zondag 30 december 2012

Einde jaar- begin nieuwe toekomst

Jul (Kerst) is in Noorwegen een belangrijke tijd, maar als je het vergelijkt met Nederland is het vooral een langdurig verhaal. Bedrijven en organisaties vergasten hun personeel op een Julebord, een feestelijke maaltijd, die soms al in eind november wordt gehouden.... Daarvoor hebben we vanuit Idunns Mathus druk gecaterd en hebben we ons tot het uiterste ingespannen met het maken van julegaverposer (mooi versierde tasjes met allerlei lekkers er in), inclusief de inhoud van die, zeg maar, kerstpakketten.

 
Het druk hebben en hard werken is op zich niet erg, maar het viel ons zwaar om in de laatste dagen van december 19 dagen achtereen te werken, in de wetenschap dat het daarna, voor ons, in dit bedrijf, gebeurd zou zijn. 
Met Kerst zijn we zelf dit jaar niet echt bezig geweest. Zaterdag voor Kerst was onze laatste werkdag. Een rare, bizarre dag. Veel bestellingen klaargemaakt, veel bezorgd. In een behoorlijk pak sneeuw, waardoor sommige locaties aardig lastig te bereiken waren. Dat maakte het in ieder geval weer spannend en de omgeving blijft betoveren.

Toen was het klaar en voelden we de spanning van ons afglijden, hoewel langzaam.

Lichamelijk en geestelijk zijn we meer uitgeput dan we hadden gedacht.

Maar gelukkig kunnen we voor het eerst in tijden weer genieten van al het moois om ons heen, al is dat in een straal van enkele tientallen meters.
Het naar buiten 'moeten' is heerlijk en rustgevend, in ieder geval in ons hoofd. Er moet sneeuw worden geruimd, hout voor de kachel worden gehaald uit de schuur. Een mooi paadje daarnaar toe maken is zelfs bij -15 graden nog een warm klusje waarbij je je hoofd leeg kunt maken.

Inmiddels is dat hout halen een hachelijk zaak geworden. Er ligt/lag een pak sneeuw van meer dan een meter op het dak en plotseling is het + 6 graden. Dat levert mooie plaatjes op, maar ook ijspegels die je liever niet in je nek wilt hebben.....
En dan Kerst. De eerste dag hebben we samen een en ander aan achterstallig huishoudelijk werk aangepakt: we waren er al lang niet meer toegekomen om de stofzuiger te hanteren bijvoorbeeld. Douche, kattebak, kachel, er schreeuwde van alles om schoonmaak. En dat lucht op. Oud opruimen, plaats maken voor nieuw.

Nog nauwelijks tijd gehad om te overpeinzen hoe we nu verder moeten.
Tweede Kerstdag hebben we ontspannen doorgebracht met vriend Piet, die nu ook even niet meer weet hoe hij in Norge verder moet. Lekker gegeten en gedronken en nagedacht over de mogelijkheden die er voor ons en voor hem zijn in het land waar we willen blijven.
Want dat blijft als een paal boven water staan: we blijven hier en we gaan alles op alles zetten om dat mogelijk te maken. Wat ons is overkomen biedt nu de kans om eindelijk de dingen te gaan doen waarvoor we eigenlijk gekomen waren. Mooie en (h)eerlijke producten maken en zelf bepalen wat en hoe! 

We moeten niet blijven hangen in bespiegelingen over waar het in het afgelopen jaar is misgegaan, maar met een open blik naar de toekomst kijken. We hebben ideeën genoeg. Daarvoor moeten we nu, op korte termijn, realistische plannen smeden. With al little help from our friends en de steun vanuit de gemeente. 

Om met 'de Kneet' te spreken, 'het is de dood of de gladiolen'.

We staan op de rand van een nieuwe toekomst (alweer??) en gaan vol vertrouwen 2013 in.
Skål (alvast)!


 

vrijdag 21 december 2012

Een sneeuwpop voor Theo

Vandaag is het precies een jaar geleden dat een collega en ik samen op ziekenbezoek waren bij een geliefde oud-collega. Theo van Nispen was samen met zijn vrouw aan het genieten van zijn vervroegde pensioen toen hij plotseling werd gegrepen door een fatale ziekte, die razendsnel zijn lijf en zijn leven ruïneerde.

Hij lag aangekleed op bed in de huiskamer, wilde niet veel kwijt over zijn eigen toestand maar hoorde ons uit over onze belevenissen, op het werk en privé. Johan en ik praatten en dronken koffie. Theo toonde zich als altijd heel geïnteresseerd in ons wel en wee en hoe bizar ook, het was gezellig. Terwijl we wisten dat hij niet lang mee te leven had. 
Toen ik vertelde dat Henk en ik naar Noorwegen zouden gaan verhuizen kreeg zijn blik die oude tinteling, iets jongensachtigs - het leek hem een prachtig avontuur!

