zaterdag 16 januari 2016

Mee-eters

Mee-eters hebben we hier niet alleen in het groene seizoen - maar in de herfst en in de winter komen ze niet letterlijk aan tafel zitten. We hoeven ook niet voor ze te koken: ze scharrelen hun eigen kostje bij elkaar, in de tuin om ons heen. Zoals de laatste, overrijpe appels die in het gras liggen. Voor zover ze nog niet in de Solvik Mat keuken appelstroop zijn geworden dan.





Het zijn herten, meestal struinen ze hier met z'n drieën, soms met z'n vieren rond, echt een prachtig gezicht. Alsof je op zoiets als de Hoge Veluwe rondrijdt. 
Een keer zag ik de kleine Poppy in het gras sluipen, alsof ze een muis zou gaan bespringen, en tot mijn verbazing en Poppy's ontsteltenis kreeg een hert haar ineens in de gaten en galoppeerde zonder aarzeling op de poes af! Die poes wist niet hoe snel ze het terras op en de vensterbank in moest springen, waar ik het raam (bij gebrek aan kattenluikje) gauw open kon doen. Het hert hield vlak voor het terrashek stil, een beetje beduusd - wilde hij of zij spelen? Of was het een aanval? Geen idee, maar het was een prachtig tafereel. Als ik wist hoe ik dat cameraatje op die rare nieuwe telefoon kon gebruiken had ik het misschien op een filmpje kunnen vastleggen. Maar sommige dingen zijn ook leuk om te onthouden zonder beeld. Worden ze ook steeds mooier van.



Soms proberen ze ook het brood en de andere eetbare restjes uit het vogelvoederhuisje te snaaien, maar dat is ingewikkeld, als je geen handen hebt. 

Inmiddels is het 100% winter geworden. Wat er nog is blijven liggen aan appels ligt onder nu bijna een meter sneeuw, maar er zijn nog rozenbottels die er bovenuit steken. Ook lekker! Een bron van vitaminen, zeker als je als hertje voor twee moet eten...





De bloembakken en -potten zijn leeggehaald, schoongemaakt en in de schuur gestald, de pelargoniums (pelargonia? Geen geraniums in elk geval, weet ik sinds vorig jaar!) staan weer veilig binnen, er moet minstens eens per uur een blok hout in de kachel om het in de kamer een beetje op temperatuur te houden: terwijl ik dit schrijf is het min 14. En als ik naarboven moet trek ik een extra trui aan, het scheelt zomaar 10 graden, ik kan me nauwelijks meer herinneren hoe dat in Utrecht was, met de centrale verwarming. 

Alleen die parasol op het terras, die hadden we misschien toch beter kunnen opbergen...







Vlijmscherpe ijspegels overal, het grote meer is al dicht, en het wemelt weer van de wonderschone sneeuwplaatjes; heerlijk om in die knisperende witheid rond te stappen, ook al moet je je dik aankleden bij elk wissewasje waarvoor je de deur uit moet. 


En dat moet ik, om via dit paadje naar boven (niet zo goed zichtbaar, is ook nauwelijks een paadje te noemen) uit de schuur hout te gaan halen voor de kachel. Hachelijke onderneming: niet wegglijden, geen enkel verzwikken, geen heup breken of zoiets! We hebben niet zoiets veiligs als een arbeidsongeschiktheidsverzekering, dus wat moet Solvik Mat als we niet kunnen werken? Niet aan denken. 

NB: nu hoor ik op de Nederlands radio bij het nieuws dat er maar liefst misschien wel 5 cm sneeuw wordt verwacht, dus dat iedereen maar gewaarschuwd is! Jeetje! Toestanden!

Henk is momenteel even in zijn geboorteland - maar daarvan zal hij zelf verslag doen, t.z.t. - ik heb de winkel dit weekend dicht en gebruik de tijd voor achterstallige klussen, zoals de terrasstoeltjes hoogstnodig opnieuw verven,




de gebreide lappendeken voor een eenpersoons logeerbed afmaken, 


zodat ons eerste bezoek van dit jaar, in februari, ook warm kan slapen. En bij het aan elkaar naaien van die domme gebreide lapjes, daar krijg ik als vanouds voldoende hulp bij. 



