donderdag 27 oktober 2016

Soms zit het mee...

Soms zit het mee ja, maar de laatste tijd even niet! 
Materieel dan. Ineens gaat er achter elkaar van alles kapot, alsof we in een spiraal van overschreden uiterste houdbaarheidsdata zijn terechtgekomen. 

Het begon met de naaimachine, een verhaal op zich trouwens. Zo'n 25 jaar geleden, in Utrecht, zou ik nieuwe gordijnen naaien en omdat mijn ouderwetse, versleten machine zijn laatste adem had uitgeblazen mocht ik het moderne exemplaar van bovenbuurvrouw Mariëtte lenen. En omdat het niet bij die ene keer bleef en Mariëtte het apparaat zelf maar nauwelijks gebruikte, zei ze na verloop van tijd "hou hem maar bij jou thuis, ik kom hem wel halen als ik 'em nodig heb". En zo geschiedde; ik heb jarenlang dankbaar gebruik gemaakt van die naaimachine. 
Toen we 4,5 jaar geleden naar Noorwegen gingen verhuizen en ik de machine uiteindelijk terugbracht naar boven zei Mariëtte "hou hem nou maar helemaal - jij gebruikt hem tenminste, ik heb hem eigenlijk ook niet nodig"! Ik blij, het was een welkom afscheidscadeau en hier heb ik de vertrouwde machine nog intensiever gebruikt dan ooit. 

Niet verwonderlijk dus, dat hij op den duur kuren ging vertonen. Bleef maar vastlopen, en wat we er ook aan sleutelden, niets hielp, en zo kwamen we tot de conclusie dat hij tot op de draad versleten moest zijn. Na jaren trouwe dienst hebben we afscheid van hem genomen en na lang zoeken een nieuwe kunnen aanschaffen. 



Het heeft even geduurd voordat deze machine en ik elkaar helemaal begrepen, maar na wat aanloopproblemen werken we nu soepel samen - zo liggen er al weer tientallen winkeltasjes klaar, gemaakt van oude afdekzeilen, IKEA-tassen en ander materiaal, die klanten gratis meekrijgen. Zodat we geen plastic tassen hoeven te kopen. En ook een flinke stapel fleurige textiel tasjes, van afgeschreven lappen stof, versierd met knopen of stukjes band. Het zijn bepaald geen kunstwerkjes, maar we verkopen ze in de winkel en op de markt, voor een habbekrats weliswaar, en mensen vinden ze leuk. 

De volgende ramp die zich voltrok was het plotselinge protest dat de printer liet horen: op een dag ging het ding vervaarlijk tekeer, terwijl hij etiketten moest produceren voor de pas gemaakte potjes pindakaas die besteld waren door een winkel. Shit! Nee! Zonder printer zijn we reddeloos verloren! Niet alleen de etiketten maken we zelf, maar ook de cateringmenu's, de brochuretjes, het reclamemateriaal, de facturen...
Okay, de printer was ruim 8 jaar oud en heeft overuren gedraaid, dus we legden ons neer bij zijn levenseinde en brachten hem, samen met de oude naaimachine, naar het afvalstation. 

We moesten dus wel snel een nieuw apparaat kopen - opnieuw een rib uit ons magere lijf - en dat lukte. 


Helaas was het probleem daarmee nog niet opgelost. De cartridges die we aldoor door logees hebben laten meenemen uit Nederland, omdat ze hier veel duurder zijn, worden door deze printer namelijk niet geaccepteerd. Die kostbare voorraad, daar kunnen we dus niets meer mee!  
Daarnaast bleken we de etiketten niet in de juiste afmetingen geprint te krijgen: iets met marges en instellingen, alles is anders, en na eindeloos gepruts en geprobeer, het verknoeien van etiketvellen, aanschaf van een ander formaat etiketten, gemeet en gedoe waarvoor we natuurlijk helemaal geen tijd hadden, ben ik stampvoetend met de hand dingen gaan maken, uit nood. Tot er hulp opdook, gelukkig. Vriend Konstantin bood aan er naar te kijken en na een paar uurtjes experimenteren kreeg hij eindelijk het juiste formaat te pakken. Halleluja!

Vervolgens liet de internetradio het met een boosaardig gebrom en oorverdovend gegil afweten. Zucht... We hebben er eentje in de huiskamer, en eentje in de keuken annex winkel, en die laatste is voor mij onmisbaar voor de lange dagen dat ik alleen beneden aan het werk ben. Zo kan ik niet alleen naar Noorse, maar ook naar Nederlandse programma's luisteren, wel zo prettig. Na een paar weken heen en weer gesleep van het overgebleven radiootje, ook niet goed voor dat ding, hebben we toch maar weer een tweede aangeschaft. 


Maar het leed was nog niet geleden.
Toen de grote drukte voorbij was en het nog steeds mooi weer was hadden we de tijd om, waarschijnlijk voor het laatst, een boottochtje te maken, na winkelsluiting. Dus zaten we met de picknickspullen, zonnebrillen en leesboeken goedgemutst in de zon in het bootje. Geduldig te wachten tot de motor aansloeg... Tevergeefs, het wilde van geen kant lukken, er lijkt nu toch echt iets kapot te zijn. Jammer jammer! Er zat dus niets anders op dan thuis maar te picknicken.
De buitenboordmotor moet eraf en t.z.t. voor reparatie naar Drangedal. Opdat we volgend voorjaar weer kunnen varen. 

De dooie boomtakken afzagen in dat voorjaar zal niet lukken: ook de motorzaag, destijds tweedehands aangeschaft, bleek verscheiden. 

De auto moet naar een garage, want een van de achterdeuren gaat met geen mogelijkeid meer open. Erg onhandig als we naar een markt moeten.

De afvoer was weer eens verstopt (dat gebeurt regelmatig, dan kunnen we geen wc, douche of wasmachine gebruiken en doorgaans kan Henk het zelf verhelpen) maar ditmaal was het zo ernstig dat er een loodgieter aan te pas moest komen. Die hief de verstopping op, maar deed dat met zo'n botte bijl dat we een dag nodig hadden om de rotzooi op te ruimen en de waterschade in de voorraadkamer te inventariseren.  

De komkommer- en pompoenoogst is jammerlijk mislukt:


verder dan deze meelijwekkende miniatuurtjes is het niet gekomen. Volgend jaar proberen we het niet nog eens, het seizoen is te kort, het voorjaar te droog of te nat, de grond is te rotsig, weet ik veel, het lukt gewoon niet! 

Zo. Einde klaagzang, het moest er even uit, alles op een rijtje, en nu klaar. 
Even nog een paar meevallers, ter compensatie. 




De cherrytomatenplanten hebben het geweldig gedaan, er was een heel flinke opbrengst, waarvan we al weken eten! En ze zijn erg lekker. 

Op 1 oktober zaten we nog te ploffen op het balkon,


konden we nog volop genieten van het uitzicht, 


zaten er nog groene blaadjes aan de bomen in de tuin,



en kon Henk eindelijk de dakranden van het kippenhok winterklaar schilderen. 



En ter gelegenheid van oktober= borstkankermaand heb ik eierkoekjes gebakken en versierd met met een pink ribbon van roze glazuur. Die gaan in zakjes van 10 grif van de hand. Dat is dan weer leuk. 



Vallen en opstaan blijft het. Sånn er livet, zeggen ze hier. Vertel ons wat.