donderdag 31 januari 2013

Sneeuwpop voor Theo 2

 
"Die sneeuwpop voor Theo", mailde Piet gisteren, "die kun je nú maken: de sneeuw is nu hard". Het was even een paar halve dagen boven nul, en dat beïnvloedt de substantie van de sneeuw.
Dat heb ik gedaan. Is een beetje een andere en kleinere sneeuwpop geworden dan zoals ik me ze van vroeger herinner - echt een flinke bal rollen lukte niet, maar met wat geboetseer is er toch iets herkenbaars ontstaan. In de tuin achter het huis. Hierbij alsnog, Theo!

dinsdag 29 januari 2013

We zijn er uit.

Dat Henk gisteren aan het eind van de middag via sms werd benaderd voor een komende vacature op Huis ten Bosch kwam voor ons niet echt als een verrassing. Kortgeleden hadden we bij het opruimen van wat paperassen namelijk ontdekt dat er een verwantschap bestaat tussen de Kramers en het koninklijk huis, en eerlijk gezegd had ik altijd al zo'n gevoel. Neef Sven heeft ook al jaren iets speciaals met oranje, toch? Dat is niet toevallig.
Natuurlijk hebben we alles grondig overwogen en in goed overleg en van die dingen, maar erg lang hebben we er niet over hoeven nadenken. Omdat we momenteel between jobs zijn, is er wel ruimte voor deze uitdaging. Uitdaging? We zien het als een roeping.

Natuurlijk hebben we even geïnformeerd naar de voorwaarden - regeren op afstand, vanuit het buitenland, moet in dit digtale tijdperk geen probleem zijn. Als er hier geen bomen zijn omgevallen hebben we telefoon, e-mail en skype en is er dus helemaal geen noodzaak voor fysieke aanwezigheid in het vaderland. Dat ook zoiets ouderwets, eigenlijk. Verder zien we ook weinig beletselen: een paleis hoeft niet, ons balkon is een waardige locatie voor toespraken, als het echt moet kan die gouden koets prima op extra large skies, en de Groene Draeck kan hier in het meer met gemak te water worden gelaten.

Voor alle duidelijkheid: we hebben ook onomwonden onze visie op de modernisering van het ambt uiteengezet. Want laten we helder zijn: daarover moeten geen misverstanden ontstaan. Wie de scepter overdraagt aan een volgende generatie moet accepteren dat de wereld verandert, en koninklijke tradites ook. Een frisse wind door de gordijnen van een monarchie, daar is niks mis mee, eens per eeuw. Dat wil niet zeggen dat we alles zomaar overboord gooien.

Een paar voorbeelden. Het lijkt ons tijd om nou eens af te zien van die hoogst onpraktische kroon, en voortaan iets functionelers en bruikbaarders te dragen bij officiële gelegenheden. Tegelijkertijd vomt dat dan weer een verbinding met de hoedjestraditie, die daarmee niet helemaal verloren gaat. Een echte winterse Elfstedentocht in een nieuw jasje steken en hier invoeren, dat zou mooi zijn: ijs genoeg. Alleen is de hoeveelheid steden nog eventjes een probleem, maar daar vinden we wel wat op.
Koninginnedag op 31 april, die houden we er in, net als koekhappen. Al moet er daarvoor wel een vrachtwagen ontbijtkoek deze kant op komen als het zover is (want ontbijtkoek bestaat niet in Noorwegen), maar dat moet kunnen.
Ik zal niet koningin, maar prinses Aleid heten. Hoezo ineens koningin, ik als gewoon burgermeisje, terwijl het mijn gemaal is die de scepter zal zwaaien? Ik zal thee schenken en af en toe iets vriendelijks zeggen in het Nederlands, met een hartveroverend Noors accent. Misschien op den duur ook iets met minikredietjes doen, maar dat zien we wel.
Onze gelaarsde kat zal prins Pip zijn. Kroonprins Pip welteverstaan, ja?

