zaterdag 31 maart 2012

Hollandse Boerenkaas

Pittige kaas met een volle smaak - die zullen we gaan missen in Noorwegen. Dat moet de Meidenclub ook gedacht hebben: donderdagmiddag hebben ze ons (Henk mocht dit keer ook mee) ontvoerd en tot onze grote verrassing kwamen we, na een hachelijke tocht tussen talloze sloten (goed gedaan Vera!) terecht op een boerderij in Reeuwijk. Daar hebben we onder leiding van boerin Truus allemaal een heus kaasje gemaakt!


Het was een toevalstreffer, want we hadden maanden geleden al een starterspakket aangeschaft voor het zelf kaas maken, maar het ontbrak ons aan tijd om ermee te experimenteren. Nu hebben we de basisbeginselen alvast te pakken en een boel geleerd. En veel gelachen.

We hebben de avond afgesloten met een waardig diner van patat met saté, cadeautjes en vooral veel hilariteit, voor het laatst in de kantine aan de Maliebaan. Dat is de oorsprong van de Meidenclub: acht collega's die op gezette tijden samen op stap gingen. Sinds zes jaar geleden een van die acht verongelukte, is de band tussen ons overgeblevenen sterker geworden. Dit afscheid (nummer 11) viel me dan ook zwaar - maar gelukkig overheerste de eindeloze lol en de gebruikelijk slappe lach...


Nummer 8 was een borrel en een etentje in ons stamcafé, vorige week donderdag, met een aantal oud-collega's. Gezellig als altijd.

Nummer 9 organiseerden we zaterdag hier thuis, voor een kamervol flatgenoten. Ze betreuren ons vertrek, want beschouwen ons als een bindende factor - we zijn gevleid. En ja, even buurten bij elkaar of een praatje maken in het trappenhuis is er straks niet meer bij. Na 22 jaar zal dat vreemd zijn.

Het traditiegetrouwe afscheidsetentje met mijn BRU-teamgenoten en de collega's van communicatie was nummer 10 in de reeks, afgelopen dinsdag. Feestelijk en als vanouds vrolijk. Zo vertrouwd dat ik me nauwelijks kon voorstellen dat het deze keer om mijn eigen afscheid ging...

dinsdag 27 maart 2012

Dinsdag

Det er tirsdag i dag, oftewel: het is vandaag dinsdag.
Het is een belangrijke dag in ons emigratieverhaal. Dinsdag twee weken geleden was mijn laatste werkdag en vandaag over 2 weken komt de verhuiswagen aan in Drangedal, om onze zorgvuldig ingepakte spullen te lossen. Dan gaat het echt beginnen.
Zo'n drie weken geleden zat ik nog een advies van de Raad van State over de Wet Werken naar Vermogen te lezen en was ik bezig met verschillende politiek actuele onderwerpen die mensen met een beperking raken. Dat lijkt nu al ver achter me te liggen.
Zal ik dat soort werk gaan missen? Ik heb geen idee, maar ik denk het eigenlijk niet.
In ieder geval zijn we de afgelopen twee weken zo druk bezig met de verhuizing dat ik nauwelijks meer gedacht heb aan de inhoud van mijn werk. Wel aan de collega's.

De verhuizing is en was al aanleiding om flink op te ruimen en bijvoorbeeld ook bestanden op de PC op te schonen. Gisteren zat ik fotobestanden door te nemen om een selectie te maken die naar de externe harde schijf gezet moeten worden. Daar kwam ik allerlei foto's tegen van mijn moeder, die nu nog maar acht weken geleden is overleden. Foto's bijvoorbeeld van hoe we op een mooie nazomerdag afgelopen september met z'n drieën op een terras aan de Waddenzee zaten. Te genieten van de bitterballen en de ondergaande zon. Confronterend en pijnlijk. Wat had ik haar graag verteld hoe ver we nu zijn en haar kunnen laten zien hoe onze nieuwe woonomgeving er uitziet. Gelukkig is er meer familie om dat mee te delen.

