maandag 30 september 2013

Uitgehuild en opnieuw begonnen

Na regen komt zonneschijn, na tegenspoed volgt voorspoed, en van die dingen, toch?

Onze onvolprezen buren begrijpen maar al te goed hoe leeg ons huis is zonder Pippi, en beloofden voor ons uit te zien naar een nestje, bij kennissen en collega's. We hadden aangegeven ditmaal liever een poesje te hebben - men zegt dat poezen minder snel geneigd zijn ver van huis te gaan dan katers.
Zaterdag meldde Olav opgewekt dat hij 'het had geregeld' en als we het wilden kon hij ons maandag een nieuw mormeltje bezorgen....Zwart, 'just like Pippi'!
Snel hebben we alle schoongemaakte en  boos opgeborgen spulletjes van Pippi weer opgegraven van de zolder; mandje, kittenkattebakje, kussentje, etensbakjes, speeltjes. Gauw kattevoer en grit gekocht, en ons zondag heerlijk zitten verheugen op ons nieuwe gezelschap. Zondagavond kwam Olav de transportmand halen en vanmiddag bracht hij hem terug, met een klein roetzwart knuffeltje er in.  

Hier is ze dan:
 
Dit is Poppy - toch nog een beetje als Pippi dus, en ze kon zomaar zijn reïncarnatie zijn, zo sterk is de gelijkenis. 

Eenmaal binnen uit de kattemand verkende ze vluchtig de kamers (alle hoekjes, de keuken, de trap op en ook boven alles even bekeken) en vervolgens sloeg ze onmiddellijk aan het spelen. Het roze hengeltje met vilten vogeltje eraan, cadeautje van Patricia en Kees voor Pippi vorig jaar, is meteen favoriet. Met de witte muisjes, cadeautje van Ria destijds, als absolute tweede. Gelukkig wist ze na een uurtje spelen en een paar uurtjes slapen ook de kattebak te vinden. En de etensbakjes natuurlijk.


 
De rest van de middag en vanavond doen we niet veel meer dan kijken en genieten.
Hopelijk hebben we met dit beestje meer geluk. Pippi is dood - lang leve Poppy!

vrijdag 27 september 2013

Vaarwel kleine Pip



Onze kleine zwarte panter is nu zo lang weg, dat we niet meer de illusie koesteren hem ooit nog terug te zien. Na meer dan 6 weken zijn we er van overtuigd dat hij niet meer leeft.

We hebben vaak verzucht 'wat een mooi vrij leventje heeft hij hier toch..' als we hem zagen spelen in het gras, met zijn vriendinnetje Mungo achter libelles aan rennen en bokkesprongen maken naar ons, zodra we door de tuin liepen. We hebben genoten van hoe hij onvermoeibaar de hele wereld aan het ontdekken was, en thuis bij de kachel in zijn mandje toch weer een klein katje werd, dat geliefkoosd wilde worden. We zeiden tegen elkaar 'wat een heerlijk leven, vergeleken bij dat van een stadskat op 3-hoog...'
Het lijkt er op dat die vrijheid hem fataal is geworden; hij heeft die met zijn korte leventje moeten bekopen. Pippi had 16 jaar moeten worden, maar hij heeft de anderhalf niet eens gehaald.
's Nachts horen we hem nog wel eens tevreden spinnen aan het voeteneind van het bed, en soms zien we hem in de verte langs de bosrand sluipen, op zoek naar een muisje. Maar we weten maar al te goed dat dat fantasie is. Pippi is er niet meer.

Al is er diep in ons binnenste natuurlijk altijd een flinterdun sprankje hoop - dat hij bijvoorbeeld verdwaald is, en door vriendelijke mensen in huis is genomen. Dat hij daar, op  een andere plek, het naar zijn zin heeft. Of dat hij gewoon zelf heeft besloten ergens anders te gaan wonen. Of, natuurlijk, dat hij als het kouder wordt zijn oude huis weer opzoekt.
Dat soort sprankjes zullen wel blijven bestaan.

Goed. Het was mooi, met Pip, en het is voorbij. Vaarwel kleine kameraad!