Een uurtje bezoek was genoeg, Theo was moe dus we namen afscheid.
En bij die laatste omarming vroeg hij mij met glanzende ogen "maak je daar in Noorwegen straks een mooie sneeuwpop voor me?".

Twee dagen later, op 23 december 2011, stierf Theo van Nispen.

Die sneeuwpop ter ere van hem had ik vandaag willen maken. Ik heb het vanmiddag na het werk geprobeerd, met glanzende ogen. Het lukt helaas niet: het blijft maar sneeuwen en vriezen en de sneeuw die er ligt is zo bevroren dat ik mijn handen er aan openhaal. Ik krijg het niet voor elkaar. En een wortel, en kooltjes, dat heb ik niet in huis...Maar Theo, die pop voor jou kómt er, een dezer dagen.

maandag 10 december 2012

Bobbetje Blauw



Een laagje sneeuw lag er al, en vorige week was het met tussen de min 15 en min 17 graden C. behoorlijk koud. Maar zaterdagnacht is het pas echt flink gaan sneeuwen - en die buien hielden aan tot en met zondagavond laat. Zondagmorgen was de temperatuur in huis gedaald tot 8 graden (brrrr.. maar we drinken alleen een kop thee en douchen ons daarna warm) en we moesten in een wilde sneeuwjacht om 7.30 over doodstille Drangedalse wegen in een maagdelijk wit naar ons werk. Nieuwe ervaring.

Autoritten zullen nooit mijn favoriete tijdverdrijf worden (als bijrijder zal het ongetwijfeld anders zijn dan als bestuurder; ik begrijp echter niets van de kunst van het autorijden en heb dan ook nooit het behalen van het benodigde bewijs geambieerd), maar deze eerste keer in dit land, in deze ongenadige sneeuwbui en over deze kronkelende, stijgende en dalende wegen heb ik mijn koude knokkels toch wel warm zitten kneden. Van angst dan. Het was alsof het horizontaal sneeuwde: grote vlokken die glinsterend de voorruit belaagden en daarop onmiddeliijk wilden gaan plakken en bevriezen. Gelukkig zit er een ervaren chauffeur aan het stuur en moet ik dus niet piepen. Althans: niet hoorbaar.

Het was een zondag vol buffetbestellingen en dus een lange werkdag. De tocht naar huis aan het eind van de middag was opnieuw in het bijna donker, er was nog nauwelijks sneeuwgeschoven en om bij onze voordeur te komen moesten we tot onze knieën door de sneeuw waden (pad? waar dan?). Mijn knieën zitten dan niet zo hoog, maar die van Henk wel!  Ca. 50 cm lag er, aan prachtige poedersneeuw.

 
  Zo prachtig wit, alles, dat het een blauwzweem krijgt - zeker met de zon er op. Bobbetje Blauw, ik weet niet precies, maar het was iets dat ik vroeger mijn moeder wel bij de witte was zag doen. Om wit écht wit te krijgen. Inmiddels heel lang geleden, en daar doet die sneeuwglans me aan denken.

Het vogelvoederhuisje dat we aan een dode appelboom in de tuin hebben opgehangen heeft een hoge muts gekregen, en om er nu brood en vogelvoer in te kunnen doen ontbreekt het me aan hoge zevenmijlslaarzen...

Voor Pippi is deze eerste winter waarschijnlijk een groots en meeslepend wonder. Hij kan eindeloos verwonderd naar de vlokkenhemel kijken vanaf de vensterbank. Van waar hij overigens ook onze auto herkent: verwelkomt ons zonder uitzondering mauwend voor het raam en achter de voordeur, als we thuiskomen. Die voordeur, daar mag hij nog steeds niet alleen uit - maar een verkennende wandeling rondom het huis ontzeggen we hem niet. We houden hem voorlopig nog letterlijk en figuurlijk veilig aan het lijntje. Behalve een beetje griezelig (maar dat zal wel wennen) is rijden door dit landschap een verbluffende ervaring. Het is alsof we door de pagina's van zoiets als een 'special' van de National Geographic zijn beland. Oogverblindende foto's, alleen zitten we er live middenin!


