zaterdag 27 december 2014

Kerst in slow motion



'O, wat kon het sneeuwen!' hoorden we Lohus en Finkers zingen. Nou, een heel dik pak ligt hier nog niet, maar een witte Kerst hadden we dus wel.


En een koude: min 12 vandaag (tot nu toe), min 15 gisteren. Verder hebben we Kerst maar een beetje in slow motion over ons heen laten komen. We waren moe, heel moe, na alle markten, en nadat we de winkel 14 dagen non-stop open hadden gehad. Ook als er maar weinig klanten komen betekent het dat we de hele dag paraat moeten zijn. Gelukkig hebben we de tijd prima kunnen gebruiken voor het maken van tijdrovende producten, zodat de voorraadruimte nu weer goed gevuld is met onder meer marmelades, chutneys, mosterd, pesto en kruidenzout. En een nieuwe, zeer lekkere chutney: van cranberries en port! Cranberries hadden we hier nog nooit gezien, dus toen we ze (in een luxe supermarkt in de stad) aantroffen hebben we er gelijk een flinke hoeveelheid van aangeschaft. Heerlijk!

 
Kerst is hier hét intieme familiegebeuren (zoiets als elkaar te eten vragen of samen een borrel drinken met je buren is dus niet gebruikelijk), maar elkaar voor die tijd iets geven is wel gewoon. Zo kwamen onze buren aan met een goeie fles wijn en een witte kerstster - het is een plant, écht, maar bespoten met zilverglitter...Wie dat heeft verzonnen...
 
De winterkou maakt het aantrekkelijk om lang te slapen: beide kerstdagen hebben we als marmotten een fors gat in de dag geslapen, daarna een frisse wandeling gemaakt in het als altijd betoverende landschap, waar we nooit op uitgekeken raken. Kíjk dan:
 
 
en

 
Maar natuurlijk hebben we 's avonds ook ons eigen bescheiden kerstdineetje gedaan.
 
 

 
Voor het overige was het vooral knus bij de houtkachel met eindelijk tijd voor een boek, de top 2000 op de achtergrond en eindeloos genieten van de spelende, spinnende en slapende poezen. Over wie later meer.
 

 


Inmiddels is het meer volledig dichtgevroren en staan er ruimschoots bloemen op de ramen boven. Wie weet kunnen we met oud en nieuw schaatsen, voor de deur?


We moesten wel grinniken om de berichten over de sneeuw, vandaag, in Nederland: 20 cm en daken storten in, treinen rijden niet, Staatsbosbeheer waarschuwt boswandelaars voor vallende takken, het halve land is ontregeld...Dat kunnen we hier aan niemand uitleggen!

Het wordt tijd om de elektrische dekens weer op te zoeken, de kerstspullen terug in hun doos te stoppen, oliebollen te bakken - en vol goede moed en in volle vaart op naar het nieuwe jaar!



  

vrijdag 26 december 2014

Kerst, inmiddels

Een paar weken geleden was ik nog eventjes een paar dagen in Nederland, om het 40-jarig (!) ambtsjubileum van een geliefde oud-collega bij te wonen in Utrecht:

 
de jubilaris, Rob van de Veen, werd geëerd met een receptie die druk werd bezocht door talloze oud-collega's van Bestuur Regio Utrecht, en met verrassende muzikale omlijsting verzorgd door collega Gerrit Slob en zijn broer, met zang van Robs dochter Marjolein.
 
 
Het was voor het eerst sinds 2,5 jaar dat ik zonder Henk weg was - maar heerlijk om weer even zoveel vertrouwde gezichten te zien en stemmen te horen!
 
Fijn om nog één keer dat oude familiaire 'wij-gevoel' te voelen, het 'wij' dat het BRU was, jarenlang. Het hoge gehalte aan 'samen', het onverwoestbare collegiale, het 'met en voor elkaar', en 'samen sterk' en dat soort vitale dingen. Die stuk voor stuk tergend langzaam de nek zijn omgedraaid.
Eerst werden de BRU-collega's uit ons mooie Maliebaanpand 
 
 
verplaatst naar 4 verschillende locaties in de stad, en uiteindelijk eindigde die ontmoedigende diaspora in complete verdwijning. Vanaf 1 januari is het, óns BRU,
geschiedenis.
 
