woensdag 7 februari 2018

Stroomloos, stuurloos en een beetje moedeloos

Sneeuw is leuk, veel sneeuw is prachtig, maar je kan het ook overdrijven! Er zitten op den duur nadelen aan; neem bijvoorbeeld deze drie: eerst stroomloos

Hier geen code rood als er minder dan twee meter ligt, maar bij zo'n anderhalve meter begin je dat wel te merken. Al was het maar doordat, in een houten huis als het onze, deuren en ramen gaan klemmen door het gewicht van de sneeuw op het dak. Dikke ijsklompen zorgen ervoor dat de dakgoten doorbuigen en zonder spikes onder je laarzen breek je buiten je nek. Daar valt allemaal nog mee te leven, maar dat om de haverklap de stroom uitvalt is op z'n minst knap onhandig.

Zitten we 's avonds plotseling in het donker: okay, kaarsen aan, zaklampjes bij de hand. 
Tv op zwart midden in een spannende serie: goed, spannende boeken genoeg binnen handbereik. Fornuis buiten werking: nouja, er is altijd wel een prakje te vinden dat kan worden opgewarmd op de houtkachel, en anders wordt het een boterham vanavond. De slaapkamer en het bed, weliswaar nu niet voorverwarmd door de elektrische dekens, vinden we op de tast. Elektrische wekker staat te flipperen: gelukkig hebben onze mobieltjes ook een wekkerfunctie. Zzzzzzzzz.
Word ik na een paar uur slapen wakker, sluip ik voorzichtig de huiskamer in om te zien wie er daar zitten te praten - o nee, dat is de tv! En alle lampen zijn aan... 

Maar dan overdag. Henk is naar zijn werk, ik wil koffie zetten en floep, daar gaan we weer, het koffiezeapparaat doet het niet. Dan maar even oploskoffie - o nee, de waterkoker en het fornuis doen het natuurlijk ook niet. Het is stil in huis zonder de radio. Cd opzetten dan? Forget it...Het wordt koud in huis, de gevelkachels zijn uit, ik moet telkens een blok hout in de kachel stoppen en in de buurt blijven. Opwarmen onder een warme douche kan ook niet, de waterdruk is weg dus er is zelfs geen koud water meer. Alleen in de wasmachine, die halverwege het programma was toen de stroom uitviel. 
Mijn huisvrouwenbestaan op zo'n doordeweekse dag ziet er ineens heel anders uit...De sneeuw reflecteert zo hevig dat er genoeg licht in huis is om te kunnen stofzuigen - als de stofzuiger het zou doen dan. 
Laat ik me dan maar nuttig maken door nog wat weggeeftasjes in elkaar te zetten, voor in de winkel. Ik maak ze van kapotte boodschappentassen, gescheurde plastic tafellakens, rijstzakken, en conferentietasjes, dat soort dingen, en gebruik alles wat los en vast zit. Klanten vinden het erg leuk om hun boodschappen in zo'n raar verknipt gevalletje mee te krijgen, in plaats van te moeten betalen voor een kale plastic tas. 




Maar ja, zonder naaimachine wordt tasjes maken een intensief en tijdrovend klusje. Ook de pc en de printer zijn natuurlijk tijdelijk buiten bedrijf, dus die etiketten moeten op hun beurt wachten. 

In de winkelkeuken is het veel te koud en donker, het enige wat ik nu kan doen is handmatig kaas en noten malen in het mechanische molentje dat Ria vorig jaar meebracht...Geniaal!


Gevlucht uit de stroomloze kou beneden, terug op de bank bij de kachel, dan maar een breiwerk opgediept en hop, na een paar uur stroomloosheid klikt ineens alles weer aan! 


Zie, hoe verschrikkelijk afhankelijk we zijn van stroom. Voor onze manier van leven dan. 

Dan: stuurloos.
Een ander euvel deed zich voor aan de auto, ook al zo'n ding waar wij in dit leven hier absoluut niet zonder kunnen. Henk wilde aan het eind van de middag na het werk op de slachterij naar huis, toen de ruitenwissers van de auto bleken te weigeren. In doorlopend heftige sneeuwbuien is rijden dan echt niet te doen - dus daar stond hij, moest de auto laten staan. Zoiets als een stadsbus rijdt daar niet. 
Gelukkig hebben we een goede buur, die ook nu weer bewees beter te zijn dan een verre vriend. Olav ging Henk gewoon halen, en de volgende morgen kwamen slachterijcollega's hem zonder sputteren ophalen, ook al betekent dat minstens 25 minuten omrijden. 
Tijdens de werkdag toen het even niet sneeuwde kon de auto naar de garage worden gebracht - maar toen de slachtdag was afgelopen was de garage al gesloten (veel bedrijven gaan om 16.00 uur dicht). Dus moesten de collega's Henk weer thuisbrengen en de volgende morgen nog eens ophalen....
Enfin, de dag daarop was Henk vrij en reed er een bus richting garage. En gelukkig leek de reparatie van de ruitenwissers binnen de garantie van de vorige reparatie te vallen, dus kosteloos. Halleluja. Er zit zowaar iets mee.

En tenslotte: beetje moedeloos.
De straat voor en de opgang naar de winkel zijn ijsbanen geworden; ookal vegen we telkens de sneeuw weg, eronder ligt een dikke laag spiegelglad ijs, die uiterst voorzichtig laveren van levensbelang maakt. Hopelijk is dat, met de aanhoudende kou en de onophoudelijke sneeuwbuien, de reden voor het gebrek aan belangstelling voor Solvik Mat momenteel. Januari is een regelrechte ramp geweest voor het bedrijf: helemaal nul cateringopdrachten, en al met al twee klanten in de winkel! Terwijl we, naast alle heerlijke jams, chutneys, marmelades etc. zulke lekkere dingen op de toonbank hebben staan: 




Dat is was dus in januari 1 op 1 geen inkomsten uit Solvik Mat. Zucht zucht en nog eens een diepe zucht. Water en brood voor ons voorlopig, en vechten tegen moedeloosheid af en toe. Hopelijk wordt het beter, maar er valt geen peil op te trekken. 
We proberen het maar 'een uitdaging' te noemen. En de kop op te houden.