zaterdag 31 mei 2014

Ja, vi elsker

 
'Ja, vi elsker dette landet' - 'ja, we houden van dit land' - luidt de eerste regel van het Noorse volkslied, dat hier op 17 mei, een nationale feestdag, overal te horen is. Dit jaar werd gevierd dat de grondwet, voor het eerst een éigen Noorse grondwet, 200 jaar geleden werd ingevoerd. De vlag van de buren wapperde dus vroeg en fier in de tuin;
 
 
en die van ons aan het balkon even later natuurlijk ook. We hadden de winkeletalages voor de gelegenheid een beetje feestelijk ingericht (jammer dat die rode, witte en blauwe ballonnen voortdurend leegliepen, door de hitte...).
 
  
De traditionele viering in Drangedal City was dit jaar voor ons te vroeg - 3 gehuchten delen 1 voorganger, die daarom van hot naar haar moet rennen om voor te gaan in de diensten - dus die hebben we laten schieten. Het was bij ons druk geweest en we moesten echt even uitslapen!
Daarna hebben we heerlijk in de tuin gerommeld, met stekjes en zaadjes en onkruid en dat soort dingen. Alles vliegt ineens weer de grond uit, of de kweekpotjes uit!
 
  
En vervolgens zijn we een stukje gaan varen, zomaar het meer op, in de volle zon, ons verbazend over het gebrek aan andere bootjes, andere mensen, geluiden...
Noorwegen wemelt natuurlijk verschrikkelijk van de mooie meren, en stil zijn ze, die meren, omdat er niet zo verschrikkelijk veel mensen wonen. Ook al hadden ze allemaal een bootje, dan nóg zou je er maar zelden eentje tegenkomen. Raar idee, waaraan we nog maar niet  gewend raken.

Aan het eind van de middag legden we aan bij vriendin Marit, die in een prachtig voormalig gebedshuis woont, een paar honderd meter van ons huis vandaan.

 
Ze wachtte ons op haar sfeervolle en weelderige veranda (links, maar niet goed te zien op de foto) op met een feestelijk gedekte tafel, waarop koffie en zelfgebakken taart, én grote glazen champagne. Want zo hoort dat, op de 17e mei: champagne drinken, om de zelfstandigheid en de vrijheid van Noorwegen te vieren! Skål! Hoe vroeg of hoe laat het ook is: champagne zul je drinken! In Noorwegen zijn we vrij, om te doen en te zeggen wat we willen, en dat moet gevierd worden! Het was heerlijk en vertrouwd om met Marit en haar bezoek aan dat gevoel deel te nemen.
 
Daarna waren we een paar dagen terug in Nederland, om afscheid te nemen van onze geliefde zwager Kees, en hem gezamenlijk, met heel veel vrienden en familie, uitgeleide te doen. Met een integere en stijlvolle plechtigheid. Heel veel warmte, heel veel oprechte betrokkenheid, heel veel mooie en dankbare herinneringen aan wie Kees was.
 
Trieste aanleiding om weer 'op eigen bodem' te zijn.
En toen waren we, diep in de nacht van dinsdag op woensdag, weer terug in Henseid. Bij volslagen windstilte stapten we de auto uit en werden we onmiddellijk omarmd door de betoverende geur van seringen....
 
 
 We zijn maar een paar dagen weg geweest - en plotseling is het volop zomer...
 
 
 
 
De tulpen en de narcissen (zelf gepoot, maar vergeten waar precies, dus het verrassingsgehalte is groot!), okay, die horen bij de lente - maar die is hier maar kort. En voor we het goed en wel in de gaten hadden piepten de Vergeetmenietjes tussen het grind door,
 
 


kwamen de paarse bloemetjes vanuit het niets tevoorschijn,
 

 
stond de eerste appelboom uitbundig te bloeien,
 
 
en riepen de Euphorbia's (dank je, Angeniet) allemaal: 'geel zijn we, en dat willen we weten!'
 

 
We verloren een geliefd familielid, en kwamen weer thuis. Hier in Henseid. Voelen ons meer dan tevoren op onze plek hier.
 
