijn (en als we niet thuis zijn waarschijnlijk ook, maar dan zonder publiek), geniet van de weldadige warmte als de schoorsteen eenmaal rookt.



Inmiddels is hij meer dan 50 cm lang, als hij zo uitgestrekt ligt. En zwaarder dan het kleine fluweelbolletje van een paar maanden geleden. We voelen hem 's nachts ineens op bed springen en zich tussen ons in nestelen. Beetje spinnen, zuchten, en heerlijk slapen. Wat wil een mens nog meer, denken we dan. Als het even kan: hier blijven, en samen verder gaan. Wij, en Pippi. Op Solvik. We zullen alles op alles zetten om dat voor elkaar te krijgen.

maandag 19 november 2012

Watermanagement

Water is van essentieel belang, zoals iedereen weet. De afgelopen weken hebben we in dat opzicht wat nieuwe ervaringen opgedaan.
Zo is het wonen aan een flinke waterpartij, zoals we ons 'meer voor de deur' nu maar even zullen noemen, zeer bepalend voor de temperatuurschommelingen in dit jaargetijde.
De weersvoorspellingen op internet willen ons af en toe laten geloven dat er geen nachtvorst zal zijn, maar als we dan 's ochtends naar ons werk moeten is het flink ijskrabben geblazen. Vreemd genoeg, althans voor ons, is het het koudst in de periode dat het licht begint te worden. Wij waren gewend dat in NL de koudste periode globaal tussen 03.00 en 06.00 ligt en dat de temperatuur daarna weer wat stijgt. Hier kan het voorkomen dat het in die periode + 2 graden is en dat het rond 7.00 uur ineens -2 of -3 is.
Als we naar de keuken rijden is het nu oppassen geblazen op de weg, vooral in bochten langs het meer die redelijk beschut liggen. Juist sinds er de afgelopen tijd aardig wat regen is gevallen, kan het op die plekken verraderlijk glad zijn. Gelukkig zitten de spijkerbanden onder de auto, en niet voor niets.

Op een aantal plekken, waar de zon (als ie er is) nu niet meer komt, blijft het ijs al liggen. Niet dat een Fries rayonhoofd zal wakkerliggen van de ijsgroei en de ijsdikte, maar het belooft wel wat! Dit zelfbenoemd rayonhoofd van Henseid, Solvik, zal hierover regelmatig berichten en echt niet alleen om jaloezie op te wekken....




Water gebruiken uit eigen bron, dus niet aangesloten zijn op het gemeentelijk waterleidingnet, is hier in het buitengebied redelijk normaal. Waar wij wonen hebben we dat ook, en dat levert een prima waterkwaliteit op. Daarmee maken wij ook onze onvolprezen bier en wijn.

Ook de keuken in Nesland heeft een eigen bron, maar in verband met het bedrijfsmatige gebruik van die keuken, en dus van het water, zit daar een disinfecteringssysteen met UV-licht op. Die wordt van overheidswege regelmatig gecontroleerd.
Dat moest uitgerekend in een qua catering drukke periode worden vernieuwd...In verband met de vele bestellingen hebben we onze uitwijk genomen naar de keuken van een 'Grendahus', een soort van buurthuis, om te kunnen blijven doorwerken. Dat Grendahus is op loopoafstand van ons huis in Henseid, dus dat was comfortabel. We reden met een bestelauto vol apparatuur en ingredienten van Nesland naar Henseid, en gingen aan de slag in alle vroegte. Er moesten liters lapskaus en honderden snitter worden  klaargemaakt!

Daar stonden we dan; we maken inmiddels traditionele Noorse lapskaus, in een vreemde keuken, met uitzcht op het Bed & Breakfast, waar we in april 2 nachten hebben gebivakkeerd tijdens onze verhuizing. Het is zo'n beleving tussen vanzelfsprekendheid en ongeloof in, dat we dit nu doen!

