maandag 21 mei 2012

Voorjaar enzo

Het went al aardig, het nieuwe huis. Inmiddels heeft vrijwel alles wel een, al of niet, vaste plek gekregen. Je moet dan wel weten, waar... Af en toe misgrijpen of een beetje dom voor je uitstaren omdat je probeert je te herinneren waar je iets voor het laatst hebt gezien, is aan de orde van de dag.
De dagelijkse gang van zaken op het erf, en dan met name het gezamenlijke erf met buurman Olav, blijft ons keer op keer verbazen. Zodra hij thuis is loopt of rijdt hij voordurend rond, van huis, naar schuur, naar zijn bootje, of naar z'n dochter die boven, op de berg, woont. Als het even kan gebruikt hij de tractor, ook om de tuinmeubelen, die toch niet zo heel zwaar zijn, op hun voorjaarsplekje te zetten.
Als ik hem aanschiet voor het een ander, laat 'ie de boel de boel en staat meteen klaar met siliconenkit, hamer of motorzaag. Als het enigszins kan wordt de klus of het kletspraatje afgesloten met een biertje.
De gelegenheid om elkaar te treffen komt soms onverwacht. Vorige week (of was het alweer langer geleden?) zou ik net beginnnen met koken op een moment dat veel Noren er bijna al weer aan denken om naar bed te gaan, toen Olav in de regen zijn plaatselijke vuilbranding aanstak aan de oever van het meer. Het was er goed weer voor, vond hij.  Of wij ook nog wat hadden om op te fikken? Ach, een paar verhuisdozen misschien? We gaan niet meer terug of binnenkort nóg een keer verhuizen, dus hup, weg ermee. De buurman was het daar volledig mee eens en we deden hem er zichtbaar een groot plezier mee. De tientallen dozen die we er naartoe hebben gesleept waren in en zucht weg. In de regen toch maar een biertje gedronken, en o ja, we moesten ook nog wat eten...


Met Idunn in de keuken gaat het voorspoedig met het bereiden van de lopende bestellingen in een drukke meimaand. Het is nog wat wennen aan de gerechten die er zoal gevraagd worden en de hoeveelheden mayo, room etc. die daarin verdwijnen.... Dat zouden we graag anders zien, maar dat vraagt wat meer tijd en geduld. In de keuken leren we al snel de Noorse woorden voor de ingrediënten en de bereidingswijze. Verbazingwekkend hoe snel dat gaat. Als we 's avonds samen thuis zijn, nemen we het taalgebruik van die dag in de keuken nog eens door.
De eerste vernieuwing voor het bedrijf is er inmiddels. De beide auto's zijn voorzien van het nieuwe logo, we hebben visitekaartjes, dus ja, het feest kan beginnen.

Het wordt snel groener om ons heen, de lente is losgebarsten en steeds vaker kunnen we na een dag hard werken even bijkomen op ons terras, zeg maar veranda. 

Maar naast de veranda is er ook nog zoiets als buiten, een ruimte met gras, bomen, rotsen. Het aantal uren per week dat we buiten zijn is nu al vele malen meer dan we gewend zijn.





Aan alles is te merken dat het lente wordt, niet alleen buiten, maar ook binnen.

 Zo'n houten huis blijkt snel op te warmen. Toen we hier zes weken geleden aankwamen stonden we ons 's ochtends vroeg bibberend aan te kleden op de slaapkamer bij een elektrisch kacheltje. Dat hoeft nu niet meer aan, nu er al een paar dagen volop zon op het huis staat.


Het is alsof we hier al zo lang zijn, zo vertrouwd, maar ook onwerkelijk en ook nog steeds zo spannend, want er is nog zo veel te ontdekken, zoveel te doen. En dat alles als eigen baas!  


