woensdag 14 november 2018

Kan er nóg iets kapot?

Een paar jaar geleden hadden we het ook, zo'n plotselinge golf van werkweigerende dingen en apparaten, die er allemaal na elkaar zonder aankondiging mee ophielden. 
Alsof de eerste die de pijp aan Maarten gaf, de ene na de andere aanstak. Zo van 'Hee, ik kap ermee hoor - kom op, heb jij zo langzamerhand ook niet lang genoeg dienst gedaan? Tijd om er de brui aan te geven!'. Waarmee er volkomen onverwacht een totale staking ontstond, en wij ontredderd achterbleven. 
Afhankelijk als we zijn moesten we wel van alles vervangen: laptop, telefoon, naaimachine, radio, en ik weet niet wat al niet meer. 

Kennelijk zitten we nu opnieuw in dat stadium van de houdbaarheidscyclus der dingen. 
Ditmaal begon het met de auto, 




de Touran, die na jaren trouwe dienst steeds meer kuren ging vertonen en onbetrouwbaar werd. Soms had hij 's morgens simpelweg geen zin om te starten, waardoor Henk door een collega moest worden opgehaald om naar zijn werk te komen. Met zoiets als openbaar vervoer lukt dat namelijk niet; zonder auto kom je hier letterlijk nergens.
  
Na veel gezoek op internet en vruchteloze excursies naar garages vonden we uiteindelijk een goede opvolger: minder comfortabel voor passagiers (2), maar met veel meer ruimte voor alle spullen die we moeten vervoeren als we op markten staan. 



Maar hoe gingen we die betalen? Onze spaarpot is zo goed als leeg...Gelukkig vonden we een goede vriend bereid ons flink wat geld te lenen voor de aanschaf, zodat we nu weer veilig kunnen rijden, boodschappen doen en cateringbestellingen afleveren. 

Vervolgens bleek de 5 jaar geleden aangeschafte tweedehands koelkast het te hebben begeven. Daar kwamen we helaas pas na een paar zeer warme dagen achter, toen de vruchtenijsjes uit eigen beweging het vriesvak uit kwamen druipen en de twee versgebakken paté's ineens niet meer vers bleken. Zo zonde van de prijzige ingrediënten en het werk!

Juist in de winkelkeuken hebben we koel- en vriesruimte hard nodig, dus hup, zoeken! Op de Noorse variant van marktplaats bleek nergens meer zo'n tafelmodelletje te vinden, en gezien de beperkte ruimte in de keuken past een grotere daar absoluut niet. Dus die moest nieuw worden gekocht; wat een geluk dat het apparaat moeiteloos met de 'nieuwe' auto kon worden opgehaald!.

Daarna was het de beurt aan nog zoiets onmisbaars: de keukenmachine. Het ding bespaart mij uren snijwerk en zere handen, maar blijkbaar vond die het plots ook welletjes. 
Een piepklein stukje van de mengkom brak af waardoor er geen beweging meer in te krijgen was. En natuurlijk hadden noch de winkelketen waar hij vandaan kwam, noch de fabrikant nog zo'n zelfde mengkom meer staan. 'Nee, dat model hebben we niet meer'. Zucht. 

Vriend Konstantin improviseerde iets aan die mengkom, zodat het apparaat weer even bruikbaar was, maar helaas bleek die noodoplossing van beperkte duur. 


Dan maar onze toevlucht genomen tot Henks oude beestje, een dapper maar veel minder krachtig machientje van bijna 20 jaar oud. Nu maar hopen dat die nog een tijdje zijn best gaat doen. 


En dan ons koffiezetapparaat. Dat was dan wel niet kapot, maar de koffie smaakte vies - en wat we ook probeerden, de dikke aankoeklaag op de bodem van de thermoskan was met geen mogelijkheid meer weg te krijgen. En wat zijn 2 voorheen-ambtenaren nou zonder koffie? 
Geen nood, die dingen staan overal in de tweedehandsspullen-winkels, en we vonden een smetteloos, blijkbaar nauwelijks gebruikt exemplaar, met een glazen kan. Voor een habbekrats. Mazzel. 


Toen de elektrische wekker. Geërfd van Henks moeder, die altijd overal heel zuinig op was, dus misschien was het geval wel 30 jaar oud ofzo. 
Dat het radiootje op de wekker het niet meer deed was geen bezwaar, maar toen de wekker zelf op de gekste momenten besloot te gaan piepen en de knopjes zich niet meer lieten bedienen was het afgelopen. Einde dienstverband. 
Het was nog niet zo makkelijk om een vervanger te vinden, gewoon een simpel geval zonder toeters en bellen en allerlei functies die we toch niet snappen (laat staan gebruiken), maar het is gelukt. Voor een luttel bedrag. Voila. 


Alsof het nog niet genoeg was begon ook de afdeling mechanisch ons in de steek te laten. Eerst begaf het snijapparaat het, en dat gebruiken we voor menukaarten, promotiefolders, winkelkaartjes en noem maar op, dus kan niet ontbreken. De nieuwe was snel gevonden, niet goedkoop, maar wel wat moderner. 

links de oude papiersnijder, rechts de nieuwe



Was dat het? Nee...op een van de laatste nazomerdagen gaf ik de terrasplanten water, toen behalve de aarde in de potten ook mijn schoenen nat werden: de grote zinken gieter gaf ineens twee stralen water, namelijk behalve uit de tuit ook vrolijk uit de bodem...
Er zat een gat zo groot dat er een sigaar doorheen had gepast. Dat is geen doen, dus ook voor de oude gieter hebben we een opvolger gekocht. Een kleinere, rode, was de enige acceptabele die we konden vinden.


Eenmaal thuis zag ik op de kassabon dat het als kindergietertje wordt verkocht - dat stond er in de winkel niet bij! Maar kan mij het schelen, hij voldoet.

En dan, om het rijtje minirampjes af te sluiten, werd ik in de steek gelaten door mijn dweilmop. Zo'n zwabber op een stok, waarmee ik de vloer in de winkel elke week dweil. Ik was er fluitend mee bezig: radio aan, dampend heet sop in de emmer, en plotseling brak de steel zomaar in twee stukken, ik viel nog net niet met m'n kop in die emmer! 
Kan dus ook bij het vuilnis, een levensmoede dweilstok heb je niks aan. 
Armzalig allemaal, van de ene pech in de andere.

'Kan er nóg wat kapot?', vroegen we ons na dit alles af, toen we op het balkon zaten te ontbijten op een zondagmorgen. Dat was kennelijk de goden verzoeken. 
Je voelt hem al - jawel, nu eens niet een vulling die spontaan in een hap van mijn boterham zat, maar gewoon een hele halve kies. 
Ook levensmoe en met doodsverachting afgebroken. 
Een week later trok de tandarts haar wenkbrauwen op, vroeg of ik het verdoofd wilde hebben (ja natuurlijk!) en metselde er een kunstwerkje op en omheen. 

Hopelijk was dit het weer, voor de eerstkomende paar jaar. We gaan alles voortaan nog veel voorzichtiger doen, en elke keer 'dankjewel!' zeggen, als iets het goed heeft gedaan. 
En heel veel schouderklopjes uitdelen aan de dingen, die we niet kunnen missen. Opdat ze plezier in hun werk blijven houden en zich gewaardeerd voelen.