De politiek heeft, na eindeloos gedraai en getwijfel, besloten tot opheffing van de stadsregio's. Daarmee komt er een eind aan een tijdperk. Een tijdperk van hard, goed en vol overtuiging werken aan regionale belangen. Het ergste is dat het zeker niet ondenkbaar is dat over een jaar of wat in Den Haag alsnog wordt bedacht dat regionale samenwerking, georganiseerd door stadsregio's, misschien wel eens heel nuttig kan zijn! Ja, laten we stadsregio's gaan oprichten! En dat het wiel, jawel, dat van Columbus (dat ei was al gelegd), opnieuw wordt uitgevonden.
Enzovoorts.
Eigenlijk wordt ik nu een beetje te boos en verdrietig om dit blogje leuk te maken.  
 
Maar goed, die avond gingen we, traditiegetrouw, ons oude stekkie op de Nachtegaalstraat opzoeken: Eigen Schuld, gezellig eetcafé, met de 'kernploeg' van vroeger...
 
 
 
En tenslotte bij Angeniet in Zeist met de meiden, ook als vanouds, lachen gieren brullen en een beetje doorzakken. Ria, Roely, Angeniet, Dianne, Marieke: het maakt helemaal niet uit wie er waar woont, bleek maar weer! Vriendschap kent geen (lands-)grenzen.
 
Thuis in Noorwegen barstte in november de kerstgekte los. We organiseerden een weekendlang een mini-kerstmarkt in de Solvik Matwinkel, samen met buurtgenoten Marit (van de tweedehands- en antiekwinkel) en Aksana (van de zeep en cremes).
 

 
 
De aanloop was een beetje teleurstellend, maar we hebben wel veel plezier gehad en de mensen die ons opzochten hadden allemaal een verhaal en genoten van koffie en taart, en gløgg, een soort warme wijn (maar natuurlijk zonder alcohol), die hier bij Kerst hoort.
 
Begin december stonden we met heel wat meer succes op kerstmarkten in Kragerø (vergeten vast te leggen op de gevoelige plaat) en in Ulefoss:
 
 
We richtten de etalages in met kerstsfeer
 
 
 
vergaapten ons telkens weer aan ons uitzicht op de betoverende rozevingerige dageraad,
 




 
 zagen het ijs op het meer langzaam maar zeker steeds dichterbij komen,
 
 
 
en verwelkomden de sneeuw. Kerst, inmiddels.
Het is de avond van tweede kerstdag en dit verhaal ademt niet helemaal de kerstsfeer die op z'n plaats zou zijn. Ik wilde onze oud-collega's een saluut brengen, bij de teloorgang van ons BRU. Hierbij! Dat 2015 voor jullie allemaal een beter jaar mag zijn!
 
Morgen verder, en dan over onze Kerst, hier op Solvik. 
  

vrijdag 28 november 2014

Geen kip in de winkel

Nee, wat de hoeveelheid klanten betreft houdt het niet over, sinds september. Toen de zomervakantie eenmaal voorbij was werd het angstwekkend veel stiller in de winkel - maar we waren wel gelukkig gezegend met kakelbont gezelschap:


Zodra de kip, de enig overgeblevene van de 3, uit haar hok werd gelaten, rende ze onmiddellijk met drukke dribbelpasjes naar de winkel, en dronk ze even uit de bak water die altijd klaarstaat voor eventuele honden (van eventuele klanten). Ik begrijp sindsdien helemaal waar de uitdrukking 'er als de kippen bij zijn' vandaan komt. Al zou 'haantje de voorste' ook van toepassing geweest zijn, ware het niet dat de kip geen haan was.
Ze werd steeds vrijer, klom op het stoepje (om de knopjes uit onze arme geraniums te plukken - tja),  


en steeds tammer:


Een schootkip! Natuurlijk gaven we haar elke dag kruimels en wat een kip zoal lekker vindt, buiten - maar toen de temperatuur langzaamaan begon te dalen wilde ze eigenlijk het liefst in de winkel zijn, zeker als wij daar bezig waren.

