woensdag 29 maart 2017

Vaderlands herenbezoek

Vorige week hadden we de eerste Nederlandse logees van dit jaar. Drie vrouwelijke oud-collega's zoeken ons elk jaar op, maar die van de mannelijke soort hadden we hier tot nu nog niet gezien. Een unicum dus: Johan, Ron en Koen (Koen wat zijn je schoenen groen!)



waagden de sprong, van Schiphol naar Torp - met een vliegtuig welteverstaan - en van Torp naar Henseid, met een huurauto.




Het werden gezellige, lichtelijk uitputtende dagen: als je elkaar lang niet hebt gesproken raak je niet gauw uitgepraat en vliegt de tijd voorbij omdat er zoveel in te halen valt. En dan wil het wel eens zomaar plotseling 3.30 uur zijn...Maar een vers eitje van eigen kippen bij het ontbijt maakt zonder meer iets goed. 
Gelukkig hadden Henk en ik verhuisklussen noch cateringbestellingen en liep het in de winkel niet bepaald storm, om een stevig eufemisme te gebruiken. Het seizoen begint meestal pas tegen Pasen, dus we konden het rustig aan doen en hoefden niet voor dag en dauw op. 

Het aanbod van de heren om hier een klus(je) voor ons te doen hadden we in onze oren geknoopt en dus hadden we iets voor ze gereserveerd. Ooit in Nederland hadden we een pakket aangeschaft waaruit, als je handig bent en geduld hebt, een rolhordeur tevoorschijn zou komen. Die was destijds bedoeld voor de balkondeur, om vliegend ongedierte uit het huis weg te houden. Maar toen we op een vrije zaterdag de verpakking hadden geopend wisten we niet hoe snel we die weer moesten sluiten, zo ingewikkeld zag het er uit. Toen deden we verder maar of onze neuzen bloedden, en zo raakte de rolhordeur compleet verdrongen. Maar op de een of andere manier is de doos ongeschonden in de verhuiswagen meegekomen, om vervolgens 5 jaar in de schuur te staan....




Hoog tijd voor rehabilitatie voor het arme ding dus! 
Het viel lang niet mee, kostte het nodige pas-, meet- en zaagwerk, maar uiteindelijk werden de inspanningen van de mannen beloond met een mooi resultaat. De winkel van Solvik Mat beschikt vanaf nu over een heuse rolhordeur! Die weliswaar met beleid open en dicht moet worden gedaan, maar die zeker de vliegen en wespen uit de zaak zullen weten te houden. Bij warm weer staat de winkeldeur namelijk de hele dag wijdopen, en als we met fruit bezig zijn weten de insekten de keuken te vinden. Maar nu niet meer. Gerechtigheid voor de dappere bundel aluminium strips, kunststof lijsten en doosjes raadselachtige schroefjes, moertjes, klemmetjes en niet nader te duiden dingetjes!

Van onze poezen was alleen Mungo bijzonder gecharmeerd van het bezoek. Pippi is namelijk alweer een week of wat op stap (what's new), zal het voorjaar wel in zijn katerkop hebben, en Poppy liet zich nauwelijks zien. Dat kleine ding is doodsbenauwd voor vreemden en schiet als een kleine schicht de trap op om zich te verstoppen in onze slaapkamer. Maar dan Mungo. Zij draait met gemak de meest verstokte poezenhater om haar klauwtjes. Behaagziek liefje...




Het was knus allemaal, en bij gebrek aan café (onze traditionele borrelplek op de Nachtegaalstraat, stamcafé Eigen Schuld, is ver weg, en bovendien inmiddels helaas helemaal opgeheven) hebben we ons maar beperkt tot huiskamercafé Solvik. Waar huisgebrouwen bier en huisgemaakte wijn ook prima smaken. 


Na nog een laatste ontroerend roze zonsondergang boven het meer (plaatje waard),



was het alweer afgelopen, het vaderlandse herenbezoek. Helaas. 



Ooit werkten we allemaal bij dezelfde organisatie, en nu hebben we allemaal een andere baan, een ander leven, een andere woonplaats, of zijn we met pensioen. Maar op de een of andere manier blijven we toch verbonden. Dag Johan, Ron en Koen, en welkom terug!