donderdag 31 december 2015

mooi 2016!

Tsja, over een paar uur breekt er een nieuw jaar aan, hopelijk voor iedereen met nieuwe kansen, nieuw plezier en nieuwe mogelijkheden. Een mooi 2016, iedereen!

Wij proosten straks samen met een glaasje champagne (vanmorgen op de Noorse radio uit de mond van een befaamde neurologe gehoord dat champagne goed is voor de hersenen en zelfs een beetje bescherming biedt tegen dementie - dus we gaan ons best doen...) op iedereen die ons lief is. Teveel namen om hier op te sommen. En we proosten op alles wat ons lief is. Zoals dit, hier:


en dit: 


en dit sprookjesachtige uitzicht uit de keuken:


En dan storten we ons op de vervaarlijke gedrochten die zelfgebakken oliebollen heten. Toch een klein stukje Nederlandse traditie in den vreemde. 


Goede jaarwisseling allemaal, en maak er iets moois van! 

dinsdag 22 december 2015

Basilicumbos


Ergens in september waren we ineens door de basilicum heen. Vanaf het vroege voorjaar hebben we aan de lopende band gezaaid, in tientallen potjes in de vensterbank. Als ze eenmaal goed opgekomen zijn gingen ze verspeend en al naar buiten om in de kasjes verder te groeien, tot flinke planten. Dat ging uitstekend, zodat we aldoor verse blaadjes genoeg hadden voor de catering. Behalve dan die keer toen de kippen een paar planten op het terras hadden ontdekt en leeggegeten dan...


Basilicumplantjes hier kopen is niet echt een optie: ze zijn duur en slecht, meestal binnen een dag of twee al slap, en dat geldt eigenlijk voor alle kruidenplantjes. Misschien omdat ze geïmporteerd zijn, en de stress van het transport ze teveel is. 
Zelf kweken is dus een uitkomst. Ook rozemarijn, thijm, oregano, bieslook en munt hebben we de hele zomer door uit eigen kas kunnen plukken, maar basilicum gebruiken we het allermeest. 


Vooral voor de productie van verse pesto, die op de markten nogal in trek is. 

Toen het laatste zakje zaad leeg en het laatste volwassen plantje geslacht was hadden we een probleem: in het tuincentrum, waar normaal een enorme wand staat opgesteld die helemaal afgeladen is met zakjes zaaigoed, was tot onze ontsteltenis niets van dien aard meer te vinden. Niks meer van bloemen, groenten en kruiden - we hebben de hal wel drie keer verbaasd doorzocht, misschien stonden ze op een andere plek? Niet dus. En nergens, bij geen enkele andere winkel! 
Alsof van hogerhand was besloten dat, omdat het september was, iedereen in dit land nu maar moest ophouden met zaaien en kweken. Idioot! 

Gelukkig was het felbegeerde basilicumzaad in Nederland nog wel te vinden en konden onze hulptroepen aldaar een voorraad zakjes opsturen - dank, Patricia, Hans en Saskia! 


Binnen de kortste keren was de huiskamer veranderd in een waar basilcumbos: de vensterbank stond weer vol met malse plantjes, die nu verder binnen moesten blijven, omdat het 's nachts te koud werd in de kasjes.


Zo hebben we nog massa's potjes heerlijke pesto kunnen maken.


Nu moet de productie een dezer dagen voorlopig worden stilgelegd, want inmiddels is het ook op de vensterbank te koud voor de plantjes. 

Te koud voor de plantjes ja, maar hoewel het bijna Kerst is, is de temperatuur merkwaardig hoog en het weer druilerig, net als in Nederland. Geen sneeuw te bekennen nog. 


Duisternis, dat wel. Vandaag is het de kortste dag van het jaar: vanmorgen werd het om 9.45 uur licht, het is nu 14.45 uur en bijna donker. Vanaf morgen zullen de dagen weer gaan lengen. 

Vanaf morgen houden we de winkel lekker dicht en spelen we kerstrecesje, tot 2 januari. 
Even een paar dagen vrij. En oliebollen bakken. Gezellige feestdagen iedereen!

woensdag 9 december 2015

Pech en bloopers

Niet alles gaat altijd alleen maar goed hier. Er zijn ook regelmatig missers, meestal van lachwekkende aard, soms van de lichtelijk beschamende soort, en soms van de categorie 'jammer dan, pech'. 
Een voorbeeld uit die laatste serie is de regen, die in september plotseling met bakken tegelijk uit de hemel bleef komen. Het hield niet op, en hoewel het elders in het land vele malen heftiger was dan in Telemark, veroorzaakten de watermassa's samen met een storm ook hier zichtbare schade. Gelukkig niet aan ons huis; om ons heen vlogen hoogstens de nodige emmers, bloempotten en andere losse spullen door de lucht, maar op straat was het anders: het wegdek spoelde hier en daar weg, waardoor er grote gaten werden geslagen en er grind- en modderstromen ontstonden. 







