zaterdag 25 april 2015

Mama in de biezen mand

Het was een stijlvolle uitvaart, de zaterdag voor Pasen.

Niet de gebruikelijke houten doodskist, maar een prachtige mand van gevlochten riet en biezen voor onze moeder had de familie uitgekozen. Daar bovenop werd een wondermooi bloemstuk met rozen in haar favoriete kleur vastgevlochten; de vier achterkleinkinderen hebben hun tekeningen bij de mand gelegd en elk een kaarsje aangestoken.

 
Foto's van allerlei fasen in het leven van de dode werden geprojecteerd: jeugdportretten, familiekiekjes, vakantiefoto's. Zus Marjorie en haar beide dochters Simone en Sanne spraken, alledrie dapper. Ze haalden liefdevol herinneringen op aan hun moeder en oma, met weemoed, maar vooral met humor.
Als intermezzo's hadden we mooie, passende muziek uitgezocht. Muziek die mijn moeder mooi vond, maar ook Brigitte Kaandorps vertolking van het ontroerende    ' Geen kind meer'.
 
Tenslotte drankjes en bitterballen, temidden van vele neven en nichten, vrienden, buren en kennissen. Het reüniegevoel, en het 'jammer-dat-we-elkaar-tegenwoordig-alleen-nog-maar- bij-begrafenissen-tegenkomen'-gevoel. Dat heb je nou eenmaal, als je ouder wordt.
 
Het was een waardig afscheid, met veel gevoel, geduld en inzicht geregisseerd en begeleid door de voortreffelijke uitvaartondernemer Gita Beets. We waren er allemaal van overtuigd dat mijn moeder zeer tevreden zou zijn geweest over het geheel - zo jammer dat ze zelf de biezen mand en de bloemen niet heeft kunnen zien...Ze zou het ongetwijfeld zonde hebben gevonden, dat die de oven in moesten.
 
Die mand deed me natuurlijk onmiddellijk denken aan het Oude Testament, het verhaal over Mozes:  
uit Anne de Vries' Kleuter vertelboek voor de bijbelse geschiedenis, 1948, illustratie Tj. Bottema (met excuus voor de rommelige scan, ik ben er nog niet achter hoe je zo'n ding kunt bijsnijden enzo) 




mijn hersens dwaalden terug naar de kinderbijbel, en dat is mooi, want aan die tijd heb ik fijne herinneringen. De kindertijd van veiligheid, van spannende verhalen die voorgelezen worden en van steeds opnieuw de plaatjes willen bekijken... Veel van die plaatjes zitten voor altijd in mijn geheugen geëtst. Zo ook deze, waarop het mollige Mozesje, uit wanhoop maar met zorg in een biezen mandje te water is gelaten. En gelukkig kort daarop werd gevonden door een verraste Egyptische prinses, waarna alles goedkwam. Kun je het mooier verzinnen?
 
Mijn moeder in haar biezen mand ging niet het verlossende water op, maar het reinigende vuur in. Daarmee is het verhaal van haar leven definitief afgesloten en die generatie van haar familie voorgoed verleden tijd. Nu zijn wij dus de oudsten.