maandag 19 november 2012

Watermanagement

Water is van essentieel belang, zoals iedereen weet. De afgelopen weken hebben we in dat opzicht wat nieuwe ervaringen opgedaan.
Zo is het wonen aan een flinke waterpartij, zoals we ons 'meer voor de deur' nu maar even zullen noemen, zeer bepalend voor de temperatuurschommelingen in dit jaargetijde.
De weersvoorspellingen op internet willen ons af en toe laten geloven dat er geen nachtvorst zal zijn, maar als we dan 's ochtends naar ons werk moeten is het flink ijskrabben geblazen. Vreemd genoeg, althans voor ons, is het het koudst in de periode dat het licht begint te worden. Wij waren gewend dat in NL de koudste periode globaal tussen 03.00 en 06.00 ligt en dat de temperatuur daarna weer wat stijgt. Hier kan het voorkomen dat het in die periode + 2 graden is en dat het rond 7.00 uur ineens -2 of -3 is.
Als we naar de keuken rijden is het nu oppassen geblazen op de weg, vooral in bochten langs het meer die redelijk beschut liggen. Juist sinds er de afgelopen tijd aardig wat regen is gevallen, kan het op die plekken verraderlijk glad zijn. Gelukkig zitten de spijkerbanden onder de auto, en niet voor niets.

Op een aantal plekken, waar de zon (als ie er is) nu niet meer komt, blijft het ijs al liggen. Niet dat een Fries rayonhoofd zal wakkerliggen van de ijsgroei en de ijsdikte, maar het belooft wel wat! Dit zelfbenoemd rayonhoofd van Henseid, Solvik, zal hierover regelmatig berichten en echt niet alleen om jaloezie op te wekken....




Water gebruiken uit eigen bron, dus niet aangesloten zijn op het gemeentelijk waterleidingnet, is hier in het buitengebied redelijk normaal. Waar wij wonen hebben we dat ook, en dat levert een prima waterkwaliteit op. Daarmee maken wij ook onze onvolprezen bier en wijn.

Ook de keuken in Nesland heeft een eigen bron, maar in verband met het bedrijfsmatige gebruik van die keuken, en dus van het water, zit daar een disinfecteringssysteen met UV-licht op. Die wordt van overheidswege regelmatig gecontroleerd.
Dat moest uitgerekend in een qua catering drukke periode worden vernieuwd...In verband met de vele bestellingen hebben we onze uitwijk genomen naar de keuken van een 'Grendahus', een soort van buurthuis, om te kunnen blijven doorwerken. Dat Grendahus is op loopoafstand van ons huis in Henseid, dus dat was comfortabel. We reden met een bestelauto vol apparatuur en ingredienten van Nesland naar Henseid, en gingen aan de slag in alle vroegte. Er moesten liters lapskaus en honderden snitter worden  klaargemaakt!

Daar stonden we dan; we maken inmiddels traditionele Noorse lapskaus, in een vreemde keuken, met uitzcht op het Bed & Breakfast, waar we in april 2 nachten hebben gebivakkeerd tijdens onze verhuizing. Het is zo'n beleving tussen vanzelfsprekendheid en ongeloof in, dat we dit nu doen!

Maar we doen het. Na het mogen gebruiken van de keuken van het Grendahus was het tijd om de sleutel, die we in volstrekt vetrtrouwen hadden meegekregen, weer even terug te brengen naar een bestuurslid van het buurthuis, hier om de hoek.
Dat bleek niet éven, want zoals gezegd heeft het nogal geregend de afgelopen tijd en was de grond aardig doorweekt. Het huis waar ik de sleutel ging afleveren is laaggelegen en het weggetje er naartoe steil en hobbelig. Er is ook niet veel ruimte om te keren en in z'n acheruit kwam ik niet verder. Dan maar vooruit, vaart maken, bochtje draaien en weer naar boven. Dat was het idee... Helaas bleef ik halverwege steken en heb ik het gazon van de 'buurman' in enkele minuten omgeploegd.
Een probleem bleek het niet te zijn. De beheerder van de sleutel kwam 10 minuten later terug uit zijn werk, zette laconiek de tractor voor de auto en trok mij eruit. Die mooie sporen door het gras lieten hem volstrekt koud en 'ach' , zei hij', 'als je de sleutel nog een keer nodig had, kom hem gewoon maar halen'. Met de fiets denk ik nu, de volgende keer....

Inmiddels ben ik binnen ons bedrijf benoend tot watermanager. Ik zal de kwaliteit van het water moeten bewaken aan de de hand van een bedieningspanel.
In het land der blinden is éénoog koning!


   

   

dinsdag 6 november 2012

30 jaar getrouwd

Nee, wij niet, en het is maar de vraag of we dat gaan halen: a.s. vrijdag 9 november beleeft ons huwelijk pas zijn eerste lustrum. Maar Henks neef Jan en zijn vrouw Annemarie waren 2 weken geleden wél 30 jaar getrouwd, en tot ons grote genoegen vierden ze dat hier in Noorwegen, met ons!