 
 
We raakten vertrouwd met haar vriendelijke kakelgeluidjes, en haar nieuwsgierig achter-ons-aan-geren in de keuken. Nooit geweten dat een kip zo oergezellig en zo tam kan zijn!  Al hebben we haar soms met zachte dwang de deur uitgewerkt als er een auto stopte: stel je voor dat dat iemand van de Keuringsdienst is...!
We hebben het nu weliswaar helemaal gemaakt bij die dienst (inmiddels zijn ook onze ingrediënt-etiketten beoordeeld met 'zeer goed'! Driewerf halleluja), maar als iemand het in zijn of haar bolle hoofd haalt om een onaangekondigd inspectiebezoek aan Solvik Mat te brengen, en juffrouw Kip blijkt daar binnen rond te stappen alsof het de normaalste zaak van de wereld is - dat was het namelijk ook - dan kunnen we de tent geheid sluiten!
 
Op een dag was ik alleen aan het werk in de keuken, terwijl het kipje een beetje onrustig van de ene hoek naar de andere trippelde. Alsof ze iets aan het zoeken was.
 

Het was guur, winderig, maar zonnig weer en ik begreep dat ze een beschut plekje had gevonden. Totdat cd die op stond was afgelopen was en ik in volstrekte stilte mijn koffie dronk in mijn zelfverzonnen pauze. Ik hoorde niets, alleen een regelmatig, diep en hartstochtelijk gezucht, dat ergens uit die hoek tussen de kasten vandaan kwam. En jawel:


Ik bleek de stille getuige van een eerste bevalling! In de winkel nota bene! En het bleef niet bij die ene keer - er waren weken met elke dag een ei, zachtjes zuchtend in een of andere hoek ter wereld gebracht.

 
Het was ontroerend en we hadden bijna kunnen voldoen aan de vraag die af en toe door klanten wordt gesteld: 'verkopen jullie ook eieren?'.
 
Helaas, het leven is vol drama's. Het werd te koud 's nachts, de kip zou voor de winter worden ondergebracht bij kennissen die een geschikt en verwarmd winterverblijf hebben. Maar de avond voordat onze buurman haar daar naartoe zou brengen is door een misverstand haar hok niet afgesloten. 's Morgens vroeg vonden we dat hok akelig leeg, op bergjes veren na...Zo verdrietig...
 
Waar de uitdrukking 'Kip ik héb je' vandaan komt, dat begrijp ik nu ook. Dat is namelijk ongetwijfeld een oude vossenwijsheid. Want het moet een vos zijn geweest, die zijn kans heeft schoon gezien, en onze arme, lieve, prachtige kip heeft overrompeld, meegesleurd en ergens heeft opgegeten. Over 'een kip zonder kop' wil ik niet hebben.
 
Sindsdien is het stil hier, zonder dat heerlijke gedreutel en geschoffel om ons heen. En de uitdrukking 'geen kip in de winkel' is nu jammer genoeg helemaal bewaarheid.  

donderdag 13 november 2014

Van pruimentijd naar heuse herfst

Het inhaalslagje was nog niet helemaal geslagen - eventjes terug naar begin september dus, toen zus Patricia en vriendin Saskia ons kwamen opzoeken.