Maar we doen het. Na het mogen gebruiken van de keuken van het Grendahus was het tijd om de sleutel, die we in volstrekt vetrtrouwen hadden meegekregen, weer even terug te brengen naar een bestuurslid van het buurthuis, hier om de hoek.
Dat bleek niet éven, want zoals gezegd heeft het nogal geregend de afgelopen tijd en was de grond aardig doorweekt. Het huis waar ik de sleutel ging afleveren is laaggelegen en het weggetje er naartoe steil en hobbelig. Er is ook niet veel ruimte om te keren en in z'n acheruit kwam ik niet verder. Dan maar vooruit, vaart maken, bochtje draaien en weer naar boven. Dat was het idee... Helaas bleef ik halverwege steken en heb ik het gazon van de 'buurman' in enkele minuten omgeploegd.
Een probleem bleek het niet te zijn. De beheerder van de sleutel kwam 10 minuten later terug uit zijn werk, zette laconiek de tractor voor de auto en trok mij eruit. Die mooie sporen door het gras lieten hem volstrekt koud en 'ach' , zei hij', 'als je de sleutel nog een keer nodig had, kom hem gewoon maar halen'. Met de fiets denk ik nu, de volgende keer....

Inmiddels ben ik binnen ons bedrijf benoend tot watermanager. Ik zal de kwaliteit van het water moeten bewaken aan de de hand van een bedieningspanel.
In het land der blinden is éénoog koning!


   

   

dinsdag 6 november 2012

30 jaar getrouwd

Nee, wij niet, en het is maar de vraag of we dat gaan halen: a.s. vrijdag 9 november beleeft ons huwelijk pas zijn eerste lustrum. Maar Henks neef Jan en zijn vrouw Annemarie waren 2 weken geleden wél 30 jaar getrouwd, en tot ons grote genoegen vierden ze dat hier in Noorwegen, met ons!


Op zondagmorgen arriveerden ze met de boot uit Kiel in Oslo, en aan het begin van de middag konden we ze op Solvik verwelkomen. Maandag waren we vrij en konden we gevieren een wandeling maken, en veel eten van de prachtige marsepein-slagroomtaart die Idunn voor de gelegenheid had gefabriceerd.

's Avonds een bescheiden homemade dineetje hier thuis, met een fles goede wijn en kaarsen op tafel. Ergens uit eten gaan is in deze contreien geen optie: de afstanden zijn te groot om ergens zonder auto naartoe te kunnen komen, en door het hier geldende 'zero-tolerancebeleid' met betrekking tot rijden en alcohol laten de meeste automobilisten het wel uit hun hoofd om met een slok op achter het stuur te kruipen. Voor te hard rijden worden forse boetes uitgeschreven, maar rijden onder invloed betekent zonder pardon dat het rijbewijs wordt ingenomen, en soms zelfs een paar weken gevangenisstraf én een hoge geldboete.  
 


Het weer liet helaas te wensen over: het bleef druilerig en vochtig, maar thuis bij de houtkachel hadden we het heel gezellig en ook de daarop volgende dagen waren genoeglijk en vrolijk. Fijn om honderduit te kunnen praten, familieherinneringen op te halen en wat meer tijd met elkaar te kunnen doorbrengen dan op de gebruikelijke familieaangelegenheden als verjaardagen en begrafenissen...Een hernieuwde kennismaking dus.
Woensdag zijn Jan en Annemarie naar Oslo vertrokken om de laatste dag van hun korte vakantie te gebruiken voor een nadere exploratie van die stad. Wij bleven achter met een flink aantal volle werkdagen voor de boeg - maar gelukkig ook met een aangevulde tabakvoorraad. Op bestelling meegebracht door ons bezoek.  
 
Die vrijdag hadden we in Tokeblikk, de prachtige gelegenheidslocatie die we vaak gebruiken, een zgn. Damenesaften georganiseerd.Een avond voor uitsluitend dames. Dat vereiste van 's morgens vroeg tot 's avonds laat fors wat voorbereiding en logistiek geregel. Terwijl Henk bestellingen in de regio rondbracht en Idunn de ene na de ander taart bakte, maakte ik het zelfverzonnen saladebuffet klaar. Dat bestond uit 5 verschillende salades met het accent op gezond en licht' - dus alles zonder het minste likje mayonaise of slagroom...Niet erg gebruikelijk in de Noorse keuken.
 
