dinsdag 2 augustus 2016

Goede buren, verre vrienden

Gelukkig hebben we ze allebei: goede buren én verre vrienden. Veel verre vrienden zelfs, en nog veel meer verdere en nog verdere vrienden, en kennissen, en vroegere buren, en voormalige collega's. Dat heb je nou eenmaal als je in een ander land gaat wonen. 

Verhoudingen veranderen voelbaar door geografische afstand. Sommige vriendschappen verwateren langzaamaan, of verdwijnen zelfs helemaal. Er waren heel wat goede kennissen, vertrouwde buren en geliefde collega's, die actief meeleefden met onze vertrekplannen en ons zéker zouden komen opzoeken als we eenmaal in Noorwegen woonden. Daar is na vier jaar maar een piepklein handjevol van overgebleven. Zo gaat dat kennelijk, de tegenwoordig talloze communicatiemogelijkheden ten spijt. 

Maar er zijn ook vriendschappen die juist hechter worden, ondanks de afstand. Zoals die met onze oud-collega's Roely, Ria en Angeniet, die ons vanaf het begin elk jaar een paar dagen komen opzoeken hier. Altijd gezellig en vertrouwd om ze weer over de vloer te hebben. Veel praten, lachen, drinken en standaard te laat gaan slapen, dat wel...




Ditmaal troffen ze het niet elke dag met het weer, maar dat heeft ons er niet van weerhouden op zaterdag de winkel dicht te doen om met z'n vijven een uitstapje te kunnen maken. Via Morgedal (waar Henks en mijn favoriete camping ligt, waar we in onze vroegere vakantietrektochten altijd wel een keer bivakkeerden) naar het gehuchtje Eidsborg. Hoog op een heuvel staat daar een van de mooiste staafkerkjes, uit de 13e eeuw. 



Helaas konden we het kerkje zelf niet in omdat er een bruiloft ging plaatsvinden, en het openluchtmuseum (een verzameling oude gebouwtjes, heel leuk om in rond te lopen) bleek pas vanaf 1 juni toegankelijk - in de Noorse media wordt dikwijls geklaagd over de geringe groei van het toerisme, en zo langzamerhand beginnen wij te snappen wat daarvan de oorzaak zou kunnen zijn - maar het overdekte museumpje was zowaar wel toegankelijk. Mooie verzameling houtsnijwerk, sieraden, landbouwwerktuigen, klederdracht etc., en een film over het opwekken van stroom d.m.v. waterkracht. 



Buiten op het terrein is een miniatuurversie aangelegd van een van de belangrijkste bezienswaardigheden van de provincie Telemark: het 19e eeuwse, 105 km lange Telemarkskanaal, waarin 8 sluizen schepen 72 m boven zeeniveau kunnen brengen. Beetje Madurodammerig, maar de constructie werkt, je mag alles aanraken en bedienen, heel leuk voor kinderen. En ook voor grote kinderen... 



Sla ik nog even over wat er op de heenweg gebeurde, toen we voor een koffie-, rook-  en boterhammenpauze de auto langs de kant bij een meer hadden gezet. 




Geruisloos kwam er ineens uit het bos langs de weg, op zo'n 25 meter afstand van waar wij nietsvermoedend stonden te pauzeren, een slanke grijze verschijning, hoog op de poten. Hij of zij keurde ons even een blik waardig en sloeg vervolgens met soepele tred de andere weg in. Een heuse wolf! 


Nauwelijks te zien hier, langs de vangrail, we waren er helaas geen van allen op tijd bij om een scherpe foto te kunnen maken. 

Thuis in de keuken van Solvik Mat moesten voorraden worden weggewerkt. Wat we in bulkverpakkingen bij de groothandel inslaan moet in porties worden verdeeld, ingepakt, gestickerd en ingevroren - een tijdrovend klusje, maar met hulp van Ria ging het lekker vlot.


En we leerden ook nog een ons tot dan toe onbekende rol van Ria kennen: die van klusvrouw! Onverdroten nam ze Henks gereedschap ter hand en in een mum van tijd had ze de metalen plankjes die nog altijd in verpakking lagen te wachten, aan de muur geschroefd. Zodat eindelijk de losse potten en potjes van de werkbank weg konden. Yes!



Ze had de smaak te pakken, hing en passant de beugels aan de muur die klaarlagen voor een van de kamers, en schroefde ook de haken en ogen aan de ramen in de achterkamer. 


Dus het komende jaar laten we met gerust hart een paar klussen liggen tot ze hier weer zijn, deze verre maar o zo dichtbije vriendinnen. Welkom terug!


Sommige vriendschappen gaan uit als nachtkaarsjes, voor sommigen zijn we niet alleen uit Nederland maar ook van de aardbol verdwenen, lijkt het wel.
Maar er komen weer andere vriendschappen voor in de plaats. Zo leerden we een half jaar geleden Suzanne en Konstantin kennen, die op loopafstand van ons zijn komen wonen. 


Leuke mensen. Inmiddels zijn we dikke vrienden geworden. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten