zondag 28 juli 2013

Workingclass hero

mijn nieuwe werkkleding met het logo van Telemark Flytteservice

Jaja, het is zover, ik heb werk gevonden! Na al een paar keer geen enkele reactie te hebben gehad op mijn sollicitaties ging het nu plotseling heel erg snel. Op de site van de NAV, de Noorse UWV, zag ik een vacature voor een sjåfør/hjelpemann bij een flytteservice (verhuisbedrijf) in Skien, een stad zo'n 45 minuten hier vandaan. Nog geen twee weken geleden op zondagmiddag een sollicitatie in elkaar gedraaid en verstuurd. Diezelfde avond kreeg ik al een antwoord: of ik de dag erop, maandagmiddag, langs kon komen voor een gesprek. Eén van de 4 kandidaten had afgezegd dus was er ruimte voor een gesprek met mij. Inmiddels weet ik dat dergelijke gesprekken hier informeel zijn, dus mij druk maken over 'wat trek ik aan' heb ik niet gedaan. Gelet op de functie leek een pak (ik heb er nog een paar...) sowieso niet erg toepasselijk. Mijn eerste sollicitatiegesprek in Noorwegen! Hoe zou dat gaan? Kan ik me redden met mijn Noors? 
Het gesprek met de baas van het bedrijf was errug informeel. Ik zat in een piepklein kantoortje met tegenover mij een gespierde, bonkige kerel in een t-shirt, korte broek en werkklompen. Zelfs in mijn (lange) spijkerbroek en t-shirt voelde ik mij al enigszins overdressed. 
De baas, Arild, vertelde met enige trots over zijn bedrijf en vroeg eigenlijk helemaal niks aan mij. Aan het eind van het gesprek vroeg hij wanneer ik zou kunnen beginnen. Voorzichtig zei ik dat dat volgende week zou kunnen. Doortastend vroeg hij: "heb je morgen iets te doen, of zou je dan kunnen komen werken?" Nou ja, ach, dat kan!
Na die eerste slopende dinsdag, want het was bloedheet, vroeg hij in de vrachtwagen of ik het zag zitten. Toen ik ja zei, kreeg ik een stevige klauw (een ander woord heb ik er niet voor) en de zaak was beklonken. Hoezo zijn Noren niet zo snel in het nemen van beslissingen?

Inmiddels heb ik er drie werkdagen opzitten en die waren allemaal bloedheet dus het was een zweterig geheel. Het is geen volledige baan, maar dat vind ik ook niet zo erg. Ik weet ook niet of ik het fysiek zou volhouden om dit 5 dagen in de week te doen. Mijn baas vindt van wel, het gaat volgens hem steeds gemakkelijker.... Na elke werkdag kreeg ik een bemoedigende schouderklop die mij bijna ter aarde deed storten. Hij is tevreden, zoveel is wel duidelijk.
En ik ook! Je komt nog eens ergens en ziet hoe Noren wonen, wat voor spullen ze hebben. Daarnaast heb ik nu al geleerd hoe je met handige hulpmiddelen heel veel werk kunt verzetten zonder je rug de vernieling in te draaien. Ik ben trots op mijn nieuwe carrière!


Naast dit parttime werk blijft er ook tijd over voor Solvik Mat, want dat moet wel de hoofdmoot van ons bestaan worden, en ook om andere klussen te doen.
Zo zaag ik het snoeihout uit de tuin in bruikbare stukken voor de kachel, mocht het in deze tijd toch nog wat frisser worden. Ik noem het zomerhout.



Inmiddels zijn de in de kas opgekweekte bonenplanten groot genoeg om op zichzelf te gaan wonen. Ze moeten de volle grond in, maar dan moet er eerst een perk gemaakt worden. Ook geen licht karweitje bij de huidige temperaturen , maar deze verhuizer staat voor niets.....    

Hier kunnen straks de bonenplanten wonen

vrijdag 19 juli 2013

Summertime..


Volop summertime ja, enne, the living is easy - maar nu het zórgen voor een living nog. Dat is niet echt easy.
We zitten nog helemaal in de ontwikkelingsfase van Solvik Mat, dat betekent potentiële afnemers zoeken en de markt aftasten. Wat willen de winkels verkopen en hoeveel, welke prijs willen ze betalen? Hoe bereiken we klanten die straks van onze cateringservice gebruik zouden willen maken? Wat is een slimme logistiek, hoe gaan we voldoen aan de eisen van Mattilsynet (Keuringsdienst), wanneer en hoe kunnen we een productiekeuken klaar hebben in de voormalige winkel beneden, en hoe financieren we alles? Gaan we toch ook een verkooppunt creëren in de winkel, een eigen winkeltje drijven dus, en gewoon een bord langs de kant van de weg zetten, om mensen te lokken? Het was buurman Olav die dat opperde. 'En', zei hij, 'dan zet je dat bord alleen buiten als je thuis bent! Of als je zin hebt! Of als je genoeg voorraad hebt!'. Net zo makkelijk. 
Anderen adviseren ons om koffie te schenken, de zo ongeveer nationale drank hier. Dat zal zeker op belangstelling kunnen rekenen van passanten op de route, vooral van weekendverkeer. Als die passanten dan meteen wat spulletjes aanschaffen in de winkel, en een flyer meekrijgen waarin ze worden geattendeerd op onze verbluffend goede en betaalbare catering....Zou leuk zijn, maar wie koffie (of wat dan ook) schenkt is verplicht een toiletmogelijkheid te bieden - zucht, hoe gaan we zorgen voor een wc? 

Kortom, met alleen de huidige 3 verkooppunten voor onze producten zijn we er nog lang niet. Juist nu is het de tijd van de vele festivals en markten, maar om daar aan mee te mogen doen is toestemming nodig (formulieren, beslissingen van besturen, keuringen etc.); dat kost dan weer tijd dus helaas lopen we die dit jaar mis. Daarnaast is het zomerseizoen niet erg handig voor marketing: bedrijven zijn dicht, alles en iedereen is met vakantie, en wie niet met vakantie is heeft nergens haast mee - alsof heel Noorwegen deze maanden in slow motion draait.  
Geduld is dus geboden, en een forse portie geloof & hoop - de liefde hadden we gelukkig al. En de liefde voor de schoonheid van dit land groeit maar door, ondanks alle onzekerheid. Kijk maar: 



Viooltjes op het terras, uitbundige lupines overal, margrietjes op het balkon, een bruine Henk, ook regelmatig op het balkon, een regenboog boven het meer, romantisch avondrood, volle maan in het water....
 

 
 
 
 





 
 
Wie zou er niet smelten voor zoveel schoonheid? 
Inmiddels smelten we eigenlijk gewoon ook al: het is de laatste weken zo warm geworden ('s morgens vroeg al 20 graden en overdag nadert de temperatuur de 30 graden), dat we zwemmen om af te koelen, aan het eind van de middag. In het meer voor de deur wel te verstaan. En daarna opdrogen in de tuin, waar de paardenbloemen in het gras nu plaats hebben gemaakt voor klavers. Dat heeft een doorlopend en oorverdovend concert opgeroepen van bijen en hommels - klinkt bijna als een stoet pizzabrommertjes, maar gelukkig zijn die hier niet.
 
Integreren is heel veel procent aanpassen. Daarom gaan wij ook maar een beetje in de slow motionmodus. Dat doet zelfs Mungo, de buurpoes. Met allevier de witte voetjes bij elkaar. In Pippi's mand, het liefst.