zondag 29 juli 2012

Zwart en wild

De afgelopen dagen is het weer zó vaak zó warm en zonnig geweest, met strakblauwe luchten en temperaturen van ruim boven de 20 graden, dat ik, ondankbaar, soms wenste dat het slechter werd. We hebben heel veel uren in de keuken gewerkt en bestellingen bezorgd; eenmaal thuis willen we dan het liefst nog een poos op het terras van de zon en het uitzicht genieten. En voor we het weten is de avond ineens halverwege en hebben we allerlei nuttige en nodige dingen wéér niet gedaan.... Alles gaat hier wat langzamer, lijkt het wel. Ontspannener, zo van 'wat vandaag niet kan, kan morgen ook nog wel', Noren haasten zich niet zo gauw en maken zich ook niet zo snel druk om tijd. Het lijkt er op dat ze zeker in de zomer ze het onderste uit de kan halen en de lange lichte avonden volop uitbuiten. Onze buren stappen aan het eind van de middag nogal eens met koeltas en picknickmand in hun bootje, om pas laat in de avond terug te keren. Genieten van de zomer, genieten van vrije tijd - en dat betekent vaak: gewoon, lekker niks doen.

Ik weet niet hoe lang het duurt voordat ik me die mentaliteit zal hebben eigengemaakt. Het calvinistische keurslijf ('ledigheid is des duivels oorkussen' en van die dingen) peuter je niet zomaar los. In en om het huis wachten altijd tienduizend dingen waar ik vreselijk nodig mee aan de slag moet maar steeds niet aan toe kom. Voor een vrije zondag als vandaag heb ik dan een ambitieus lijstje met klusjes klaar liggen, eigenlijk genoeg voor een hele week. Maar staan we op met een stralende zon in de kamer (van die weersvoorspellingen klopt vaak bar weinig!) dan laten we administratie en huishouden maar al te graag voor wat ze zijn, ontbijten we op het balkon, rommelen we wat in de tuin,



plukken we een schaal frambozen en wilde aardbeien, en drukt Henk mij bij herhaling terug in mijn stoel voordat ik toch aan een ontzettend noodzakelijke activiteit wil beginnen. Avslappe, ik weet het niet. Straks is de zondag om en kan ik bijna niets afstrepen van dat lijstje....


Een paar dagen terug keek ik bij de rozen aan de voet van de rotstuin, en daar vlakbij vond ik een stuk wel heel keurig opgerolde tuinslang. Zwart en wild, en gezien de opvallende verdikkingen halverwege het lijf in alle rust bezig met verteren, van, denk ik, een flinke muis of twee.


 Het andere zwarte en wilde hebben we hier in huis. Het galoppeert onvermoeibaar door alle kamers en de trap op en af, grijpt ons bij de enkels als we uit bed stappen, bespringt ons vanuit de meest onverwachte hoeken en valt ook gewoon van het ene op het andere moment zomaar in slaap, in het volste vertrouwen op schoot. Of het vleit zich in Henks nek en likt alles daar grondig schoon. Maar het kan ook zomaar ineens uit een (stom!) open raam vallen. En twee verdiepingen lager verbaasd om zich heen kijken. Niks gebroken natuurlijk, en luid spinnend op de haastig naar beneden gesnelde arm terug naar boven gelift. Pippi is de naam, Pippi Solvik - stirred, but not shaken.



De kleine zwarte panter weet inmiddels dat gordijnen leuk zijn om in te klimmen, en dat vliegen eindeloos irritant zijn. Hij krijgt ze maar niet te pakken. Met de kunstige kop van de Egyptische Sachmet in de vensterbank heeft hij niet zoveel, maar samen zijn ze toch een apart plaatje!
Er zijn meer dingen in het leven die Pippi eindeloos intrigeren. Onbegrijpelijke geluiden en bewegende beelden. Zoals de televisie ...