 
Het begon een beetje paniekerig: de op Schiphol ingeslagen taxfree-aankopen bleken na aankomst in het vliegtuig te zijn achtergebleven, en omdat de dames ons niet wilden teleurstellen kochten ze de verlangde drank en rookwaar opnieuw taxfree, ditmaal op vliegveld Torp. Toen we vervolgens bij de KLM-balie informeerden of het spul misschien gevonden was (het vliegtuig stond er nog) bleek het al bij de douane te liggen.
Daar konden ze het gaan ophalen maar eh, probleem: nu hadden ze de dubbele hoeveelheid van wat is toegestaan! Gelukkig kan Patricia een lichtelijk zielig en onhandig gezicht opzetten, en gelukkig was de (angstaanjagend geüniformeerde en gewapende) douanevrouw daar gevoelig voor. We konden door, zonder bijbetaling of in beslagname.
 
 
Het was die week nog prachtig weer, en ondanks de extreem droge zomer - bijna de hele oogst van de groentebedden is daardoor mislukt - stond er toch nog een en ander dapper te bloeien.
 
 
Eenmaal thuis op Solvik zocht Saskia vergeefs naar haar e-reader, die op wonderbaarlijke manier ontbrak - ook in het vliegtuig laten liggen misschien? Niet getreurd, boeken hebben we hier in ruime mate, dus aan leesvoer voor die paar dagen bepaald geen gebrek.
 
Het pruimen- en appelseizoen was inmiddels op het hoogtepunt, daarom moesten we naar onze leverancier in Ulefoss om tientallen kilo's van beide op te halen, voor de productie van pruimenjam en appelcompote. Daar konden we meteen een mooi tochtje van maken met onze logees:
de dames, voor
 
de sluizen in het Telemarkskanal ter hoogte van Ulefoss
 


Omdat het 'slusekafee', van waar je op de veranda een heerlijk uitzicht hebt, om ondoorgrondelijke redenen gesloten bleek, en er in Ulefoss centrum geen gezellig lunchtentje bestaat, moesten we onze toevlucht nemen tot een picknick-tafel bij een parkeerplaats. Met bij de benzinepomp aangeschafte broodjes 'pølse'. Brrr, hier in Noorwegen qua snack zoiets als ons zakje patat, maar het is meestal niets meer dan een slap en smakeloos knakworstje in een halfbakken witbroodje gekwakt. Maar als je geen broodje pølse hebt gegeten heb je Noorwegen niet geproefd, zo is het ook wel weer.
 
 
Het was een plezier om de fruitleverancier, Haugane genaamd, te ontmoeten en vooral om de idyllische omgeving te zien waarin hij zijn pruimen en appels kweekt. Deze prachtige oude stabbur (authentiek traditionele voorraadschuur) staat tegenover het woonhuis.
 
En het geschiedde in die dagen dat er bitter weinig klanten in de winkel kwamen. Daardoor hadden we wel de tijd om zo'n 80 kg pruimen te verwerken tot overheerlijke jam. Daarbij flink geholpen door Patricia en Saskia, die als volleerde pruimenpitsters ochtenden in de Solvik Matkeuken aan de slag gingen.
 
 
 

Toen we onze logees na een weekje naar het vliegveld hadden gebracht bleek daar, o wonder, Saskia's e-reader op haar te liggen wachten bij de gevonden voorwerpen!
 
Hun vertrek luidde het definitieve einde van de zomer in, en het begin van de herfst.
 
 
Het gras moest voor het laatst worden gemaaid, de houtkachel moest af en toe alweer even worden opgestookt,  er waren betoverende luchten,
 
 

 
en plotsklaps kleurde de wingerd rood. Herfst nu, in alle prachtigheid.
 
Toen de dames veilig en wel terug in Amsterdam waren was Saskia's portemonnee, heel raar, ineens niet meer aanwezig...Hoe kan zoiets toch?
Inmiddels hebben we op Torp opnieuw de vriendelijke gevonden-voorwerpen-dame aangeklampt: 'weet u nog, die Nederlandse vrouwen, die van die taxfree aankopen, en van die e-reader? Nou eh, heeft u misschien nu ook nog even de portemonnee van die ene?'. 'Ja, die...Nee, ik moet u teleurstellen'. Helaas.  
 
