maandag 31 december 2018

Winterslaap


Je zou er zomaar zin in krijgen, een lekker lange winterslaap...Gewoon diep onder het dekbed kruipen en de tijd voorbij laten gaan...
Dat is extra verleidelijk nu we eindelijk een nieuw dekbed hebben aangeschaft. Omdat bij het oude exemplaar bij elke beweging ons de veertjes om de oren vlogen, en het ding dus steeds minder warmte bood. Tot op de draad versleten. De nieuwe is groter (zelfs de maatvoering is hier anders, het zal ook niet) dus moesten we meteen ook nieuwe hoezen kopen. Wel een heerlijke luxe, nieuw beddengoed! 

We zitten alweer een paar weken dik in de sneeuw en dat levert als elke winter betoverende plaatjes op. 




Maar ook een hoop gedoe natuurlijk; elke dag sneeuwruimen om het huis zonder glijpartijen uit te kunnen komen, en elke dag de auto uitgraven. Ik worstel me op hoge rubberlaarzen een paar keer per dag naar het kippenhok om onze liefjes van eten en drinken te voorzien - het water bevriest voortdurend, ook al is de rode lamp de hele dag aan. En vreemd genoeg hebben de kippen het ondanks de kou blijkbaar zo naar hun zin, dat ze aan het leggen zijn geslagen. Sinds half oktober waren we eierloos, maar half december kwam de productie plots weer op gang.

Vervaarlijk grote ijspegels moeten zo nu en dan stukgeslagen worden - die wil je niet in je nek hebben - en het pad naar de schuur moet begaanbaar blijven, om zonder kleerscheuren bij de voorraad kachelhout te kunnen komen. 

Die schuur ligt flink vol, en dat is nodig ook, als deze winter net zo lang aanhoudt als de vorige. Gelukkig vonden we dit najaar een houtleverancier uit de buurt, die de enorme stapels met zijn eigen tractor helemaal naar boven kon rijden.



Dat scheelt een hoop gesleep! Hoefden we het hout alleen nog in de droge schuur op te stapelen. In voorgaande jaren werd de bestelling beneden aan de weg neergekieperd, en moesten we de blokken dus stuk voor stuk in tassen stoppen en naar boven sjouwen.

Om de haardhoutvoorraad in huis op peil te blijven houden hebben we dit jaar ook iets praktisch bedacht: een wagentje! Een soort metalen bolderkar, die we boven kunnen volladen en beneden tot aan de voordeur kunnen trekken. Het was wel een zelfbouwpakket....



met een niet onmiddellijk te begrijpen handleiding....Het kostte wat hoofdbrekens om het geval op een ordentelijke manier in elkaar te zetten. Vriend Tjerk was op bezoek, en hij en Henk slaagden er uiteindelijk in om de onderdelen zo te verenigen dat het echt een wagentje werd. 




Maar toen hadden we ook wat! Ik heb vergeten het complete en gevulde wagentje op de foto te zetten, maar het functioneerde prima (voordat de sneeuw kwam dan). 

Het was gezellig, die paar dagen met Tjerk. Zijn eerste bezoek aan Noorwegen. Tussen de bedrijven door las hij in de zon in de tuin, wandelde wat in de omgeving, maakte een boottochtje met Henk, en na 3 dagen vertrok hij weer, om de rest van de week in Oslo rond te struinen. En daar bezocht hij zo'n beetje alle musea die de stad rijk is.

Op 27 september moet je hier een traditioneel gerecht eten, genaamd farikål. Want 27 september is 'nationale farikåldag'. Wie dat heeft bedacht, geen idee. Wij hebben altijd onze neus opgehaald voor die stoofpot, alleen al vanwege de geur: aardappels, kool en lamsvlees, in laagjes, en dat moet dan uren stoven. Maar dit jaar konden we er niet omheen. Marit had een grote pan gemaakt en nodigde de buren en ons uit om bij haar te komen eten op die dag. 


 


Dat werd natuurlijk weer een bonte avond en tot onze opluchting was de farikål zonder meer heerlijk (maar die koollucht...), ook de wijn, en Marits lekkere chocoladecakejes. Fijn om af en toe bij elkaar te zijn; zo veel buren hebben we niet, de schaarse moeten we koesteren.

Eind november hebben we Marit, Olav en Else op onze beurt getrakteerd, hier, op een Indonesische rijsttafel, met kunst en vliegwerk dan. Want wat voor ons doodnormale ingrediënten en bijgerechten zijn, bijvoorbeeld taugé, kroepoek em sambal, zijn hier in de winkel niet of nauwelijks te vinden. We hadden onder meer saté gemaakt met pittige pindasaus, en onze zelfgemaakte atjar op tafel gezet. Daar hadden ze nog nooit van gehoord, maar alles viel goed in de smaak. Buitengewoon gezellig weer. 

Ik kon ze toen ook het verhaal vertellen van Maria - schrik niet, dat verhaal kennen ze wel,  ik bedoel  het verhaal van de Maria-afbeelding die hier tegenwoordig aan de muur hangt. 


Dat zit zo: Marit kwam een poosje terug aan met dit schilderij, 'misschien iets om in de winkel te verkopen?' zei ze. Het kwam van een vriendin die er geen raad meer mee wist. Ik nam het mee naar boven om het schoon te maken, zag dat het niet geschilderd maar geborduurd was (!) en raakte verliefd op de afbeelding. Die neergeslagen blik, dat bevallige....
Nieuwsgierig stuurde ik een foto ervan naar zus Patricia, en verzocht haar haar kunsthistorisch licht er over te laten schijnen. En wat denk je? Ze mailde onverwijld terug met het verrassende antwoord. Het is een uitsnede uit een vroeg 16e-eeuws schilderij van de grote Raphaël! Een van de vele Madonna's die hij heeft gemaakt. Ronduit prachtig! 
Saillant detail is de stralenkrans, die de heel verschrikkelijk precies bordurende overgrootmoeder van Marits vriendin er zelf bij heeft gefantaseerd. 

Ik wil het houden. Marits vriendin blij dat het ding een dankbaar nieuw thuis heeft gekregen.

Als kerstcadeautje voor vriendin Anne, in Utrecht, heb ik dit jaar een plaid gebreid-gehaakt-genaaid, in haar kleuren, rood en geel. Tijdens het maakproces hier was Mungo er zeer van gecharmeerd, 

en eenmaal op de plek van bestemming aangeland bleek Anne's Minouche dezelfde gevoelens te koesteren...  


Toen werd het Kerstmis, en over iets minder dan 2 uur zal het ineens 2019 zijn.  


Voor iedereen een mooie oudjaarsnacht en een gelukkig en zo gezond mogelijk nieuw jaar!