maandag 22 augustus 2016

hoogzomer, hoogseizoen

Vanaf juni is het zo stevig aanpoten hier, dat er nauwelijks tijd (en fut) overblijft om een beetje te bloggen. De zomer duurt maar kort, en in die paar maanden moet er ineens heel veel gebeuren. Alles tegelijk eigenlijk. We lopen dus heftig achter met onze verslaglegging. Daarom even een inhaalslag in vogelvlucht - de foto's vertellen genoeg. 



Eind mei leende het weer zich eindelijk voor een eerste boottochtje; inmiddels hebben we zo'n 15 keer op het enorme Tokemeer gevaren, meestal aan het begin van de avond. Na sluitingstijd van de winkel en nadat de kippen een poos buiten hebben rondgescharreld, 



pakken we een koeltas vol met eten en drinken, hijsen we kussens, zonnebrand en een goed boek aan boord en tuffen we het ruime sop op. 



Soms leggen we aan bij een van de honderden onbewoonde eilandjes, en picknicken we aan een doodstil ministrandje. Soms is het zo warm, dat het heerlijk is om te zwemmen in het glasheldere water. Als er veel wind is zoeken we een zonnige baai op om in de luwte te liggen. Ons favoriete eilandje noemen we het schapeneiland, want het is niet helemaal onbewoond:




aangevoerd door een luidruchtige belhamel komt er soms een kudde schapen nieuwsgierig een kijkje nemen, en water drinken.. 
En soms zetten we ergens middenop het meer de motor uit om zomaar een beetje te dobberen, en in alle rust lekker een uurtje te lezen - thuis komt het daar niet van, zeker niet in dit jaargetijde. Echt met vakantie gaan kunnen we ons niet veroorloven, maar met het bootje proberen we zoveel mogelijk van de zomer te genieten. Zo snipperen we toch een beetje een vakantiegevoel bij elkaar. En wanen we ons, met dit soort idyllische uitzichten, op een of ander tropisch eiland:


Genieten van de zomer doen we natuurlijk ook in de tuin rondom het huis:



elke keer opnieuw een lust voor het oog, de lupines - ook al zijn ze dit jaar wel met z'n heel erg velen - en de muur van witte seringen, die vooral aan het begin van de avond zo'n geurige lucht afgeven dat het is alsof je in een wolk eau de toilette bent terechtgekomen als je er langs loopt...


De kamperfoelie klom dapper tegen de verveloze oude schuur,


de rododendron achterin de tuin die fors gegroeid bleek te zijn bloeide uitbundig, en de pioenrozen, groot en rood, werden dankbaar bezocht door bijen en hommels. 



De tomatenplantjes konden van de vensterbank af en de volle grond in (zet 'em op jongens, gauw groot worden, voordat de nachtvorst zich aandient!).


Op het balkon hingen (en hangen nog steeds) de lobelia's prachtig paarsblauw te zijn, en op het terras gingen (en gaan ook nog steeds) elke morgen nieuwe bloemen open aan de zelfgezaaide ipomea's, nu in verschillende kleuren: paars, lila, roze, blauw en wit, elke dag weer een verrassing. 





In een van de potten bewoog de aarde ineens, heel raar: was er een dikke pad in gekropen!


Henk neemt na een lange warme dag van slavenarbeid op de slachterij graag een duik voor de deur, 



en hij is niet de enige daar...


Hoogzomer is ook het marktseizoen. Nu Solvik Mat ruim 2 jaar bestaat worden we steeds vaker gevraagd om een standplaats te bemannen op grotere en kleinere markten en festivals. Zo stonden we dit jaar al 3 maal op de boerenmarkt in Kragerø, 


waar we werden bezocht door iemand die ons uitnodigde om onze waren te komen verkopen op een kleinschalig festival in Langesund. Helaas hadden we al toegezegd op die datum deel te zullen nemen aan een markt op het eiland Sandøya voor de kust bij Brevik. Dat is een uurtje rijden hier vandaan, en dan met een pontje over. 




Sandøya is een schilderachtig eilandje, dat ons een soort Vlielandgevoel bezorgde. Opvallend ander publiek daar dan we hier in het beetje stugge, boersige en naarbinnen gekeerde Drangedal gewend zijn: aardige, belangstellende mensen die verrast waren over ons assortiment - en er flink van insloegen. Kassa!

We wisten van tevoren eigenlijk wel dat de jaarlijkse Drangedalsdag daarmee in schril contrast zou staan, qua verkoop, maar het leek ons ondanks dat toch verstandig om ook in ons eigen dorp acte de presence te geven. De opbrengst was karig (understatement), maar het was een prachtige dag en wij konden genieten van de live muziek: een veelzijdig trio met een lid van de succesvolle meidenband Katzenjammer als stralend middelpunt. 







De week daarna stonden we in Ulefoss, inmiddels al voor de 6e keer, en gelukkig vonden onze potjes daar, als altijd, gretig aftrek. We zijn daar zo 'bekend' dat mensen ons heel doelgericht kwamen opzoeken om bepaalde jams en chutneys te kopen, die ze eerder hebben gehad.  Dat geeft voldoening! 



Zo'n marktdag is best hectisch; de avond tevoren moet alles ingepakt en zo economisch mogelijk in de auto worden gepropt, op de plek waar anders de stoelen staan. Daar komt Henks verhuizerservaring goed bij van pas! 's Morgens vroeg met brood, koffie en water in de tas op weg, stand opbouwen, eind van de dag afbreken en inpakken en 's avonds de hele mikmak weer uitladen en de winkel opnieuw inrichten. Moe maar voldaan thuis...