De naaimachine staat ook nog te wachten, de brouwkamer schreeuwt om een opknapbeurt, de raamkozijnen boven zijn zwart van het vocht, er liggen stapels administratieve papieren die moeten worden verwerkt, de Solvik Mat website moet vernieuwd, we hebben opgefriste brochures nodig, ik loop achter met correspondentie, er hangen stofwebben aan het plafond in de gang, de rookmelder moet vervangen worden, volgende week moet er weer een waterproef naar het labratorium, blabla, kortom: 'ik moet nog zoveel doen, en ik moet nog zóveel doen'. Maar tussendoor geniet ik volop 
van de winter. Mooier dan ooit, nu. 



Die seizoenen, ik zou ze voor geen goud willen missen.

woensdag 6 januari 2016

Driekoningen


Twee 2 koninkjes en een koninginnetje, eigenlijk. Links de veelvuldig uithuizige Pippi, rechts de aanloopcyper die we Cypie noemen, en de kleine behaagzieke Poppy in het midden. Mungo-van-de-buren ligt er vlak naast in een mandje, maar paste net niet op de foto. 


Nu het koud is geworden (min 14 vanmorgen) en er een flinke laag sneeuw ligt, lijken allevier de katten te zijn overgegaan tot een soort winterslaapmodus: 's morgens heel even naar buiten, 's avonds idem dito, en daar tussenin voornamelijk slapen. Bij de kachel op het kleed, op de bank, in de stoelen, in de mandjes, op de bedden, in de linnenkast, kortom, overal waar er maar te slapen valt. 





Sinds eind november is Pippi hier eindelijk weer van de partij. Op een mooie dag in mei wandelde hij de deur uit om maandenlang weg te blijven. Dat was niet voor het eerst: in 2013 was hij bijna 5 maanden spoorloos en in 2014 nog eens 3 maanden - maar ditmaal heeft hij zijn eigen record gebroken. Pas na ruim 6,5 maand kwam hij weer thuis.


Waar hij onmiddellijk zijn oude plek heroverde (Henks schoot),


een jeugdgewoonte nieuw leven inblies (met rasptongetje en pootjes kapsels verzorgen, ditmaal het mijne),


zijn ik-kruip-namelijk-altijd-overal-in - kunsten demonstreerde ('ook voor een klein plastic tasje met krant draai ik mijn hand niet om'), 


en tenslotte zijn oude plekje weer opzocht: zijn kussen op de tafel, voor het raam, naast Poppy. Die laatste had haar speel- en stoeimaatje duidelijk gemist, zoveel was wel duidelijk.


Overigens kwam Pippi niet uit zichzelf terug naar huis; we kregen weer een bericht van een ons inmiddels bekende dierenliefhebber, die hem had zien rondlopen op een huttenterrein een paar kilometer hier vandaan, precies zoals de vorige keren. Zou Pippi daar iets speciaals te zoeken hebben? Zou iemand hem daar zo nu en dan adopteren? Of zou hij toch te dom zijn om de weg terug naar Solvik te kunnen vinden? 
Geen idee, we zijn hem gewoon weer gaan halen. We hoefden maar een paar keer zijn naam te roepen, en daar kwam hij zomaar het bos uit en liet zich zonder al teveel protest in de kattenmand wurmen. Wurmen ja: hij is groot en zwaar geworden!

Maar eh, terug naar Driekoningen, want dat is het vandaag. 
Kerst en ons bescheiden kerstdiner voor twee zijn weer verleden tijd, 


oud is weer nieuw geworden, hier in de huiskamer met een feestelijk ontbijtje:
  


en nu is onze minivakantie helaas ook afgelopen (wat was dat heerlijk: uitslapen, lezen, in en om het huis rommelen, de tijd even helemaal voor onszelf hebben!). 
Het wordt tijd om de kerstspullen weer voor een jaar in hun dozen te doen.                                                

  

Alleen de kaarten mogen nog een poosje blijven hangen.


En, alleen vandaag nog, de adventsster. Anders kunnen die drie koningen ons niet vinden.