 
 
 
 
 

zaterdag 21 september 2013

Nazomerklussen


Eind augustus kwamen zus en zwager Marjorie en Theo op de terugweg van hun reis in noordelijker regionen van Noorwegen weer een paar dagen op Solvik logeren. Het was weer zonnig en warm, dus heel verleidelijk om in de tuin en op het terras te hangen, maar ze wilden graag iets zinnigs doen, om ons te helpen:



 
toen hebben ze de verplaatste oude winkelplanken, die ooit een bleke zalmkleur hebben gehad, nu hopeloos verschoten, omgetoverd in zonnig gele schappen, evenals een van de twee etalageramen. Ook dat raam schrok zich een hoedje van een spons en zeem - waarschijnlijk een jaar of 10 niets aan gebeurd. De winkel is 10 jaar geleden definitief gesloten, weten we inmiddels. Dat alles was een flinke klus, al die kleine plankjes en randjes en hoekjes, maar het resultaat is veelbelovend!
 
 
Kleurt ook mooi bij de eenzame zonnebloem (van de vier die ik heb gezaaid zijn alleen deze en eentje van meer dan 2 meter hoog aan de andere kant van het huis echt tot bloei gekomen) - en op afstand kleurt het ook nog mooi bij het vrolijke zitje dat we rond de oude molensteen in de tuin hebben gecreëerd.
 
 
De oorspronkelijk donkerbruine stoeltjes had ik met een restje verf uit Nederland al geel geschilderd; de per ongeluk even gele bloempotjes kwamen uit de verrassingsdozen van Mariëtte tevoorschijn. Mooie match, toch? Gelukkig konden we met Marjorie en Theo vanaf dit zitje op een windstille morgen genieten van het sprookjesachtige uitzicht over het meer.
 
 
 
 
Vanaf half augustus hadden we het heel erg druk met augurken: meer dat 300 kilo voor ons gekweekte, biologische exemplaren kregen we te verwerken. Bij elkaar was dat elke dag een paar uur aan de slag, zo'n 5 weken lang. Schoonmaken, inzouten en 24 uur laten staan, een azijn-kruidenmengsel koken, rozemarijn uit de kruidenkas plukken, augurken wassen en snijden, potten steriliseren en vullen. In onze eigen, kleine keuken, dus dat was flink improviseren en woekeren met ruimte. Kijk hoe mooi ze er bij lagen!
 
 
 
De verwerking moet in een hoog tempo, want het is moeilijk om geoogste verse augurken lang goed te houden. Maar het is gelukt: de bergruimte achterin de winkel beneden, die in de rotsen is uitgehouwen, is donker en koel. Daar staan nu ongeveer 800 grote glazen potten met prachtige groene augurken; heel, in schijfjes en in staafjes. Een eerste lichting is al verkocht, aan een winkel die ook vorig jaar onze augurken in de schappen had staan.
 
Omdat wij onze handen vol hadden aan deze zomerklus kookten Marjorie en Theo voor ons: Theo's heerlijke vis-rijsttafel, en Majorie's mosselen in bier.
 
 
Vreemd maar waar: Noorwegen is een enorm visland, maar verse vis is heel moeilijk te krijgen en razend duur. Eigenlijk vind je vis vooral in de diepvriesvitrines in de supermarkt.
 
Intussen stond Solvik al een tijdje in de steigers, omdat de houten buitenkant heel nodig geschilderd moest worden. Maar vrije dagen hebben buren Olav en Else niet, net zo min als wij, dus het schilderwerk moet tussen de bedrijven door en in de weekends gebeuren, als het weer het toestaat. Inmiddels hebben we met vereende krachten de voorgevel weer glanzend wit gekregen. Echt grondig schilderwerk is het niet, hier - waar wij zouden schuren, schaven en herstellen, gaat het hier met de Franse slag, op z'n Noors dan. Dikke kwast met onverdunde verf, over alles heen. Als het maar weer wit is...
 