Het weggetje naar Marits bedehus was grotendeels vernield, veranderd in een schots en scheef rotspad vol gevaarlijke gaten, zodat Marit moest worden ontzet. 

Toen de regen eindelijk uitgeregend was, was er nog een reddingsactie noodzakelijk: ons bootje stond vol en dreigde te zinken...



Geen natuurgeweld, maar pure pech was het dat iemand tijdens een nacht in Oslo in Theo's auto wist in te breken. Dat was aan het begin van zijn en Marjorie's vakantie - ze waren nogal haastig uit Nederland vertrokken, hadden een beetje 'onoverzichtelijk' gepakt en braken zich de volgende paar dagen het hoofd over wat er nu precies was gestolen. 
In elk geval waren de tassen met veel van de spullen die ze op bestelling voor ons hadden meegenomen verdwenen, helaas. Wat een rare inbreker, dachten we. Wie jat er nou vanillestokjes, leesbrillen, gebitsreinigingstabletten en keukenhanddoeken? En nog wat kleine, onbetekenende spulletjes, uit de huisraad van mijn overleden moeder?

Gaandeweg de vakantie werd echter duidelijk dat de dief toch wel oog had gehad voor handel. Zo bleken onder meer Theo's dure camera en waardevolle verrekijker tóch niet elders in de bagage te zitten, maar gewoon verdwenen. Pech! Of toch misschien die auto niet helemaal goed op slot gedaan?

Er is kennelijk vaker iets mis in de communicatie tussen Theo en zijn Saab, zo ondervond een bloemenperkje op het terrein van de vriendelijke buurtgenoten, bij wie Theo en Marjorie fruit mochten plukken. Handrem net niet goed genoeg aangetrokken, geparkeerde auto langzaam een stukje hellende tuin afgegleden, perkje met dahlia's platgewalst. Stom.
'De enige rode die we hadden!' jammerde de vrouw des huizes...

Hilarische bloopers zijn er ook. Zoals die keer toen Marjorie twee wildvreemde mensen die buiten voor de winkel een ijsje zaten te eten, beleefd een hand ging geven, omdat ze dacht dat het onze buren waren...(die klanten hebben we nooit meer teruggezien).
Of toen diezelfde Marjorie vanaf het balkon een toevallig voorbijwandelende vrouw enthousiast feliciteerde met de geboorte van haar tweeling. Alleen was het niet deze buurtgenote (zelf grootmoeder), maar de dochter van onze buren, die de vorige dag moeder geworden van twee dochters en nog in het ziekenhuis lag. Oeps...

En dan die typisch Noorse klippfisk, die Henk wel een keer zou klaarmaken. Op de rotsen in het Noorden gedroogde en gezouten kabeljauw, het moet een delicatesse zijn. Maar dan wel nadat je de dikke lagen zout er van af hebt laten weken...Na de eerste hap hebben we van verdere consumptie af moeten zien, zeg maar. Allebei nog dagenlang aan de kraan gehangen. 

Toen in het najaar de enorme berg stookhout naarbinnen moest, hielp Olav Henk daarmee: samen gooiden ze de ruwe blokken berk door een open raam de schuur in, waar het droog ligt. En ineens stond Olav met een bebloede kop bij mij in de keuken. 'Ik dacht dat hij m'n vriend was!'  snotterde hij - had een door Henk ietsjes verkeerd gemikt stuk boom op z'n gezicht gekregen. Ai...

Een bijna-blooper is dat ik op een rekening, gericht aan een wanbetalende klant, heel groot PREI! had geschreven, in plaats van AANMANING! Die woorden lijken in het Noors nogal op elkaar namelijk. Bijna-blooper, want Henk zag het gelukkig op tijd. Saved by the bell.

Meer van de categorie grappig was het geval van de dames die mij in de winkel kwamen complimenteren met dingen die ik nooit gemaakt heb. De ene vroeg naar de heerlijke abrikozenjam die ze vorig jaar had gekocht ('eh, nee sorry, die hebben we deze keer niet'), en een paar dagen later kwam de andere vertellen hoe geweldig goed de rabarberjam was bevallen - 'maar ik zie het niet staan, zeker uitverkocht?' 'Rabarberjam? Ja, nee, die is op...'.
Leugens, want we hebben nog nooit iets gedaan met abrikozen, noch met rabarber. 
Maar bedankt voor de suggestie, iets voor het volgende seizoen!

Tenslotte nog een stommiteit mijnerzijds. Voor de verkoop maak ik pindarotsjes, maar dan anders: bergjes van witte chocola, met gepofte rijst. Die moeten dan in een koele omgeving hard worden en de eerste keer had ik bedacht dat de voorraadkamer achter de winkel daarvoor een goede plek zou zijn. Iemand vond dat overduidelijk een briljant idee:


van de 20 bergjes waren er na een uur op wonderbaarlijke wijze nog maar 18 overgebleven. Ergens moet er een kotsmisselijk muisje rondlopen. Met kiespijn.