 

maandag 14 mei 2012

Schoorsteen, scheef, schattig

Van de 7 brievenbussen die aan de gevel van het voormalige winkeltje op de begane grond van ons huis hangen, is er 1 voor ons, 5 voor mensen in de buurt die vooral aan doodlopende weggetjes wonen, en 1 is van de Noorse postdienst. Die bezorgt niet alleen elke dag de post, maar haalt ook meteen de uitgaande post op. Dat is nog eens handig! Met een paar stappen buiten de voordeur legen we onze bus én posten we onze brieven.
Vorige week lag er een briefje in de bus waarop de schoorsteenveger zijn werkbezoek aankondigde en of we dan 's morgens 'de ladder' tegen het dak wilden plaatsen en een of ander klepje van de houtkachel dicht doen. De ladder? Klepje? Ehm.....Gelukkig loste onze huisbaas dat op, en toen we later die dag thuiskwamen was de klus geklaard en lag de ladder (van de huisbaas dus) keurig naast het pand.


 
We hebben de afgelopen dagen hard gewerkt, en niet alleen in de bedrijfskeuken of achter de pc om de marketing van de grond te krijgen en het bedrijfsplan in het Noors te vertalen. Ook thuis, tussen de bedrijven door. Inmiddels zijn alle 223 verhuisdozen uit de winkel naar boven gesjouwd en heeft de inhoud van het merendeel een plek gevonden. Behalve dan die boeken...Goed, we hebben er natuurlijk veel, maar hadden er in Utrecht al meters weggedaan - wat is overgebleven moet hier toch echt bij ons kunnen wonen! Home is ook een beetje 'where the books are', heb ik het gevoel. Maar boekenkasten of -planken zijn hier niet, dus hebben we uit pure armoede in Kristiansand Ikea opgezocht (kostte een dag, het is niet naast de deur) en hebben we in de achterkamer 2,5 Billy opgezet. Niet zo makkelijk als het lijkt, want in een oud huis als dit is alles schots en scheef. Dat merken we bij het inrichten voortdurend. Geen vloer, muur, deur of plafond is recht en Henks waterpas ligt dan ook verongelijkt in de gereedschapskist voor zich uit te mopperen. Scheef of niet, de kasten staan, maar tot mijn verbijstering bleken ze bij lange na niet genoeg om zelfs maar de literatuur te herbergen. Woekeren met ruimte en onorthodox opstapelen heeft wel iets opgeleverd (De Beauvoir en Couperus bijvoorbeeld liggen horizontaal, het ziet er niet uit), maar meer dan T past niet. Dat betekent in elk geval nóg een keer naar Kristiansand, nóg meer Billy's, en dan moeten Undset, Voskuil en Wolkers maar boven wonen. Samen met de rest.

Scheef is ook de grond die tuin is, hier. Dat ondervond Henk, die begon met gras maaien toen het plotseling nodig bleek. Er zijn spierballen en doorzettingsvermogen voor nodig om zo´n helling een beetje leuk kort te krijgen, met zo'n looien apparaat. Maar een Fries draait, ook in weer en wind, uiteindelijk nergens z´n hand voor om.



Dinsdagmorgen vroeg zag ik over de rand van m´n theekop vanuit een ooghoek iets bewegen: liepen er ineens een flinke mannetjeshert en een fragieler vrouwtjesdier (daar zijn namen voor, maar ik ben een stadsmens) rondom het huis te wandelen. Sierlijk en behendig, hij met een fors gewei, zij als een ranke bambi, schattig! Ik zag ze eerst voor iets Noorsers aan ('Henk! Word wakker! Er lopen 2 rendieren door de tuin!'), maar een hertenpaar, zomaar in het wild en zo dichtbij, blijft ook bijzonder. Hun sporen vond ik later overal om ons heen in het gras en het mos. Diepe, smalle voren van hoeven. Gelukkig niet in de plekken waar ik anemonen, zonnebloemen en Afrikaans lelies heb gepoot en
gezaaid.