We liggen nu behoorlijk op schema en het eind komt in zicht. Wat mij betreft is het nu hoe eerder hoe beter. Allebei kijken we steeds meer uit naar dinsdag 10 april als we ons nieuwe onderkomen en een nieuwe toekomst binnenstappen.
Natuurlijk zal niet alles veranderen. We nemen onszelf mee. Maar onze dagelijkse bezigheden, werk- een leefritme worden drastisch anders.
Het moment komt in zicht waarop we ons volledig kunnen richten op het realiseren van onze plannen. Tot nu toe konden we daar alleen op afstand en tussen de bedrijven door mee bezig zijn.
We kunnen niet wachten en we zijn er helemaal klaar voor!
Kom maar op met die toekomst..!!

donderdag 22 maart 2012

Nog meer afscheid - en lente!

Het afscheid nemen gaat nog even door, en dat de lente inmiddels flink om zich heen slaat maakt alles een stuk prettiger. Opstaan en een half ontmantelde kamer inlopen, waar de dozen zich blijven opstapelen voelt vrolijker wanneer de zon de heleboel beschijnt, de balkondeur open kan en de vogels luidruchtig het voorjaar binnen kwetteren.

Afgelopen zaterdag waren we in Onderdendam in Groningen, om Henks zus en zwager gedag te zeggen. Tot onze verrassing waren ook de kinderen en kleinkinderen daar gekomen - het was een huis vol familie!
Daarna hebben we een gezellige avond doorgebracht bij oude vrienden, die nog maar kort in Drachten wonen. Zo hebben we op de valreep hun nieuwe behuizing kunnen bewonderen en het logeerbed getest.
Maandag heb ik de voorlopig laatste CIP-reunie meegemaakt: met de vroegere milieucollega's hebben we in Oudaen geborreld, bijgekletst en lekker gegeten. Vreemd om de Oudegracht met andere ogen te bekijken, als je weet dat je weggaat. Ga ik ze missen, de kronkelende grachten, de middeleeuwse werven, de boomkruinen op straatniveau?
Datzelfde gevoel bekroop me toen we gisteren vanuit het schouwburgrestaurant uitzicht hadden op de Domtoren. Onze bovenburen en goede vrienden trakteerden ons ter afscheid op een diner en een theatervoorstelling - allebei zeer geslaagd! - en het was alsof die toren, eerst in de volle zon, later oplichtend in de skyline, een statement maakte. Zoiets als 'bekijk me nog eens goed: weet je het wel zeker?'. De Dom is voor mij een persoonlijkheid. En ik moest er aan denken dat Henk, toen hij nog niet in Utrecht woonde en ik hem uitlegde waar de Domtoren was, het ineens begreep en zei 'oh, je bedoelt dat fietsttunneltje!' en hoe verontwaardigd ik als geboren en getogen Utrechtse daar over was....
Inmiddels zijn we voor het laatst naar de huisarts en de tandarts geweest, onze dossiers zitten in een van de 100 verhuisdozen, en hebben we allebei een nieuwe (lees) bril aangeschaft. Niet alleen het afscheidnemen, maar ook het regel- en opruimwerk gaat nog even door.

donderdag 15 maart 2012

Afscheid nummer drie

De tijd vliegt en we vallen van het ene afscheid in het andere. Afgelopen dinsdag was Henks laatste werkdag bij MEE Nederland. We hebben dat afscheid gevierd in wat de laatste jaren ons stamcafé was, Eigen Schuld op de Nachtegaalstraat. Ook nu bleek dat veel collega's bewondering hebben voor onze stap, en zelfs lichtelijk jaloers zijn op onze 'moed', maar ook dat ze het niet leuk vinden dat hij weggaat. Dat ze hem zullen missen als collega en als mens. Gelukkig verdwijnen we niet naar het einde van de wereld en een aantal contacten zal zeker blijvend zijn. Maar wel jammer dat waardering voor je werk vaak pas kenbaar wordt gemaakt als je vertrekt...

Henk is, net als ik bij mijn werkafscheid, flink in het zonnetje gezet met cadeautjes en creatieve bijdragen - de map met persoonlijke recepten gaat dankbaar gebruikt worden, en de droppot die op zijn bureau stond en die gemist gaat worden door de collega's (sorry Kyra), maar die bij nader inzien helemaal niet van Henk bleek te zijn (dank Aart) gaat zeker mee!
Samen hebben we nu dus ook gedag gezegd tegen de mooiste laan van Utrecht, de glorieuze Maliebaan. Daar hebben we elkaar leren kennen, daar hebben we allebei jarenlang gewerkt,en daar zijn we zelfs getrouwd!
Ondanks het druilerige weer staken dinsdag de krokusjes alweer dapper de kop op.
Maliebaan
De volgende dag was het allemaal wat onwezenlijk, te kunnen uitslapen op een doordeweekse dag. Maar inmiddels is het aantal ingepakte dozen om ons heen zo gegroeid dat we niet meer kunnen denken dat we gewoon een dagje vrij zijn. Er moet nog heel wat opruim-, regel- en inpakwerk worden gedaan voordat we hier de deur achter ons kunnen dicht doen. Stug doorgaan dus, nog drie weken! En door met ons afscheidstoernee...

zondag 11 maart 2012

50!