 
Tokeblikk ligt op een paar honderd meter afstand van onze bedrijfskeuken en biedt een adembenemend uitzicht op het Tokemeer en de beboste bergen die dat meer omzomen. Die avond hadden we er 42 vrouwen te gast, die onder het genot van een drankje eerst konden luisteren naar muziek, vervolgens konden kijken naar de nieuwste herfstmode en daarna zich tegoed konden doen aan een uitgebreid buffet - met de onvermijdelijke koffie en taart toe. Idunn had 2 meisjes uit de buurt bereid gevonden liedjes te komen zingen en zichzelf te begeleiden op een gitaar. Verder waren er 7 vrouwelijke kennissen die wel mannequin wilden spelen en de collecties van een modehuis, een schoenenzaak en een zilversmid uit Kragerø wilden showen. De gasten hadden zonder uitzondering hun zondagse kleren aangetrokken en hun mooiste sieraden opgediept voor dit avondje uit - zodat wij soms moeite hadden met het onderscheid tussen publiek en mannequins.
 
Het werd een succes. Alles verliep volgens scenario en het saladebuffet viel in goede aarde. Henk en ik werden na afloop van het programma veelvuldig gecomplimenteerd door de gasten. Saillant detail is dat we vooral werden bedankt voor 'het nieuwe eten' ! Couscous is hier niet echt algemeen nee, en dat je heerlijke salades kunt maken met scampi, druiven, feta en aardbeien etc. was voor het merendeel van de dames een eyeopener. Het was een meer dan 12-urige werkdag, gevolgd door een zaterdag en een zondag met werk van 7.30 tot 15.00 uur, dat wel. Maar met dit soort acties zitten we kennelijk op de goede weg.
Komt voor herhaling in aanmerking dus.
 
 

donderdag 1 november 2012

Bange dagen maar eind goed...

Zondagmorgen had het gesneeuwd en hoe prachtig alles om ons heen er ineens ook uitzag - we konden er niet van genieten. Geen speels katje dat in onze blote benen hing toen we uit bed kwamen, geen luid gespin in de keuken, geen dol geren en gespring, geen klein jengelstemmetje bij de etensbakjes: Pippi spoorloos, het huis plotseling akelig leeg.
 
 
Een piepklein kiertje van een open raam boven bleek voldoende uitdaging voor hem te zijn geweest om de wijde wereld te gaan verkennen...Voor het eerst alleen buiten, een katje van een half jaar oud, dat nog nooit sneeuw had gezien of gevoeld. Of een verkeersweg had ervaren. Wist hij de weg naar huis wel te vinden?
Hoe we voor en na ons werk ook zochten in de buurt en in de wildernis om ons heen, geen Pippi te vinden. Totdat we hem ineens hoorden, heel hoog vanuit een enorme spar in een stuk bos naast Solvik. Hij was niet te zien, maar zijn gekrijs en klaaglijke gemauw ging ons door merg en been. Duidelijk Pippi, daar zo ongeveer op 30 meter hoogte, ergens tussen de takken!

Om het uur liepen we naar die boom, riepen we, smeekten we, maar in plaats van naar beneden te klauteren bleef het beestje angstig en zielig en bang piepen en miauwen. Soms met nog maar een heel klein en stil stemmetje.
Met buurman Olav en zijn ladder ter plekke iets proberen haalde niets uit: met een ladder van 8 meter hoog kwamen we in de verste verte niet in de buurt van de top. "Ach", werd links en rechts gezegd, "als 'tie maar genoeg honger krijgt komt hij er vanzelf wel weer uit.." Wachten dus, we wisten niet wat we anders konden doen. Terwijl het arme ding inmiddels kletsnat moest zijn, want het regende zondagavond pijpestelen.
Maandagmorgen op school begreep de lerares onze zorg en stuurde ze ons naar de gemeente, om de brandweer om hulp te vragen. Maar de (vrijwillige) brandweer wilde niet in actie komen voor een kat. We zaten thuis bij de pakken neer. Pippi daar hoog, nu weer in de sneeuw, aan zijn lot overlaten?
 
En toen stonden ze ineens voor de deur, maandagavond: Olav, zijn vrouw Else en hun dochter Malin. Met sterke zaklantaarns en een motorzaag. "Han døde!" zei Else vanonder haar capuchon, "hij gaat dood, als we niks doen!". We schrokken ons suf.
 