De langste dag is alweer even achter de rug. Zo zag het er uit, op 21 juni om 24.00 uur:


Echt donker werd het niet meer. 

Nu aan het werk, er moet geproduceerd worden, voor de volgende reeks markten. Het hoogseizoen is nog lang niet voorbij. 

dinsdag 2 augustus 2016

Goede buren, verre vrienden

Gelukkig hebben we ze allebei: goede buren én verre vrienden. Veel verre vrienden zelfs, en nog veel meer verdere en nog verdere vrienden, en kennissen, en vroegere buren, en voormalige collega's. Dat heb je nou eenmaal als je in een ander land gaat wonen. 

Verhoudingen veranderen voelbaar door geografische afstand. Sommige vriendschappen verwateren langzaamaan, of verdwijnen zelfs helemaal. Er waren heel wat goede kennissen, vertrouwde buren en geliefde collega's, die actief meeleefden met onze vertrekplannen en ons zéker zouden komen opzoeken als we eenmaal in Noorwegen woonden. Daar is na vier jaar maar een piepklein handjevol van overgebleven. Zo gaat dat kennelijk, de tegenwoordig talloze communicatiemogelijkheden ten spijt. 

Maar er zijn ook vriendschappen die juist hechter worden, ondanks de afstand. Zoals die met onze oud-collega's Roely, Ria en Angeniet, die ons vanaf het begin elk jaar een paar dagen komen opzoeken hier. Altijd gezellig en vertrouwd om ze weer over de vloer te hebben. Veel praten, lachen, drinken en standaard te laat gaan slapen, dat wel...




Ditmaal troffen ze het niet elke dag met het weer, maar dat heeft ons er niet van weerhouden op zaterdag de winkel dicht te doen om met z'n vijven een uitstapje te kunnen maken. Via Morgedal (waar Henks en mijn favoriete camping ligt, waar we in onze vroegere vakantietrektochten altijd wel een keer bivakkeerden) naar het gehuchtje Eidsborg. Hoog op een heuvel staat daar een van de mooiste staafkerkjes, uit de 13e eeuw. 



Helaas konden we het kerkje zelf niet in omdat er een bruiloft ging plaatsvinden, en het openluchtmuseum (een verzameling oude gebouwtjes, heel leuk om in rond te lopen) bleek pas vanaf 1 juni toegankelijk - in de Noorse media wordt dikwijls geklaagd over de geringe groei van het toerisme, en zo langzamerhand beginnen wij te snappen wat daarvan de oorzaak zou kunnen zijn - maar het overdekte museumpje was zowaar wel toegankelijk. Mooie verzameling houtsnijwerk, sieraden, landbouwwerktuigen, klederdracht etc., en een film over het opwekken van stroom d.m.v. waterkracht. 



Buiten op het terrein is een miniatuurversie aangelegd van een van de belangrijkste bezienswaardigheden van de provincie Telemark: het 19e eeuwse, 105 km lange Telemarkskanaal, waarin 8 sluizen schepen 72 m boven zeeniveau kunnen brengen. Beetje Madurodammerig, maar de constructie werkt, je mag alles aanraken en bedienen, heel leuk voor kinderen. En ook voor grote kinderen... 



Sla ik nog even over wat er op de heenweg gebeurde, toen we voor een koffie-, rook-  en boterhammenpauze de auto langs de kant bij een meer hadden gezet. 




Geruisloos kwam er ineens uit het bos langs de weg, op zo'n 25 meter afstand van waar wij nietsvermoedend stonden te pauzeren, een slanke grijze verschijning, hoog op de poten. Hij of zij keurde ons even een blik waardig en sloeg vervolgens met soepele tred de andere weg in. Een heuse wolf! 


Nauwelijks te zien hier, langs de vangrail, we waren er helaas geen van allen op tijd bij om een scherpe foto te kunnen maken. 

Thuis in de keuken van Solvik Mat moesten voorraden worden weggewerkt. Wat we in bulkverpakkingen bij de groothandel inslaan moet in porties worden verdeeld, ingepakt, gestickerd en ingevroren - een tijdrovend klusje, maar met hulp van Ria ging het lekker vlot.


En we leerden ook nog een ons tot dan toe onbekende rol van Ria kennen: die van klusvrouw! Onverdroten nam ze Henks gereedschap ter hand en in een mum van tijd had ze de metalen plankjes die nog altijd in verpakking lagen te wachten, aan de muur geschroefd. Zodat eindelijk de losse potten en potjes van de werkbank weg konden. Yes!



Ze had de smaak te pakken, hing en passant de beugels aan de muur die klaarlagen voor een van de kamers, en schroefde ook de haken en ogen aan de ramen in de achterkamer. 


Dus het komende jaar laten we met gerust hart een paar klussen liggen tot ze hier weer zijn, deze verre maar o zo dichtbije vriendinnen. Welkom terug!


Sommige vriendschappen gaan uit als nachtkaarsjes, voor sommigen zijn we niet alleen uit Nederland maar ook van de aardbol verdwenen, lijkt het wel.
Maar er komen weer andere vriendschappen voor in de plaats. Zo leerden we een half jaar geleden Suzanne en Konstantin kennen, die op loopafstand van ons zijn komen wonen. 


Leuke mensen. Inmiddels zijn we dikke vrienden geworden.