Pippi en andere familie

Eigenlijk hadden we hier graag weer een eenzame hond uit een asiel gehaald, om die een fijne oude dag te bieden. Toen onze laatste hond was gestorven, Tim, 6 jaar geleden, besloten we geen hond meer in huis te halen zo lang we in de stad woonden. Maar eenmaal hier, uit de stad, buiten en met genoeg ruimte en natuur om ons heen blijkt er in ons onregelmatige leven helaas geen plaats te zijn voor een hond. En opgesloten worden in een kennel buiten, daar is een hond naar ons idee niet voor bedoeld.
De poes van de buren is graag bij ons op bezoek, en zo kwam het er van dat we via de buren Pippi kregen. Op een zonnige maandagnamiddag bijna 3 weken geleden reden we met elkaar naar een boerderij zo'n 10 km verderop en daar kregen we een piepklein, zwart pluizebolletje in de armen gedrukt...Een katertje van 9 weken oud. Wie smelt dan niet?



Eenmaal thuis op Solvik ging alles heel snel en voorspoedig: Pippi (niet Langkous! Vergeet de rooie vlechtjes, en waarom zou een katertje niet Pippi kunnen heten?) vond de kattebak, de etensbakjes en de rest en was binnen 24 uur thuis. De haastig geïmproviseerde kattenmand - een doos met Tims hondedeken erin - was onmiddellijk en als vanzelfsprekend Pippi's slaapplaats.




Hij is net zo eigenwijs en onderzoekend als een jonge kat hoort te zijn, en een kleine waaghals ook; het leven is één groot feest en het huis niets anders dan een enorme speeltuin. Gelukkig vermaakt hij zich binnen prima, ook in z'n eentje. Naar buiten mag hij van ons voorlopig nog niet: de buren zijn wel katten kwijtgeraakt aan het verkeer op de weg die achter ons huis loopt. Dat verkeer is weliswaar dungezaaid, maar ook door die anderhalve auto per uur kun je worden overreden, zeker als je als poes onbekend bent met het verschijnsel. Pippi blijft een poosje binnen en dat leidt vooralsnog niet tot protest. Wel heeft kennismaking plaatsgehad met de buurpoes, deels life op het terras onder onze hoede, en deels achter glas vanuit een raam in de achterkamer.

Fantastische taferelen zijn het, elke dag, kijken naar zo'n zwart pantertje dat overal mee speelt, overal in en op wil klimmen, overal af valt en over alles struikelt. En even hard weer doorrent - dat lijfje lijkt een en al elastiek...


Aan het eind van diezelfde week konden we ons tweede bezoek verwelkomen: Patricia en Kees kwamen met een huurauto vanaf Sandefjord en troffen het met het weer!


 Heerlijk en vertrouwd bezoek, fijn om live te kunnen bijpraten. Die zondag maakten we gevieren een tocht in de omgeving, reden we naar Dalen en brachten we verderop een bezoek aan het schilderachtige staafkerkje van Eidsborg.

Thuis was het warm genoeg voor een verfrissende duik in het meer..



Terwijl wij de weekdagen werkten vonden Patricia en Kees hun eigen weg, verwenden ons met avondeten (na een hele dag in de keuken bezig te zijn geweeest komt er 's avonds thuis niet altijd niet veel terecht van een ordentelijke maaltijd) en de dagen waren omgevlogen toen we ze aan het eind van de week weer uitzwaaiden. Tot de volgende keer!

Maar het is zomer. In de vrije uurtjes plukken we de wilde aardbeien die overal langs de kant van de weg en in de tuin groeien (zeer lekker!)

en ik kan niet ophouden met veldboeketten samenstellen van wat er maar bloeit, steeds weer nieuwe, andere bloemen. De lupines hebben plaatsgemaakt voor Boerenwormkruid, Vingerhoedskruid, Bluebells (officieel enkele hyancinten?) en Duizendschoon. En veel meer soorten - maar mijn bloemen- en plantenboek zit nog opgesloten in een doos. In afwachting van de nieuwe boekenbilly's, die tegelijk met het tweepersoons logeerbed zullen worden bezorgd, als ons volgende familiebezoek waarschijnlijk al weer is vertrokken. Ach, 'ting tar tid' zeggen ze hier, 'dingen nemen tijd'. Een waarheid als een eland.