 

dinsdag 4 november 2014

Van alle markten thuis

Drangedal, 7 juni 2014

Solvik Mat gaat naar de beurs, uh, markt! Zo begon het, met een zeer eenvoudig en goedkoop partytentje hebben we een marktkraampje in elkaar geflanst. Zelfgemaakte informatiebordjes en prijskaarten, de door Roely geplastificeerde logo's, een handjevol wasknijpers en een bolletje touw, een hoop improvisatie en toe maar!

Om de inkomsten op te krikken hebben we het afgelopen seizoen met ons kraampie op verschillende lokale festivals en markten gestaan, en met succes!


Kragerø, 12 juli 2014

De ene keer stonden we daar zonder tent, want bij het opbouwen bleek dat we wel de stokken bij ons hadden, maarrrr... het tentdoek in de haast toch vergeten waren... Van een vriendelijke, lokale meubelzaak op de hoek van de marktplaats konden we zonder problemen een grote tuinparasol voor die dag lenen. Die bescherming was niet alleen voor onze verkoopspulletjes nodig, maar ook voor ons, want op die dag, aan de kust in Kragerø, was het bloedheet.



Ulefoss, 23 augustus 2014
Een andere keer bleek de plaats die voor ons bedoeld was zó klein, dat zelfs onze kleine tent niet tussen een broodkraam en een biertent paste.


Kragerø, 20 september 2014
|


Dan maar in de open lucht. Naast een biertent ja, in Noorwegen! Jaloerse blik naar al dat lekkers. Op zo'n markt in Noorwegen mag je het bier tegen betaling proeven, maar het is verboden om het daar gebotteld te kopen en mee naar huis te nemen. Op weer een warme marktdag zou het best lekker zijn om zo'n lekker ecologisch gebrouwen biertje van een microbrouwerij te proeven, maar ja, we moeten ook weer naar huis rijden. Ter plekke kopen en er thuis van genieten is er dus niet bij. Wat een kwelling, en daar sta je dan de hele dag naast...

Op de markt staan is een belevenis op zich en we leren snel. De eerste keer waren we nerveus: komen er wel klanten? Wat als ze iets vragen en we verstaan het niet, wat als ze niet snappen als we uitleg geven over wat wij maken en verkopen? We zijn in het diepe gedoken en het bleek heerlijk, en nog leuk ook.
Het directe contact met publiek dat geïnteresseerd is in lokaal en verantwoord geproduceerde voedingsproducten is erg inspirerend. In een soort van vlekkeloos Noors staan we iedereen vriendelijk te woord. Of ze uiteindelijk iets kopen of niet heeft niets te maken met onze beheersing van de Noorse taal, denk ik....
Op sommige markten gaat het rond dat we heerlijke gemberjam en mosterd hebben. Klanten komen naar ons toe en vragen alleen om die dingen. Op een gegeven moment is het op!
Weer een andere markt, we zijn voorbereid, extra gemberjam en mosterd meegenomen, en ja hoor, ze willen alleen maar augurken en speciale chutneys. Er valt geen touw aan vast te knopen wat het best in de smaak valt. Maar door de verkoop in onze eigen winkel en op de markten kunnen we inmiddels wel zeggen dat we een paar succesnummers hebben. Weer of geen weer, daar is helemaal geen hoogte van te krijgen. De laatste twee marktdagen in de regen hebben we meer verkocht dan op een paar stralende zomerse dagen.

Bø, 4 oktober 2014

 
We raken wat meer vertrouwd met andere marktstandhouders, raken wat aan de praat en helpen elkaar bij het opbouwen van de stands. We zien er inmiddels ook wat professioneler uit met een nieuwe tent die het weerbarstige Noorse weer aan kan.


Kragerø, 18 oktober 2014
We integreren in het 'marktgebeuren' in Noorwegen, met een blik op de toekomst, die vooralsnog niet verder reikt dan de herfstmarkten en meteen daarna kerstmarkten. We zijn er klaar voor!

Zometeen staan we daar, misschien met anderhalve meter sneeuw, koude voeten, maar dan wel met plezier en een voldaan gevoel. Dat blijft.