In de keuken hebben we, deels op aanwijzing van Idunn, talloze cateringopdrachten klaargemaakt voor vaste klanten. Daarbij verbazen we ons nog steeds over de samenstelling van veel gerechten: bijna overal gaan grote hoeveelheden room, creme fraiche en mayonaise in en op....Veel te veel, naar ons idee. Okay, eetgewoonten pas je tot op zekere hoogte ongemerkt aan. Wij eten tegenwoordig wel een bescheiden koekje bij de thee en, kan het clichématiger, een stukje chocola bij de koffie 's avonds. In Nederland hadden we dat niet eens in huis! Het ritme is anders geworden, de eetlust kennelijk ook; als wij echt Noors gaan eten heb ik binnenkort de 10 kilo die ik sinds januari onbedoeld ben kwijtgeraakt, zomaar weer terug. Maar niet op een gezonde manier. Verse groenten en fruit horen hier, net zo min als boekenkasten, niet erg bij het dagelijks leven. Ach, alles went. Voorlopig leven we hier nog van de ene verbazing in de andere verrassing. Heerlijk! 

dinsdag 8 mei 2012

Vier weken later (a bit of wildlife...)

Vandaag precies 4 weken geleden stonden we te wachten tot de verhuiswagen hier de bocht door kwam om onze spullen af te leveren. Ongelofelijk, maar het lijkt allemaal al veel langer geleden! Er gebeurt van alles en nog wat en geen dag is hetzelfde. Een goede start maken met het bedrijf is één ding, het genieten van de omgeving een ander.
 

Het is een genot om zomaar de deur uit te lopen en in een straal van nog geen 150 meter zoveel dingen te ontdekken. We zijn nu een paar keer met de auto zomaar een weggetje, omhoog de bergen in gereden, maar veel tijd daarvoor hebben we nog niet gehad.
1 mei was zoals gezegd een vrije dag en hadden we geen afspraken. Dus tijd om de directe omgeving van het huis te verkennen. De oude houten schuur blijkt wat gammeler dan we op de foto's konden zien. Er liggen allerlei spullen, de deur sluit niet en er zit een groot gat in het dak. Volgens Olav geen probleem, want dat maakt 'ie in de herfst wel weer dicht. Dan kan een deel van onze houtvoorraad voor de winter mooi droog staan....

Na wat takken etc. uit de 'tuin' gehaald te hebben (voor de houtkachel) en te hebben bekeken wat er zoal in de tuin staat (veel, en niet allemaal even duidelijk, in ieder geval een pruimenboom, en een perenboom) liepen we naar de oever van het meer. De bomen en boompjes langs de waterkant ontbotten in een heel rap tempo. Per dag zie je de verschillen! In de zon zijn de zompige walkanten snel aan het uitdampen en opdrogen. Tijd voor allerlei dieren om na hun winterslaap actief te worden.
Bijna had ik een vormeloze modderklodder verpletterd, die wel erg de vorm van een kikker leek te hebben. Ineens bewoog de klodder en ontpopte die zich als een flinke pad! Zo staan we ineens tussen een flinke groep padden die hun trek naar het water hebben gevonden. Waar komen ze vandaan en waar gaan ze naar toe? Kwakend, zwenmend en parend zit het hele stel in de modderige waterkant. Nooit zoiets gezien. En een paar dagen later: geen spoor meer van ze bekennen. 


Kennelijk was er meer belangstelling voor de padden.....Wat ik aanzag voor een stukje rondslingerende tuinslang bleek een heuse slang!




Afgelopen zaterdag was er een bijzondere maanstand. Dat werd ons pas achteraf duidelijk.
We vroegen ons al af hoe het toch kon dat de maan zo groot, helder en laag vanuit ons raam te zien was. Met een onweerstaanbare weerspiegeling in het meer. Voor de liefhebbers die het door de bewolking gemist hebben: deze foto is omstreeks 22.30 uur genomen.  