Op zondagmorgen arriveerden ze met de boot uit Kiel in Oslo, en aan het begin van de middag konden we ze op Solvik verwelkomen. Maandag waren we vrij en konden we gevieren een wandeling maken, en veel eten van de prachtige marsepein-slagroomtaart die Idunn voor de gelegenheid had gefabriceerd.

's Avonds een bescheiden homemade dineetje hier thuis, met een fles goede wijn en kaarsen op tafel. Ergens uit eten gaan is in deze contreien geen optie: de afstanden zijn te groot om ergens zonder auto naartoe te kunnen komen, en door het hier geldende 'zero-tolerancebeleid' met betrekking tot rijden en alcohol laten de meeste automobilisten het wel uit hun hoofd om met een slok op achter het stuur te kruipen. Voor te hard rijden worden forse boetes uitgeschreven, maar rijden onder invloed betekent zonder pardon dat het rijbewijs wordt ingenomen, en soms zelfs een paar weken gevangenisstraf én een hoge geldboete.  
 


Het weer liet helaas te wensen over: het bleef druilerig en vochtig, maar thuis bij de houtkachel hadden we het heel gezellig en ook de daarop volgende dagen waren genoeglijk en vrolijk. Fijn om honderduit te kunnen praten, familieherinneringen op te halen en wat meer tijd met elkaar te kunnen doorbrengen dan op de gebruikelijke familieaangelegenheden als verjaardagen en begrafenissen...Een hernieuwde kennismaking dus.
Woensdag zijn Jan en Annemarie naar Oslo vertrokken om de laatste dag van hun korte vakantie te gebruiken voor een nadere exploratie van die stad. Wij bleven achter met een flink aantal volle werkdagen voor de boeg - maar gelukkig ook met een aangevulde tabakvoorraad. Op bestelling meegebracht door ons bezoek.  
 
Die vrijdag hadden we in Tokeblikk, de prachtige gelegenheidslocatie die we vaak gebruiken, een zgn. Damenesaften georganiseerd.Een avond voor uitsluitend dames. Dat vereiste van 's morgens vroeg tot 's avonds laat fors wat voorbereiding en logistiek geregel. Terwijl Henk bestellingen in de regio rondbracht en Idunn de ene na de ander taart bakte, maakte ik het zelfverzonnen saladebuffet klaar. Dat bestond uit 5 verschillende salades met het accent op gezond en licht' - dus alles zonder het minste likje mayonaise of slagroom...Niet erg gebruikelijk in de Noorse keuken.
 
 
Tokeblikk ligt op een paar honderd meter afstand van onze bedrijfskeuken en biedt een adembenemend uitzicht op het Tokemeer en de beboste bergen die dat meer omzomen. Die avond hadden we er 42 vrouwen te gast, die onder het genot van een drankje eerst konden luisteren naar muziek, vervolgens konden kijken naar de nieuwste herfstmode en daarna zich tegoed konden doen aan een uitgebreid buffet - met de onvermijdelijke koffie en taart toe. Idunn had 2 meisjes uit de buurt bereid gevonden liedjes te komen zingen en zichzelf te begeleiden op een gitaar. Verder waren er 7 vrouwelijke kennissen die wel mannequin wilden spelen en de collecties van een modehuis, een schoenenzaak en een zilversmid uit Kragerø wilden showen. De gasten hadden zonder uitzondering hun zondagse kleren aangetrokken en hun mooiste sieraden opgediept voor dit avondje uit - zodat wij soms moeite hadden met het onderscheid tussen publiek en mannequins.
 
Het werd een succes. Alles verliep volgens scenario en het saladebuffet viel in goede aarde. Henk en ik werden na afloop van het programma veelvuldig gecomplimenteerd door de gasten. Saillant detail is dat we vooral werden bedankt voor 'het nieuwe eten' ! Couscous is hier niet echt algemeen nee, en dat je heerlijke salades kunt maken met scampi, druiven, feta en aardbeien etc. was voor het merendeel van de dames een eyeopener. Het was een meer dan 12-urige werkdag, gevolgd door een zaterdag en een zondag met werk van 7.30 tot 15.00 uur, dat wel. Maar met dit soort acties zitten we kennelijk op de goede weg.
Komt voor herhaling in aanmerking dus.
 
 

donderdag 1 november 2012

Bange dagen maar eind goed...

Zondagmorgen had het gesneeuwd en hoe prachtig alles om ons heen er ineens ook uitzag - we konden er niet van genieten. Geen speels katje dat in onze blote benen hing toen we uit bed kwamen, geen luid gespin in de keuken, geen dol geren en gespring, geen klein jengelstemmetje bij de etensbakjes: Pippi spoorloos, het huis plotseling akelig leeg.
 
 
Een piepklein kiertje van een open raam boven bleek voldoende uitdaging voor hem te zijn geweest om de wijde wereld te gaan verkennen...Voor het eerst alleen buiten, een katje van een half jaar oud, dat nog nooit sneeuw had gezien of gevoeld. Of een verkeersweg had ervaren. Wist hij de weg naar huis wel te vinden?
Hoe we voor en na ons werk ook zochten in de buurt en in de wildernis om ons heen, geen Pippi te vinden. Totdat we hem ineens hoorden, heel hoog vanuit een enorme spar in een stuk bos naast Solvik. Hij was niet te zien, maar zijn gekrijs en klaaglijke gemauw ging ons door merg en been. Duidelijk Pippi, daar zo ongeveer op 30 meter hoogte, ergens tussen de takken!

