donderdag 8 maart 2018

Records!


Februari was de maand van de records. 
Ja, allereerst natuurlijk van de talloze records op de Olympische spelen, en dan met name bij het schaatsen. Die wedstrijden werden op de Noorse televisie trouwens niet uitgezonden; hier was het dag en nacht skiën, schansspringen, biathlon en alles wat met ski's te maken heeft, wat de klok sloeg. Schaatsen speelt hier niet zo. Maar misschien dat daar verandering in gaat komen, nu er weer wat Noorse schaatsers medailles hebben behaald. 
Gelukkig konden wij via een gratis proefabonnement op een sportzender de belangrijkste wedstrijden wel zien. Ouderwets spannend, en ook wel een beetje ingewikkeld af en toe, omdat we natuurlijk voor Nederland zijn, maar ook voor Noorwegen. Tsja. 

Maar het was ook de maand van de sneeuwrecords: het is echt extreem, sinds de 90-er jaren is er niet zo veel gevallen als in deze winter. Het heeft nu, vanaf eind november, ruim 36 dagen gesneeuwd. Soms een paar uur, soms een hele dag, soms een heel etmaal lang.



Mijn hoge rubberlaarzen zijn niet hoog genoeg voor deze hoeveelheid...elke dag een paar keer natte voeten, dus een paar keer per dag zijn droge sokken nodig....
Het zal nog wel even duren voordat deze idiote bergen in de tuin zijn weggesmolten!


En het zal ook nog wel even duren voordat we de was weer buiten kunnen ophangen...


Dan is er ook het ijspegelrecord. Ze hebben prachtige franjes gefabriceerd aan alle dakranden. Niet zo best voor de gammele dakgoten, maar wel schiderachtig, zeker als de zon schijnt..... 



Ze zijn flink aan het druipen, want de tijd van min 25 graden is inmiddels wel voorbij, het vriest nog maar een paar graden nu. Zo van min 2 tot min 8.

Ook een record aantal vogels in de tuin. Ze slagen er nauwelijks meer in voedsel te vinden, daarom wordt er op de Noorse radio regelmatig een oproep gedaan om vooral bij te voederen. Dat doen we. Hier geen halfslachtig en kortzichtig natuurtje spelen, zoals bij het schromelijk mislukte project Oostvaardersplassen in Nederland. 
Dit ís puur natuur. Die mag je soms best een handje helpen. 


Behalve volksstammetjes eksters, koolmezen, pimpelmezen en vinken woont er ook een hele familie Vlaamse gaaien hier ergens vlakbij. Ze hebben de tijd genomen om de kat uit de boom te kijken (die katten zitten alledrie gelukkig vooral veel binnen), maar nu komen de gaaien elke dag met z'n allen controleren of het vogelzaad wel is aangevuld. Als de bakjes tenminste niet wéér zijn volgesneeuwd.


'Alledrie de katten'? Jawel, dat is het volgende record in de rij! Het record 'aantal-maanden- weg-van-huis-blijven' namelijk, behaald door kater Pippi. Was hij vorig jaar 8 maanden lang op stap, dit keer, geloof het of niet, koos hij maar liefst 11 maanden elders domicilie, zoals dat heet. Tot op een avond in februari Birger Moland belde.
Hij is de plaatselijke imker, woont een paar kilometer verderop en heeft ons al vaker op Pippi's aanwezigheid op zijn land gewezen. Pippi zwierf daar rond. Ditmaal meldde hij dat de kater, die eerst erg bang was, nu bij hem binnen zat.

'Hij heeft het goed hoor', zei Birger, 'nu er zo veel sneeuw ligt wil hij wel binnenkomen - maar dit weekend komt mijn dochter (het werd wintervakantie, soort van voorjaarsvakantie) en die brengt haar eigen kat mee. En ik weet niet of dat wel samengaat'. 
Dus togen wij de volgende dag naar Molands huis en daar troffen we een welvarende en kerngezonde Pippi aan, prinsheerlijk op een stoel bij de kachel. Ik hoefde maar een keer zijn naam te zeggen en hup, hij sprong zonder aarzeling van de stoel om dwars door de grote kamer heen naar ons toe te lopen! Heel vanzelfsprekend, en ook de kattenmand in en mee in de auto was deze keer geen probleem. 
Een wereldrecord is het vast niet, maar Pippi heeft wel zijn persoonlijk record verbeterd.


Thuis herhaalde hij zijn gebruikelijke rituelen: even naar de etensbak, even alle kamers door, even de baas spelen over de dames Poppy en Mungo en dan voor het raam op zijn kussen alles overdenken. Voor Poppy en Mungo was het natuurlijk wennen, maar na een dag of twee was alles weer bij het oude. Het is overduidelijk dat ze elkaar herkennen, ook na 11 maanden. Onvoorstelbaar!



Pippi is flink gegroeid in de bijna 6 jaar die hij oud is, maar zijn mandje natuurlijk niet. Toch slaapt hij liever in dit krappe dingetje dan in de nieuwere, ruimere mand. Z'n kinderbedje.

En dan hadden we nog het postpakketrecord: 'langst-onderweg-van-Nederland-naar- Noorwegen'. Dat zit zo. 
Zondag 10 december hoorde ik op de Nederlandse radio de schrijfster van een boekje dat mij heel interessant leek. Het programma 'Zin in weekend' mocht een exemplaar van dat boekje weggeven aan de luisteraar die de leukste reactie zou mailen. Ik was de gelukkige! Dat werd mij de volgende dag per mail verteld door de redactrice van het programma (die toevallig ook nog een vroegere studiegenote bleek te zijn). Dus op 11 december ging het pakketje op de bus - ik verheugde me op het kerstcadeautje. Dat was een vergissing.


Uiteindelijk kwam het aan op, let wel, 2 februari....Is dus bijna 8 weken onderweg geweest. Op flessenpost na lijkt me dit toch wel een wereldrecord. Maar het boekje is het waard.

Dan nog twee zakelijke records. Het negatieve is het record 'geen-klanten-in-de-winkel'. Waar januari al rampzalig was in dat opzicht, was februari dat ook. Knusse etalages en facbookreclames ten spijt. 


We wijten het nogmaals aan de sneeuw en de kou en ik maak er hier maar verder geen woorden aan vuil. We blijven 'hope for the best (and expect the worst)'.

Maar er was ook een positief record, in de jaarcijfers, vooral qua catering. Hadden we in 2016 nog 97 maal een cateringbestelling, in 2017 waren dat er maar liefst 210! Een ruime verdubbeling. Dat geeft hoop, toch? Wie weet, als de sneeuw weg is en het voorjaar weer om de hoek komt kijken, dat we de schade van de eerste twee maanden van dit jaar kunnen gaan inhalen. 

De meeste Noren houden van die sneeuw, en niet alleen omdat je er op kunt skiën. Dik aangekleed in de sneeuw gaan zitten bij min 15, een vuurtje maken en daarop worstjes grillen, dat lijkt wel zo ongeveer het hoogste goed in de winter, ook hier in Henseid.


's Lands wijs 's lands eer of zoiets. 't Is maar wat je gewend bent.


Wij watjes blijven, als het even kan, liever bij het houtvuur binnen.