 
 
 




 







 



Het was al met al een beetje veel tegelijkertijd. Maar nu de steiger aan de achterkant van het huis staat, de augurken klaar zijn, de herfst zich langzaamaan gaat aankondigen, begint het .....helemaal niet rustiger te worden.....want nu is het weer appel- en pruimentijd geworden! Daarover volgende keer meer. 

woensdag 4 september 2013

With a little help from our friends

"Nee, ik hoop natuurlijk niet dat het Pippi is", zei Harma gisterenochtend aan de deur, "maar bij ons voor op de weg ligt een dode zwarte kat - ik haal hem voor jullie op".

Het valt ons rauw op het dak, maar misschien is het beter Pippi's lot te kennen dan daarover in onzekerheid te blijven. We wachten gelaten en daar is Harma weer, met het slachtoffertje dat ze liefdevol in doeken in een mand heeft gelegd. "Zijn koppie is er slecht aan toe hoor", waarschuwt ze. En ja, dat koppie is vreemd verdraaid en bebloed - maar oh, het is niet Pippi's koppie!  Gelukkig!
Deze kat is forser, ouder, en getooid met een helderwitte bef. We hebben hem wel eens zien zwerven in de buurt, maar niemand weet bij wie hij hoort. Arm ding. De weg kwijt geweest en tenslotte doodgereden.
Opgelucht zetten we ons aan de koffie met onze behulpzame buurtgenote. Harma bewoont met haar gezin de voormalige school een paar honderd meter hiervandaan, waarin het prachtige Bed & Breakfast 'Henseid Skole' is gevestigd. In april vorig jaar toen we als nieuwkomers in Henseid arriveerden hebben we daar de eerste twee nachten geslapen.  

 
Inmiddels is het zomergastenseizoen hier zo'n beetje achter de rug. We hadden maar liefst 6 logees, en allemaal droegen ze een steentje bij aan de opbouw van Solvik Mat.
Eind juni arriveerde vriend Toine met zoon Thimo; een paar dagen van hun reis door Scandinavië brachten ze bij ons door. Uit hun auto kwamen 3 grote verhuisdozen vol keukenspullen, bedoeld voor onze toekomstige bedrijfskeuken. Alles afkomstig uit de inventaris van Hans en Mariëtte, die dat soort spullen niet konden meeverhuizen naar Costa Rica. Bruikbare huisraad! Van voorraadbus tot braadpan tot rechaud tot ovenschaal - we zullen straks veel nodig hebben, en hebben weinig reserves om dingen nieuw te kunnen aanschaffen.
 
 
 
 

Hollandse kaas en rookwaren kwamen ook tevoorschijn - als welkome cadeaus.
 

                                                                                                                                        
Het was prettig om ze een poosje over de vloer te hebben, iets van de omgeving te kunnen laten zien en de tijd te hebben om bij te praten.
                                               


Een paar weken later reden er ineens weer twee auto's met Nederlandse nummerborden onze 'straat' in: Roely en Ton stapten uit de ene, Marjorie en Theo uit de andere. Die avond zaten we, voor het eerst in dit huis, met z'n zessen aan tafel - heel gezellig.
Roely en Ton brachten de laatste dozen met keukengereedschap van de Dekhuyzenstraat mee; een van de kamers boven is inmiddels getransformeerd in een waar pakhuis!

Marjorie en Theo begonnen de volgende morgen aan hun vakantie in een ander deel van Noorwegen, terwijl onze andere gasten konden genieten van mooi weer.



Maar er werd ook gewerkt: met vereende krachten zijn de oude verwaarloosde maar authentieke kastplanken in de winkel beneden naar een andere wand verplaatst en schoongemaakt; dat is het begin van wat onze nieuwe ruimte moet gaan worden.

 
 
 
Er moet nog heel veel gebeuren, maar de kop is er af. Zeker nu we ook via via een tweedehands koelkastje en afwasmachine in de wacht hebben gesleept. Alle beetjes helpen, al is er een forse dosis fantasie voor nodig om je in deze chaos een schone en overzichtelijke keuken te kunnen voorstellen....
 
 

 

Na een week zwaaiden we Roely (die inmiddels voor de derde maal hier was!) en Ton uit - dank voor alles en tot volgend jaar!