Een mooie leeftijd voor een nieuw begin!

Vandaag lijkt de lente hier in het Utrechtse volop begonnen.
Vandaag ben ik, Henk, 50 geworden. Geen moment voor treurige of diepgaande overdenkingen over wat ik tot nu toe met mijn leven heb gedaan, maar juist de start van een nieuwe toekomst, met nieuwe plannen.
De stap om te verhuizen naar Noorwegen is de grootste stap die we beiden ooit in ons leven hebben gemaakt, maar we zetten die met heel veel plezier en nieuwsgierigheid.
Die toekomst is eigenlijk al begonnen met het opzeggen van mijn baan bij MEE Nederland, waar ik nu nog twee dagen zal werken.
Dan hebben we allebei de handen vrij om onze verhuizing verder voor te bereiden.
Het is haast nog niet voor te stellen dat op 6 april hier de verhuiswagen komt voorrijden en dat dan alles ingepakt moet zijn.....

Maar voor het zover is zullen we ook afscheid moeten nemen van familie en vrienden die ons dierbaar zijn en zo'n vertrouwd onderdeel zijn van ons leven hier in Nederland.
Gisteren hebben we dat al gedaan met een groot deel van de familie. Tussen de rotzooi en de verhuisdozen in, was het een gezellige boel, met z'n zeventienen. Het was niet alleen afscheid en mijn verjaardag, maar ook en vooral: wanneer zien we elkaar in Noorwegen?
Vandaag bleef het gebruikelijke telefoontje van mijn moeder om mij te feliciteren uit. Nog geen twee maanden geleden overleed zij zomaar. Wij warmen ons aan de gedachte dat zij ons ondersteunde in onze plannen en dat zij supertrots op mij, op ons was!
Niet belemmerd, maar ook weer niet onbelast, stappen we vol verwachting de verdere toekomst in. Noorwegen, we komen er aan!

woensdag 7 maart 2012

Het afscheid is begonnen!

Nu zijn we dan toch echt begonnen met afscheid nemen van alles en iedereen. In stapjes en in grotere stappen.
Twee weken geleden had ik, Aleid, mijn laatste werkdag bij Bestuur Regio Utrecht. Dat afscheid was groots en ik heb me gewarmd aan de waardering die ik van de vele collega's heb gekregen.
Het voelt vreemd, om na 12 jaar niet meer 's morgens de mooiste laan van de stad op te fietsen, naar het vertrouwde kantoor aan de Maliebaan. Het idee dat ik twee weken verlof heb begint zo langzamerhand weg te ebben: het is echt, ik heb mijn baan opgezegd, we gaan in Noorwegen wonen, in een huis waarvan het uitzicht een maand geleden nog dit was (zie foto)!
De dag na mijn afscheid werden de verhuisdozen hier afgeleverd - 150 stuks....
Maar voordat we ze kunnen gaan inpakken valt er nog veel te regelen, uit te zoeken, op te ruimen, weg te geven en weg te gooien. Daar heb ik het flink druk mee; het is bijna angstaanjagend om te zien wat ik hier in 22 jaar allemaal om me heen heb verzameld en bewaard. Schoon schip maken, selecteren wat mee moet en mag, en streng zijn!
Dat kan soms behoorlijk confronterend zijn, ik kom mezelf her en der nogal tegen. Verhuizen, en zeker emigreren, is een proces van om afstand doen. En ook een beetje afstand nemen, van jezelf en van je verleden. Daar komt enerzijds rouw aan te pas, om wat je afbreekt en achterlaat, en anderzijds opgewonden blijdschap, over wat je gaat opbouwen. Bouwen aan een nieuwe toekomst, dat gaan we samen doen. We nemen de stap die we zo graag willen nemen.
En we zullen op gezette tijden via deze blog iedereen die nieuwsgierig is naar hoe het ons vergaat, op de hoogte brengen van onze belevenissen in ons nieuwe vaderland.