Het werd een spectaculaire reddingsactie. Dikke jassen, waterdichte laarzen, in het pikdonkere stuk bos naar de boom - waar nog 2 buurtbewoners klaarstonden, met hoofdlampjes en kattevoer. Het bakje voer dat ik er die middag had neergezet bleek overigens 10 minuten later al leeggegeten te zijn, maar niet door Pippi. "Vogels waarschijnlijk", zei ik naïef, waarop de buurtbewoners koeltjes meldden dat er een vos was gehoord, precies die nacht (het was volle maan), en precies op deze plek... Vossen eten wel kleine poesjes, en een bang en verzwakt poesje heeft geen kans...Van die mededeling werk ik lichtelijk bleek om de neus. Actie dus! Wij werden voor de keus gesteld: de boom omzagen betekent 50% kans dat de kat het overleeft - maar als we het niet doen haalt hij het zeker niet, nóg een nacht zonder eten en drinken, hij raakt uitgeput. Om met die boom! Pippi moet er uit, als het niet goedschiks kan, dan maar ten koste van een boom!
 
Maar dat werden er 3, want om met de traktor bij de bewuste den (of spar, zeg maar een kerstboom gewoon) te kunnen komen moesten er barricades geruimd worden. Grof geweld: snerpend lawaai van de motorzaag, geschreeuwde aanwijzingen in het Noors, angstig krakende stammen, geruis van neerstortende kruinen om ons heen - het was een bar gebeuren in sneeuw en duisternis op ruw en rotsig terrein. Olavs traktor moest de boom stutten zodat die niet in een keer zou omvallen. En we moesten ook voorkomen dat de kabel (internet) die ergens hoog hangt geraakt zou worden.
Na iets meer dan een uur gebeurde het dan. De reuzenboom knakte, en een van de buurtbewoners die hoog op een stuk heuvel was geklommen zag de top vallen en riep "han lever!!!", "hij leeft!!!" , want hij had gezien dat Pippi uit de top sprong voordat die de grond raakte. Opluchting bij ons allemaal, hij heeft het in elk geval overleefd!
 






Uiteindelijk vond ik na een wanhopige zoektocht (waar is die kat in godsnaam in paniek heengevlucht - als 'tie maar niet de weg op is gegaan en alsnog wordt overreden!) een kletsnat, bang poesje onder de vloer van de schuur achter ons huis. Het moment waarop hij daaronder vandaan kroop en als een gek naar het licht en door de openstaande deur het huis binnenrende zal ik nooit vergeten.
Henk en de anderen moesten de (beschadigde) traktor nog terughalen, maar de verdere ravage hebben gelaten voor wat die was. Thuis Pippi afgedroogd, eten gegeven en bij de kachel gezet, en met onze onvolprezen buurman Olav een borrel gedronken op de goede afloop. Wat een schrik, wat een buren, wat een geweldige mensen, wat een dierenliefde.
 
 
Pippi zit onder de harde plukken hars in zijn vacht, maar zijn schorgeschreeuwde stem begint zich te herstellen en vandaag toonde hij zelfs weer een beetje belangstelling voor een speeltje. Vanaf zijn redding heeft hij vooral geslapen, zo dicht mogelijk bij ons. Hopelijk heeft hij van dit gevaarlijke avontuur geleerd en is boomklimmen voorlopig niet meer leuk.   
 
In een bos zo vol met bomen, mist men 1, 2 boompjes niet. Denk ik dan maar.
Dit was een tussendoorblogje - volgende volgt snel, zodra er tijd is.
 

woensdag 10 oktober 2012

Hoezo herfst?

Pip op schoot, wij na gedane arbeid even in de zon waar het zomaar meer dan 20 graden wordt... 
Zolang we nog bijna elke dag even onder een strakblauwe lucht op balkon of terras kunnen zitten voelt het nog niet zo herfstig - ook al dwarrelen de blaadjes met velen tegelijk uit de berken in de tuin en maakt iedereen zich op voor de winter.