De poes went aan mensencultuur, wij wennnen aan natuur. Het gaat er om dat we een beetje één worden, denk ik. Mijn man en mijn kat zijn daarin al een eind op weg geloof ik. En daar zijn ze trots op.




zondag 22 juli 2012

Pippi en andere familie

Eigenlijk hadden we hier graag weer een eenzame hond uit een asiel gehaald, om die een fijne oude dag te bieden. Toen onze laatste hond was gestorven, Tim, 6 jaar geleden, besloten we geen hond meer in huis te halen zo lang we in de stad woonden. Maar eenmaal hier, uit de stad, buiten en met genoeg ruimte en natuur om ons heen blijkt er in ons onregelmatige leven helaas geen plaats te zijn voor een hond. En opgesloten worden in een kennel buiten, daar is een hond naar ons idee niet voor bedoeld.
De poes van de buren is graag bij ons op bezoek, en zo kwam het er van dat we via de buren Pippi kregen. Op een zonnige maandagnamiddag bijna 3 weken geleden reden we met elkaar naar een boerderij zo'n 10 km verderop en daar kregen we een piepklein, zwart pluizebolletje in de armen gedrukt...Een katertje van 9 weken oud. Wie smelt dan niet?



Eenmaal thuis op Solvik ging alles heel snel en voorspoedig: Pippi (niet Langkous! Vergeet de rooie vlechtjes, en waarom zou een katertje niet Pippi kunnen heten?) vond de kattebak, de etensbakjes en de rest en was binnen 24 uur thuis. De haastig geïmproviseerde kattenmand - een doos met Tims hondedeken erin - was onmiddellijk en als vanzelfsprekend Pippi's slaapplaats.




Hij is net zo eigenwijs en onderzoekend als een jonge kat hoort te zijn, en een kleine waaghals ook; het leven is één groot feest en het huis niets anders dan een enorme speeltuin. Gelukkig vermaakt hij zich binnen prima, ook in z'n eentje. Naar buiten mag hij van ons voorlopig nog niet: de buren zijn wel katten kwijtgeraakt aan het verkeer op de weg die achter ons huis loopt. Dat verkeer is weliswaar dungezaaid, maar ook door die anderhalve auto per uur kun je worden overreden, zeker als je als poes onbekend bent met het verschijnsel. Pippi blijft een poosje binnen en dat leidt vooralsnog niet tot protest. Wel heeft kennismaking plaatsgehad met de buurpoes, deels life op het terras onder onze hoede, en deels achter glas vanuit een raam in de achterkamer.

Fantastische taferelen zijn het, elke dag, kijken naar zo'n zwart pantertje dat overal mee speelt, overal in en op wil klimmen, overal af valt en over alles struikelt. En even hard weer doorrent - dat lijfje lijkt een en al elastiek...


Aan het eind van diezelfde week konden we ons tweede bezoek verwelkomen: Patricia en Kees kwamen met een huurauto vanaf Sandefjord en troffen het met het weer!


 Heerlijk en vertrouwd bezoek, fijn om live te kunnen bijpraten. Die zondag maakten we gevieren een tocht in de omgeving, reden we naar Dalen en brachten we verderop een bezoek aan het schilderachtige staafkerkje van Eidsborg.




Thuis was het warm genoeg voor een verfrissende duik in het meer..



Terwijl wij de weekdagen werkten vonden Patricia en Kees hun eigen weg, verwenden ons met avondeten (na een hele dag in de keuken bezig te zijn geweeest komt er 's avonds thuis niet altijd niet veel terecht van een ordentelijke maaltijd) en de dagen waren omgevlogen toen we ze aan het eind van de week weer uitzwaaiden. Tot de volgende keer!