Ook de bomen aan de overkant van het meer kleuren met de dag groener, en de fruitbomen krijgen hier in één dag bloesem. Alles en iedereen bereidt zich voor op de zomer. We moeten nog zoveel doen, maar met één ding moeten we wel haast maken, namelijk een gordijn voor het slaapkamerraam, om te voorkomen dat we 's ochtends om een uur of vier klaarwakker zijn. Een ander leven, okay, maar er zijn grenzen.... 

woensdag 2 mei 2012

laatste keer en eerste keer

Waar we wekenlang van alles 'voor het laatst' gedaan en gezien hebben, in Utrecht, doen en zien we hier nu heel veel voor het eerst. Dat is zowel spannend als inspirerend! Zo hing ik voor het eerst de was op, buiten, aan een wrakke maar functionerende droogmolen, op de helling achter het huis. Voor iemand die uitsluitend droogtrommel en stadsbalkonnetje kent is dat een belevenis. En dat was het helemaal toen ik me omdraaide en ineens uitkeek over een eindeloos en spiegelglad meer in de diepte, en beboste berghellingen links en rechts. De wás ophangen, en dat ik dat dan leuk vind...

Omdat hier in huis nauwelijks kastruimte is hebben we een linnenkast gekocht, om het textiel dat sinds bijna 3 weken in stapeltjes op de grond ligt, verspreid door het huis, eindelijk een overzichtelijke plek te kunnen geven. Eenmaal in de slaapkamer geplaatst ontpopte die kast zich als een veel groter bakbeest dan in de showroom van de meubelwinkel. En planken bleken niet inbegrepen, alleen hangroeden, dus moesten we weer terug om planken te halen - want wat heb je hier nu helemaal aan hangruimte voor kleren nodig? Maar daarover later meer.  
Zaterdag hebben we in Idunns keuken (nu ook onze keuken) buffetten gemaakt voor in totaal zo'n 60 mensen. Het weekend stond hier in het teken van konfirmasjon, een oorspronkelijk kerkelijke maar nu ook vaak seculiere viering van inwijding in volwassenheid. Iets tussen protestantse belijdenis en rooms-katholiek vormsel in. Wij hebben samen onze eerste bestelling bezorgd in Kragerø, bij een volledig in feestelijke klederdracht gestoken gezelschap van 22 mensen. "Hei, Idunns Mathus med bestillinger!". Heel veel verder gaat ons Noors nog niet, maar we leren.
Zo reden we ook met onze bestelauto volgeladen met verhuisdozen en verpakkingsplastic naar het locale afvalstation. Bij het loketje moet je dan melden wat je komt brengen, en afhankelijk van wat het is en van de hoeveelheid, betalen. ´Ik doe het in het Noors hoor´, zei ik terwijl Henk met draaiende motor wachtte. Vervolgens deelde ik aan het loket mee dat wij karton en plastic waren. Oeps, het verkeerde hulpwerkwoord gebruikt...Maar de vriendelijke loketman glimlachte minzaam en zei dat we niets hoefden te betalen. Mensen vinden het leuk als je Noors probeert te spreken, en verbeteren je niet - niet altijd handig voor ons.
 

Gisteren was officieel onze eerste werkdag, maar omdat 1 mei in dit land een nationale feestdag is - de vlag moest dus uit - waren we vrij; en het was een uitbundig stralende en warme dag! Zoals Koninginnedag in Nederland gelukkig ook was, zagen we op een kort NOS-fragment. We zijn in en vooral om het huis bezig geweest: het balkon versierd met bakken met kleurige plantjes, ordinair roze geraniums in potten gezet - maar de 'tuin', een onduidelijke hoeveelheid glooiende vierkante meters met rotsen en bomen, is zo groot, dat het bijna dweilen is met de kraan open.
Veel is dus voor het eerst, voor ons. Zo zullen we ook moeten wennen aan dat werk zich niet afspeelt van maandag tot en met vrijdag, en al helemaal niet van 9 tot 5. Wij zijn maandag op school, woensdagavond ook, en hard werken zal vooral donderdag tot en met zondag moeten gebeuren. De tussenliggende tijd hebben we dubbel en dwars nodig voor het verzinnen, regelen en organiseren. Van onze eigen tent: Idunns Mathus AS. Moet lukken.