Om het uur liepen we naar die boom, riepen we, smeekten we, maar in plaats van naar beneden te klauteren bleef het beestje angstig en zielig en bang piepen en miauwen. Soms met nog maar een heel klein en stil stemmetje.
Met buurman Olav en zijn ladder ter plekke iets proberen haalde niets uit: met een ladder van 8 meter hoog kwamen we in de verste verte niet in de buurt van de top. "Ach", werd links en rechts gezegd, "als 'tie maar genoeg honger krijgt komt hij er vanzelf wel weer uit.." Wachten dus, we wisten niet wat we anders konden doen. Terwijl het arme ding inmiddels kletsnat moest zijn, want het regende zondagavond pijpestelen.
Maandagmorgen op school begreep de lerares onze zorg en stuurde ze ons naar de gemeente, om de brandweer om hulp te vragen. Maar de (vrijwillige) brandweer wilde niet in actie komen voor een kat. We zaten thuis bij de pakken neer. Pippi daar hoog, nu weer in de sneeuw, aan zijn lot overlaten?
 
En toen stonden ze ineens voor de deur, maandagavond: Olav, zijn vrouw Else en hun dochter Malin. Met sterke zaklantaarns en een motorzaag. "Han døde!" zei Else vanonder haar capuchon, "hij gaat dood, als we niks doen!". We schrokken ons suf.
 
Het werd een spectaculaire reddingsactie. Dikke jassen, waterdichte laarzen, in het pikdonkere stuk bos naar de boom - waar nog 2 buurtbewoners klaarstonden, met hoofdlampjes en kattevoer. Het bakje voer dat ik er die middag had neergezet bleek overigens 10 minuten later al leeggegeten te zijn, maar niet door Pippi. "Vogels waarschijnlijk", zei ik naïef, waarop de buurtbewoners koeltjes meldden dat er een vos was gehoord, precies die nacht (het was volle maan), en precies op deze plek... Vossen eten wel kleine poesjes, en een bang en verzwakt poesje heeft geen kans...Van die mededeling werk ik lichtelijk bleek om de neus. Actie dus! Wij werden voor de keus gesteld: de boom omzagen betekent 50% kans dat de kat het overleeft - maar als we het niet doen haalt hij het zeker niet, nóg een nacht zonder eten en drinken, hij raakt uitgeput. Om met die boom! Pippi moet er uit, als het niet goedschiks kan, dan maar ten koste van een boom!
 
Maar dat werden er 3, want om met de traktor bij de bewuste den (of spar, zeg maar een kerstboom gewoon) te kunnen komen moesten er barricades geruimd worden. Grof geweld: snerpend lawaai van de motorzaag, geschreeuwde aanwijzingen in het Noors, angstig krakende stammen, geruis van neerstortende kruinen om ons heen - het was een bar gebeuren in sneeuw en duisternis op ruw en rotsig terrein. Olavs traktor moest de boom stutten zodat die niet in een keer zou omvallen. En we moesten ook voorkomen dat de kabel (internet) die ergens hoog hangt geraakt zou worden.
Na iets meer dan een uur gebeurde het dan. De reuzenboom knakte, en een van de buurtbewoners die hoog op een stuk heuvel was geklommen zag de top vallen en riep "han lever!!!", "hij leeft!!!" , want hij had gezien dat Pippi uit de top sprong voordat die de grond raakte. Opluchting bij ons allemaal, hij heeft het in elk geval overleefd!
 






Uiteindelijk vond ik na een wanhopige zoektocht (waar is die kat in godsnaam in paniek heengevlucht - als 'tie maar niet de weg op is gegaan en alsnog wordt overreden!) een kletsnat, bang poesje onder de vloer van de schuur achter ons huis. Het moment waarop hij daaronder vandaan kroop en als een gek naar het licht en door de openstaande deur het huis binnenrende zal ik nooit vergeten.
Henk en de anderen moesten de (beschadigde) traktor nog terughalen, maar de verdere ravage hebben gelaten voor wat die was. Thuis Pippi afgedroogd, eten gegeven en bij de kachel gezet, en met onze onvolprezen buurman Olav een borrel gedronken op de goede afloop. Wat een schrik, wat een buren, wat een geweldige mensen, wat een dierenliefde.
 
 
Pippi zit onder de harde plukken hars in zijn vacht, maar zijn schorgeschreeuwde stem begint zich te herstellen en vandaag toonde hij zelfs weer een beetje belangstelling voor een speeltje. Vanaf zijn redding heeft hij vooral geslapen, zo dicht mogelijk bij ons. Hopelijk heeft hij van dit gevaarlijke avontuur geleerd en is boomklimmen voorlopig niet meer leuk.   
 
In een bos zo vol met bomen, mist men 1, 2 boompjes niet. Denk ik dan maar.
Dit was een tussendoorblogje - volgende volgt snel, zodra er tijd is.