Maar het is zomer. In de vrije uurtjes plukken we de wilde aardbeien die overal langs de kant van de weg en in de tuin groeien (zeer lekker!)





en ik kan niet ophouden met veldboeketten samenstellen van wat er maar bloeit, steeds weer nieuwe, andere bloemen. De lupines hebben plaatsgemaakt voor Boerenwormkruid, Vingerhoedskruid, Bluebells (officieel enkele hyancinten?) en Duizendschoon. En veel meer soorten - maar mijn bloemen- en plantenboek zit nog opgesloten in een doos. In afwachting van de nieuwe boekenbilly's, die tegelijk met het tweepersoons logeerbed zullen worden bezorgd, als ons volgende familiebezoek waarschijnlijk al weer is vertrokken. Ach, 'ting tar tid' zeggen ze hier, 'dingen nemen tijd'. Een waarheid als een eland.

dinsdag 17 juli 2012

Komkommertijd en voorbereiding op andere frisheid

De weken schieten voorbij en er is weer zo veel gebeurd dat het maken van een blog er telkens bij in schiet. De volgorde der dingen is ook niet bij te benen. Voordeel is in ieder geval dat geen dag hetzelfde is en als er zich een kans voordoet of er iets leuks aan de hand is, we die momenten met beide handen aangrijpen, en het beleven.

Vorige week, toen ons familiebezoek net gearriveerd was (daarover later meer....) belde Henk van de Gartneri of we niet iets met komkommers ('agurker' heten die hier) wilden doen. Het is letterlijk en figuurlijk komkommertijd. Die dingen groeien als kool, maar in de Noorse vakantietijd is er nauwelijks vraag naar. Wonderwel heet komkommertijd hier 'agurktid'. Een raar geval, zo'n komkommer, maar ook erg lekker en fris. Daar is wel wat mee te doen, zeker nu voor ons bedrijf de vakantietijd voelbaar is.

Afgelopen donderdag kwam het verzoek of wij een stuk of honderd bakjes komkommersalade van ecologisch geteelde komkommers wilden maken voor een zogenaamde 'Bondensmarked' op zaterdag. Dat is een boerenmarkt, waar allerlei producten uit de regio worden aangeboden. Een mooie kans om de mensen te laten proeven wat je zoal met bijvoorbeeld komkommers kunt doen, dus vrijdag aan de slag! Schillen, snijden en mixen, en dressings bereiden.
We hebben 2 varianten gemaakt en hebben er dagenlang groene vingers aan over gehouden. Waarschijnlijk was een komkommeraureool zichtbaar.

Dat is voor nu wel even het enige wat we eraan over hebben gehouden, want de verkoop viel tegen. De Gartneri en wij zijn en blijven echter enthousiast over het smakelijke product en hebben de salades dan ook aan de ecologische groothandel in Oslo aangeboden. Als de klanten de smaak waarderen volgen er misschien wel meer orders en staan we binnenkort weer een mooi zomerfris salaadetje te maken. We hebben de smaak te pakken.

Wie ook de smaak te pakken heeft is ons nieuwe gezinslid; hij kan nu al niet wachten op lichting 3 van onze zelfgemaakte wijn...





Door de relatief hoge temperaturen van de afgelopen dagen zijn we nog lang niet bezig met andere Noorse weertypen. Maar plotseling stond daar de leverancier van ons kachelhout voor de deur. Ook vakantietijd en even niks te doen, had die nu wel even tijd om het bestelde hout voor de winter te brengen. Zo'n bult versgezaagde en gehakte houtjes moet dan wel getransporteerd worden naar onze hooggelegen schuur. Gelukkig bracht de tractor van de buurman uitkomst en kon het hout tot aan de voordeur worden afgeleverd.
Ik had, heel naief, gedacht om die houtjes binnen netjes op te stapelen, maar buurman Olav was heel beslist, of had daar geen zin in: hup, door het gat mikken en op een stapel gooien. Waarom ook niet? Het is wel even wennen om zo direct met je energievoorziening bezig te zijn. De gebruikelijke thermostaatknop van de cv heeft plaats gemaakt voor heerlijk geurend hout dat voor de nodige warmte moet zorgen. Na de geklaarde klus zijn we heerlijk het meer ingedoken en hebben we een biertje gedronken, vooral op het feit dat het nog lang geen winter is!