Het blijft mooi, ook in dit jaargetijde. Laatst stak een prachtige vos vlak voor ons de weg over (nooit eerder eentje van dichtbij gezien); vorige week renden er twee herten op z'n allerlenigst en sierlijkst langs de rand van een weiland dat we ergens passeerden. Af en toe horen we 's nachts een uil roepen vanuit het bos en onlangs hebben we elkaar 's morgens in de slaapkamer verbaasd afgevraagd wie er nu op zo'n vroeg tijdstip tegen ons huis zou gaan zitten timmeren? Buurman Olav klust graag, maar om 07.00 uur? Bleek het een specht (grote bonte) te zijn, die pal naast het raam in het hout zat te hakken! Beetje idioot, er is in de buurt nou niet bepaald een gebrek aan bomen zou je zeggen...  Zelfs Pippi zat een beetje onthutst achter het rolgordijn in de vensterbank de hakactiviteiten gade te slaan.
 

Met de komende kou in gedachte heeft Olav bedacht dat de deuren in onze achterkamer geïsoleerd zouden moeten worden. Die mooie deuren kunnen niet meer open ("ze zijn al 100 jaar niet gebruikt en de sleutel is zoek.. ") en zoals we nu weten dienden ze ooit als toegang tot de ontbijt- en eetkamer voor de pensiongasten die Olavs grootmoeder hier vroeger onderdak bood. Die kamer vormt nu een fijn maar koud verlengstuk  van onze woonkamer. Daarom zijn de deuren nu va  buiten bekleed met steenwol en plastic, in de hoop dat dat onze stookkosten een beetje gaat beperken. Geen gezicht natuurlijk, maar wie warm wil worden moet niet ook nog mooi willen zijn hoor.
Het dubbelglas raam in diezelfde achterkamer is inmiddels geplaatst en op een zonnige achternamiddag ook geschilderd (het kozijn, welteverstaan). Kortom: laat maar komen, die winter!
 
Dit weekend waren we eindelijk weer eens helemaal vrij. Zaterdag t/m maandag zowaar! Niet dat er geen bestellingen waren, maar Idunn kon ze alleen aan en gunde ons even wat vrije tijd. Terwijl zij en haar vriend een kleine 2 weken met vakantie in Spanje waren hebben Henk en ik namelijk samen de tent gerund - en met succes: alles is naar tevredenheid gelopen, goed en op tijd. Daarnaast hebben we kunnen doen wat we allang van plan waren: flink opruimen, schoonmaken, herindelen en reorganiseren in de keuken. Veel onduidelijke spullen uitzoeken, kapotte spullen weggooien, onidentificeerbaar materiaal apart leggen. Proberen iets van een systeem aan te brengen in een werkruimte die 10 jaar lang is gebruikt door één persoon die zo haar eigen logica heeft. En weinig tijd inruimde voor onderhoud van apparatuur en kookinventaris. We hoorden die dingen zuchten van tevredenheid onder onze warme sopdoek.. Dankbaar werk dus, met zichtbare resultaten, die ook Idunn niet zijn ontgaan.
 
We hebben de vrije tijd gebruikt om een beetje uit te rusten (tot Pippi's plezier) en ook in huis te klussen. Henk heeft eindelijk ons weerstation geïnstalleerd; toen we de verpakking van het schijnbaar eenvoudig in te stellen apparaat voor het eerst openmaakten, maanden geleden, wisten we niet hoe snel we hem weer dicht moesten doen - knap ingewikkeld, met zo'n praktische, goed bedoeld uit het Tjechisch of zoiets vertaalde handleiding erbij. Je moet er even de tijd voor nemen, maar dan heb je ook wat, blijkt. Buiten staan nu regen- en windmeter, binnen hangt een schermpje waarop vanmorgen te zien was dat de temperatuur voor het eerst 2 graden onder nul was. Het weerstation was een van de afscheidscadeaus van onze collega's. Het andere, de elektrische deken, zullen we wellicht binnenkort ook (moeten) inwijden....
 
Inmiddels is het vandaag op de kop af een half jaar geleden dat we hier op Solvik kwamen wonen. Een half jaar vol belevenissen en zonder een moment twijfel of spijt.
 