Leven bij de dag, dat is wat we moeten doen, want het kan zomaar ineens klaar zijn.
Natuur kan troosten. Omgeving kan bescherming bieden, een heel klein beetje verzachten wat in het leven allemaal krom en oneerlijk is. Dat ondervinden we, dagelijks, hier.
 
Dus ja: vi elsker dette landet. Niet een beetje, maar met heel ons hart.


 


woensdag 21 mei 2014

How fragile we are

Kwetsbaar zijn we, kwetsbaar en vluchtig is een mensenleven, oneerlijk en onrechtvaardig zit de wereld in elkaar. Dat is ons weer even fijntjes ingewreven deze week.

Maandag aan het eind van een stralende middag ontvingen we het lang gevreesde, maar nu nog helemaal niet verwachte bericht, dat er een einde is gekomen aan het leven van onze geliefde zwager Kees. Hè? Wat? Maar de zondag daarvoor had hij nog opgetogen gebeld met goed nieuws! Dat de chemokuren hun werk bleken te doen, hij zich beter voelde, en de laatste scans geen uitzaaiingen hadden laten zien...En nu ineens...Zijn lichaam heeft, ruim 5 jaar nadat kanker werd geconstateerd, het dus uiteindelijk niet meer kunnen redden. Operaties, chemokuren en bestralingen ten spijt. Zijn sterke geest heeft zich 5 jaar lang verzet en gevochten, omdat hij wilde blijven. Bij Patricia, bij de kinderen, de kleinkinderen. Maar het kon niet meer. Hij kon niet meer. Einde verhaal.

Woorden schieten te kort, scheldwoorden helpen niet, vloeken lucht niet op, stampvoeten ook niet. Niks helpt. Machteloos het leven en de dood over ons heen laten komen, dat is alles wat we kunnen doen. Stof zijn we, en niets meer dan dat.

Met dit bericht in onze trillende knieën zijn we toch, zoals we van plan waren geweest, sprakeloos in ons bootje gestapt. En ergens midden op het onmetelijke, doodstille meer hebben we in de volle zon het bootje laten dobberen, onze tranen laten lopen en het glas geheven op Kees.


Onbegrijpelijke werkelijkheid, maar onze onmisbare Kees, sinds jaar en dag steun en toeverlaat van de familie, is voor altijd weg.

 
Gelukkig hebben we fijne herinneringen aan het bezoek dat hij en Patricia samen hier brachten, een paar maanden nadat we waren verhuisd.
 


Lieve Kees, het valt ons moeilijk te geloven dat we je nooit meer zullen zien. Dat je niet meer hier in het meer komt zwemmen - wat hebben we gelachen toen je tot je enkels in het water stond, triomfantelijk riep "ik ben bijna door!" en vervolgens patsboem voorover in het water kukelde, omdat je op een gladde rots bleek te staan...
Die rots, die nu tevoorschijn is gekomen omdat de waterstand van het meer uitzonderlijk laag is, hebben we allang 'de rots van Kees' genoemd. Er ligt vandaag een stil boeketje wilde bloemen op.


Zaterdag vliegen we naar Nederland.

woensdag 14 mei 2014

Winkeltje spelen en helpende handen

Het is inmiddels niet echt kinderachtig meer, het winkeltje spelen in de Solvik Mat Butikk. Ook al hebben we beperkte openingstijden (donderdagmiddag tot 19.00 uur, vrijdag zaterdag en zondag van 11.00 tot 17.00 uur), alles wat daar omheen moet gebeuren neemt ons, én veel tijd in beslag. Voorraden op peil houden, op tijd grondstoffen en materialen bestellen, de productie moet op gang blijven want lege schappen zien er niet leuk uit. De  marketing mag niet achterblijven, de winkel en de keuken moeten voortdurend onberispelijk schoon zijn etc. Het is een continu proces! Een leerproces, want iedere keer komt er weer iets anders om de hoek kijken.
In de paar weken sinds de opening hebben we al 6 x een cateringbestelling gehad, en dat is niet slecht voor een beginnend zaakje. Onze tapasschotels vinden gretig aftrek - maar dat men gewend is daarbij brood geleverd te krijgen hadden we eigenlijk over het hoofd gezien.