Henk is er gewoon helemaal klaar voor. Grondig voorbereid als altijd, en gemotiveerd voor alles, dus ook hier voor.


Bijkomend voordeel is dat deze moderne monarch nooit meer met zijn hele gevolg en huishouding naar Lech hoeft:


spreekt toch voor zich, dit? Koninklijke voetstappen in de sneeuw op het bevroren meer voor residentie Solvik, het witte optrekje op de foto rechts van z.k.h.

Er is één ding waar we nog niet helemaal uit zijn: de titel.
Wordt het  'Zijne koning Henk' of kortweg 'koning Kramer'?
Daar slapen we nog een nachtje over. En misschien beslist het volk, bij stemming. Je moet het volk ook iets in de melk te brokkelen geven.

vrijdag 18 januari 2013

Post Kerst post enzo


 

Iets nieuws over onze toekomst valt er nog niet te melden: vooralsnog is die vooral afhankelijk van ambtelijke molens, Noorse welwillendheid  en ons uithoudingsvermogen. En onze creativiteit natuurlijk. Qua plannen, en qua zuinig leven. We moeten op de kleintjes letten, nu we in elk geval 2 maanden zonder inkomen zitten. Zo weinig mogelijk rijden, dus ook zo economisch mogelijk boodschappen doen. Het is moeilijk zuinig doen, in een duur land - maar ook wel weer een uitdaging. Zelfgemaakt broodbeleg, zelfgebrouwen bier, zelfgemaakte wijn, verrassende maaltjes maken van restjes van gisteren. Het voelt een beetje als de crisisjaren moeten hebben gevoeld - en die zijn ook in Nederland weer aangebroken. Teruggaan biedt geen enkel perspectief, we gaan proberen ons hier te redden. Nu ruimte voor een korte terugblik dan maar.

December is een memorabele maand geworden die, door alles wat er is gebeurd, voorbij is gevlogen. Toch hebben af en toe kunnen genieten van het ouderwetse decembergevoel, niet in het minst door de sinterklaas - en kerstpakketjes die zorgzame zussen en zwagers ons toestuurden. En door de kerstkaarten (de laatste van het handjevol kwam vandaag met de post; de traditie van papieren kerst-en nieuwjaarswensen sterft kennelijk uit).  





En toen de overheerlijke speculaas op was, was het ineens oudjaar. Daar stonden we met z'n tweeën buiten met 2 chinese lampions. De ene steeg prachtig hoog de hemel in, de andere verongelukte jammerlijk aan de oever van het meer. Geen mens te bekennen, op een enkele vuurpijl in de verte ook geen vuurwerk te zien, dus het 'Gelukkig Nieuwjaar!' bleef tussen ons, net als het 'proost!' bij de warme houtkachel. En toen was het 2013 geworden.

Het meer ligt al weken dicht en er valt niet op te schaatsen, maar wel wandelen. Zoals deze reeën deden, waarschijnlijk op zoek naar drinkwater...


Toen de buurman met zijn ijsboor de laag had gepeild en het ijs ca. 25 cm dik bleek te zijn,
hebben we het voorbeeld van de herten gevolgd en hebben we een ijswandeling gemaakt over de bevroren de sneeuw - een vreemde ervaring! Maar toen de verpletterende witte stilte plotseling werd doorbroken door een vervaarlijk klotsend geluid, net toen we flink in het midden van het meer liepen, vond ik het griezelig genoeg om de wal weer op te zoeken. Ook al schijnt dat geluid normaal te zijn, veroorzaakt door het tegen de rotswanden aan werkende ijs.