Helaas viel er vandaag een grimmige schaduw over ons niet meer in Nederland wonen. Een slechtnieuwsbericht van een geliefd familielid, bij wie een ernstige ziekte opnieuw de kop op blijkt te hebben gestoken. Wat kunnen we doen, behalve zachtjes huilen, hardgrondig hopen en meeleven? Hoe kunnen we steunen, troosten? Niet live. Niet even naar Amsterdam rijden om de familie te zien en te omhelzen. Met elkaar een borrel drinken en het boze tegen beter weten in weglachen, dat kan niet meer. Het is voor het eerst dat we ons een beetje stom en machteloos voelen door de afstand. Vandaag vind ik eventjes dat Nederland gewoon in Noorwegen had moeten liggen.   
 
 
 

 

dinsdag 2 oktober 2012

Herfst

 
Wij hadden het eigenlijk eerder verwacht, maar het is nu toch echt herfst. Het vreemde is dat de temperaturen nog behoorlijk hoog zijn. Zo hoog dat we aan het eind van de middag nog lekker in een t-shirtje in de zon kunnen zitten. Afgelopen zondag zelfs 's ochtends nog volop in de zon en uit de wind een kop koffie kunnen drinken. De laatste keer grasmaaien gebeurde nog vol in de zon en dat terwijl we in diezelfde week de eerste echte nachtvorst hadden en 's ochtends het ijs van de  autoruiten moesten krabben.
Aleid is druk bezig met het maken van jam van de rozenbottels die in groten getale te vinden zijn om ons huis. Een leuk klusje, zeker als dat nog voor een deel buiten kan gebeuren.

Maaar het gaat nu hard, de kleuren van de bomen, varens etc.  zien we per dag veranderen en ook het tijdstip waarop de zon achter de bergen verdwijnt wordt steeds vroeger. Nog maar een paar weken geleden was dat 20.10 (precies getimed), nu is dat al 17.00 uur.

Iedereen om ons heen maakt zich klaar voor de winter en soms lijkt het wel of de Noren de herfst zien als een lang verwacht einde aan de zomer.......

De stokken langs de kant van de weg,  wegwijzers voor de sneeuwruimers en voor weggebruikers, zijn al 2 weken geleden geplaatst. Daar worden we toch best een beetje zenuwachtig van, op weg naar onze eerste Noorse winter! Over een week of twee, drie gaan de spijkerbanden onder de auto. Raar idee, maar ook erg spannend.
We kijken naar wat onze buren allemaal doen ter voorbereiding op de winter en luisteren goed naar hun adviezen. Dus, ik heb maar een 'Varmedress' aangeschaft, voor klussen en tijdverdrijf buitenshuis. Je krijgt toch meteen een Amundsengevoel in zo'n ding en het idee dat je niks kan gebeuren.

Inmiddels is in een van de ramen van de achterkamer een nieuw kozijn met dubbelglas geplaatst. Was gepland in mei, maar ach, het was een mooie zomer...


en gesloopt, van binnenuit gezien

het oude raamkozijn van buiten...













Al het hout voor de kachel ligt binnen en is droog. We stoken de kachel nu al elke avond even op, maar soms wordt het dan zo warm dat je bijna weer op het balkon wil zitten.

We zijn er klaar voor en kijken ook echt uit naar de winter. Het uitzicht op het meer zal zo anders zijn en ook de activiteiten op en rond het water zullen veranderen. Op dit moment is de waterstand extreem laag: alsof het meer ruimte maakt voor het wassende herfstwater en voor daarna het smeltwater.



Als ze die functie hier zouden kennen, zou ik zo solliciteren op een baan als rayonhoofd (het pak heb ik al!). Het kunnen doorgeven van de ijsdikte zal de collega's van de Elfstredenvereniging groen maken van jaloezie....
Maar goed, misschien piepen we over een paar weken wel anders, hoor. Volg dit blog maar...

We zijn nu druk bezig om de door ons in de zomer ontwikkelde producten te slijten op markten en bij zgn. gardsbutikken, boerderijwinkels. Dat is veelbelovend en ook leerzaam voor volgdend jaar.

Nog even en we zijn hier een half jaar. Zo kort nog of al zo lang, dat is de vraag. Daarover later meer.