 
Stokbroden bakken geblazen dus....Nooit eerder gedaan. Krom als hoepeltjes worden ze, en ongelijk van vorm en grootte, maar dat heet 'ambachtelijk', vind ik dan maar.
 
Gelukkig dienden zich weer helpende Nederlandse handen aan: vriendinnen Roely, Ria en Angeniet zochten ons een paar dagen op en hadden, behalve voor de gevraagde boodschappen, gezorgd voor een stapeltje grote geplastificeerde logo's, onder meer voor in een van de etalages:
 
 
 
en met geduld en het onvolprezen boeklon fabriceerden ze een heus gevelbord, waardoor het er allemaal nóg wat echter uitziet aan de buitenkant:
 
 
 
 
Terwijl wij in het weekend met winkel en catering druk waren maakten onze logees uitstapjes in de omgeving, en na sluitingstijd konden we gezellig samen eten en drinken - en het vervolgens natuurlijk veel te laat maken. We moeten nog een ritme vinden: week en weekend zijn qua werk als het ware omgedraaid, dat is even wennen!
 
's Maandags is de winkel dicht en terwijl Henk zich een hoedje sjouwde bij het verhuisbedrijf bejaagden wij gevieren in Skien en Porsgrunn maar liefst 6 liefdadigheidswinkels, waar allerlei tweedehands meubels en spullen worden verkocht voor een goed doel. Op zoek naar nog ontbrekend keukengereedschap en betaalbare dingen voor de winkelinrichting.
 
Met veel plezier en evenveel succes: aan het eind van de middag kwamen we thuis met tassen vol schalen, bestek, kopjes, een citruspersje, een vijzel, beslagkommen, maatkannen en nog veel meer dingen waarvan je er in een productiekeuken liefst meer dan een voorhanden hebt. Voor omgerekend zo'n € 130,- bij elkaar!  Waarmee de keukeninventaris nu wel zo ongeveer compleet is. 
 
Natuurlijk draait het huishouden ook gewoon door en blijven afwas en was repeterende breuken, waarbij de logees ook handen uit mouwen (en hoofden door schorten) staken.
 
 
We zijn geholpen met boodschappen doen, etiketvellen op maat krijgen, potjes wassen en etiketteren, en we hebben de tijd genomen om 's avonds bij te praten bij het haardvuur.
 

Na een laatste winkelmomentje mét bescheiden proeverij zijn ze weer vertrokken, de dames.
 



Dank voor jullie bezoek en jullie trouwe hulp!


Over het winkelbezoek hebben we (nog) niet te klagen; er zijn al klanten die terugkomen om meer, en er zijn er nog steeds die na lezing van de artikelen in de kranten uit pure nieuwsgierigheid een omweg maken om het winkeltje te bekijken en hapjes te proeven van wat we maken. Het lijkt er op dat de loop er wel in zit, inmiddels.

Ons 'winkelbeleven' verschilt echter nogal: Henk is een overtuigende verkoper, die met gemak met Jan en alleman een praatje maakt. Daardoor komen we er bijvoorbeeld achter waar het merendeel van de klanten vandaan komt - belangrijk om te weten en op te kunnen inspelen.
Ik speelde vroeger naar hartelust winkeltje, maar nu het echt is verstop ik me het liefst onder de toonbank, als ik mensen zie komen...Stel je voor dat ik niet begrijp wat ze bedoelen, of dat ik verkeerd afreken, of iets uit m'n handen laat vallen, of dat er een haar op een lepeltje jam is beland...of dat m'n haar niet goed zit, m'n schort onder de kleverige vlekken...Dat laatste hebben we maar uitgebuit: tegenwoordig ben ik tijdens de winkelopening rustig jam, marmelade of chutney aan het koken, of kaneelbollen aan het bakken, terwijl Henk de winkel 'doet'.
Dat werkt: de klanten vinden zonder uitzondering dat het heerlijk ruikt als ze binnenkomen, kunnen in de open keuken zien wat ik maak (komen zelfs soms in de pannen kijken), mogen proeven, en meestal kopen ze dan ook. Onbedoeld slim dus, van ons. En zo gaan we door, hopend op nieuwe en blijvende klandizie. Zodat Solvik Mat in de lucht kan blijven.