Inmiddels hebben we temperaturen van min 20 gehad, en zoveel ijs op het steile pad naar onze voordeur dat we, toen we er de eerste keer door werden verrast, uitsluitend zittend en glijdend naar de auto konden komen. Zo zijn er telkens, ook na 8 maanden, nog steeds 'eerste keren'. Zoals het ook heerlijk blijkt te zijn om die elektrische dekens, afscheidscadeau van mijn werk, 's avonds even aan te doen. Op de slaapkamer wordt het nu niet meer warmer dan 5 graden ongeveer, en dan is een voorverwarmd bed wel zo prettig.
De eerstekeerervaring geldt zeker voor Pippi, die zo langzamerhand Pip is, want te groot geworden voor het verkleinwoordje. Sinds 2 weken gaat hij met onze toestemming alleen naar buiten - hij was nauwelijks meer te houden binnen, bleef maar mauwen en aan alle ramen krassen in de hoop dat er eentje openging. Het is een spannende ontdekkingstocht voor hem, die zich elke dag herhaalt.



Gelukkig beperkt hij zijn actieradius tot nu toe tot de omgeving rond het huis en dat van de buren, en zoekt hij 's morgens voornamelijk zo snel mogelijk de buurpoes op - dan zien we ze samen rennen, en soms komen ze ook samen binnen, moe van het rennen of koud van de sneeuw. Vogeltjes hebben ze nog niet gevangen, terwijl die toch in groten getale komen fourageren hier. Kool- en pimpelmeesjes, roodborstjes en boomkruipers, niets opzienbarends. Maar mooi om ze van zo dichtbij te kunnen observeren.


 
Helaas vindt niet elk onderdeel van de natuur hier genade. In de gemeente Drangedal, en niet eens ver van waar wij wonen, is een paar weken geleden een wolf gesignaleerd. Op de radio woeden verhitte discussies over het al dan niet bejagen van dat dier. Tegenstanders wijzen er op dat het juist bijzonder is, dat er wolven voorkomen in Telemark - en wie heeft er nou eigenlijk last van dat schuwe beest? De enkele ree die hij als prooi heeft gepakt was hoogstwaarschijnlijk al zwak, ziek of misselijk. Zo werkt dat in de natuur, als je er niet met je domme bemoeizucht tussen gaat zitten. Voorstanders van de jacht, ach, dat zijn waarschijnlijk gewoon mensen die het jagen in het bloed zit. Die schieten leuk vinden. Ga sporten, denk ik dan. Biathlon of hoe heet dat gedoe. Of ga je uitleven bij de schiettent op de kermis. Haal desnoods je kippen, honden en poezen binnen,stuur Roodkapje naar buiten en láát die wolf. Hij was er per slot van rekening eerder.
 
Werkloos zijn is een nieuwe ervaring voor ons allebei, maar thuis kunnen zijn na zoveel hard werken heeft wel een eigen charme. Zeker tijdens de spreekwoordelijke lange winteravonden. We proberen er maar zo veel mogelijk van te genieten.
 Van pure huiselijkheid heb ik laatst zowaar een breiwerk opgezet. Niet zonder problemen, want hoe het ook alweer begon wilde me niet meer tebinnen schieten. Wol, pennen, en hoe gaat het begin dan? Hoe krijg je die rare draad dan ineens op een pen, zodat je er rechts en averechts enzo mee kan doen? Bijna had ik mijn oude vriendin en huisgenoot gebeld, die me jaren geleden de beginselen van het breien heeft bijgebracht, in een periode dat het me tegenzat.  Hilde had bedacht dat breien een geschikte afleiding voor mij zou zijn, en onderwees mij geduldig doch streng, voor ze een weekend wegging. Bij haar thuiskomst had ik een rare, scheve lange lap gefabriceerd, maar ik kón het! Omdat het laat was belde ik Hilde niet, maar vond ik op internet een instructiefilmpje waar het goed werd voorgedaan. Na een keer of 6 kijken had ik de slag te pakken. Nu maak ik rare, scheve lapjes, van alle restjes wol die ik nog had. En wat het wordt, dat weet niemand. In elk geval een kleurig geheel. Het is net zoiets als de toekomst die wij aan het breien zijn, hier.  Kan nog van alles worden. Flink doorbreien dus.
 


 

dinsdag 8 januari 2013

Proefschrift, maar dan anders

De afgelopen dagen waren we uitsluitend bezig met plannen: het opstellen van een visie op onze toekomst. Wat zouden we het liefst in gang willen zetten, wat denken we aan te kunnen, hoe kunnen we dat vormgeven, en wat gaat dat kosten? In zakelijk jargon is dat zoiets als het opstellen van een 'bedrijfsplan'.
Het doet me heel veel denken aan de startfase van mijn (voor eeuwig onvoltooide) proefschrift. Tientallen schrijfblokjes met steeds andere ideeën, 100 kladpapiertjes met losse flodders, 86 halfvolgeschreven blocnotes met geniale invallen. En dan heb ik het nog niet eens over de toen nog gangbare archiefkaartjes, in een keurige lade - met potlood beschreven want het moest zomaar allemaal kunnen worden veranderd. Hopeloos slapeloze nachten, pen en papier naast het bed want wie weet schiet me vannacht de quintessens wel tebinnen...
's Morgens ongedoucht, onuitgeslapeen en ongerust weer naar die stapel schetsen, met warme koffie in de hand en de duivel in de rug. Nóg een keer opnieuw, klopt het wel, wat ben ik allemaal vergeten? Wanhopige herhalingen van samenvattingen - had ik dit nou al wel benoemd of zat dat alleen nog in mijn hoofd? Koortsachtig alles telkens weer proberen te ordenen. Etcetera. De cijfers waren toen niet, maar nu juist van exta belang. Ook dat nog...We zijn geen ondernemers, we kunnen alleen vertrouwen op gezond verstand en dat soort cruciale vaardigheden. En een rekenmachientje.

We zien wel. Morgen bespreken we ons (inmiddels 8 pagina's lange) conceptplan. Waarin we er blijk van geven dat het ons niet ontbreekt aan ideeën. Als we de kans krijgen zetten we hier in Drangedal (Henseid, meer specifiek) een mooi nieuw bedrijfje neer: Solvik Mat zal de naam zijn. In de wijde omtrek is nergens een bordje te vinden met de naam Solvik, maar iedereen weet zonder mankeren waar Solvik is. 'Gamle landhandel' (voormalige kruidenierswinkel) weet de hele Drangedalse wereld.
Werken we aanvankelijk vanuit huis (Solvik) en zetten we onze productie van conserven  voort, zetten we eindelijk die soepen op de markt, breiden we uit met het verkopen van zelfgebrouwen bier en doen we nog een beperkt deel catering (smørbrød, soepen, tapas en saladebuffetten).
En het liefst zouden we de oude winkel hier beneden in ons huis ombouwen tot kleine maar efficiënte keuken. Zodat we geen reistijd of reiskosten meer hebben, maar gewoon
's morgens kunnen afdalen naar onze bedrijfsruimte. En net nog een beetje allerliefster zouden we dan buiten, voor de keuken, in de zomermaanden een klein terrasje willen openen. Leven in Henseid! Een paar tweedehands tafeltjes en stoeltjes, vrolijk geschilderd met restjes kleurige verf, misschien wat zelfgeknutselde kussentjes - meer is er niet nodig. Kunnen de mensen die in het seizoen met hun bootjes pleziervaren hier op het Tokemeer weer aanleggen voor een verpozing, zoals het vroeger ook geweest moet zijn. 'Even koffie een een smørbrødje bij Solvik' of zoiets...Heerlijk op het zonnige en gezellige terrasje, huiselijk. Met verantwoorde, gezonde hapjes en misschien zelfs een versgetapt eerlijk huisgebrouwen biertje, van water uit een zuiverder bron dan je je kunt voorstellen....

Hopelijk zijn het meer dan alleen illusies en koortsdromen. Geld speelt een rol, en een verfoelilijk grote, helaas. We zien wel. En houden moed.