's Morgens wakker worden en dit op (ijsbloemen) en uit (wit!) het slaapkamerraam zien is heerlijk. Twee truien en een dik vest, okay, maar we zijn niet voor een kleintje vervaard. En mocht alles mis gaan en we er hier niet uit blijken te komen met onze doorstartplannen, dan hebben we dit prachtigs in elk geval binnen. De stilte van de mantel der sneeuw, zeg maar, de adembenemende schoonheid van roerloze bevroren bossen, en zelfs de ijspegel aan onze dakgoot - dat neemt niemand ons meer af. We zullen doorgaan.


zaterdag 1 december 2012

Uit elkaar

 
Na 7 maanden samenwerken met ups en downs is het hoge woord en deze week dan uit gekomen: onze partner Idunn heeft aangegeven dat ze niet verder wil met ons. Eigenlijk vlak voordat wij haar hadden willen zeggen dat we op deze manier niet door wilden met haar - dus een verschrikkelijke verrassing was het niet. Maar ons bestaan hier schudt wel op z'n grondvesten...

De spanningen liepen de laatste tijd hoog op, al zal ons nooit helemaal duidelijk worden waarom precies. Idunn bleef vooral bezig met haar taarten en andere zoetwaar, terwijl wij het voornaamste deel van de catering voor onze rekening namen. Wij timmeren aan de weg met de ontwikkeling, productie en op de markt brengen van nieuwe producten. Reclame maken, aandacht vragen voor Idunns Mathus in een bredere kring dan die van de bestaande klanten. Dat deden we met plezier en met redelijk succes.
Ieder z'n meug, ons leek die taakverdeling prima. We zagen toekomst, maar 'de kost gaat voor de baat' is nou eenmaal iets dat je moet slikken. Wij samen zijn goed in hartig, snel en efficiënt. Op elkaar ingespeeld, vooruitdenkend en de markt verkennend naar nieuwe mogelijkheden. En dat zijn nou net dingen die in Noorwegen niet altijd vanzelfsprekend zijn. Men wil vernieuwing - maar als het puntje bij het paaltje komt houdt men toch liever alles bij het oude. Je moet sterk in je schoenen staan en een lange adem hebben (en vooral veel geduld) als je innovatief wilt ondernemen. Het is een veelgehoord verhaal van immigranten hier. Die verhalen kenden we.
Onze ideëen over bedrijfsvoering, inkoop en logica, efficiëntie en hygiëne in de keuken, planning organisatie blijken toch te ver uiteen te liggen. Daardoor werd het steeds lastiger om met plezier met het werk bezig te zijn. Dan dus maar uit elkaar. Per wanneer is nog niet helder, maar wel z.s.m. in het komende jaar.

Hoe nu verder? Tsja..
Daar gaan we goed over nadenken en alle mogelijkheden onderzoeken.
Idunn wil in elk geval terug naar af (het eenvrouwsbedrijfje dat ze had voor onze komst). Misschien willen Henk en ik samen de AS (=BV) voortzetten, een andere bedrijfskeuken vinden, en aan de slag gaan met onze oorspronkelijke plannen. Kant-en-klare soepen en stoofschotels maken, ons bestaande assortiment aan conserven doorontwikkelen en uitbouwen en vooral: een nieuwe doelgroep aanboren. Maar of dat kans van slagen heeft? Dat heeft veel met geld te maken. 'Kapitaalkrachtig' kunnen we onszelf echter niet noemen.
Als we die kansen niet krijgen zal de AS moeten worden opgeheven, tenzij Idunn alles wil overnemen - maar ook dat kost geld, en ook haar ontbreekt het juist daar aan.

Kortom, het wordt een tijd zonder grappige Sinterklaas en zonder feestelijke Kerstmis, maar een tijd die bol staat van de vraagtekens. Met rekenmachientjes op tafel, internet afspeuren, informatie verzamelen, adviezen vragen. Praten met mensen, mogelijkheden onderzoeken. Wij weten gelukkig heel precies wat we willen, maar of ons ideaal te verwezenlijken is, is maar de vraag. We zullen het er voorlopig heel druk mee hebben. Terwijl het de komende 3 weken in ons bedrijf juist ook heel druk is, vanwege een eindeloze stoet kerstdiners, buffetbestellingen en kerstpakketten...

 
Los van bovenstaande muizenissen genieten we van dit land en het leven hier: 's morgens is het koud en overdag blijft de temperatuur redelijk constant (het is nu min 9, en overdag was het min 6, maar droog en kraakhelder). IJspegels aan de rotsen en bevroren stukjes meer leveren winterse plaatjes op. Echt prachtig!
 
Als we om 6.30 uur opstaan komt de thermometer niet verder dan 10 graden, en als we thuiskomen aan het eind van de middag duurt het een poosje (nou ja, zo'n uur of 2) voordat het een beetje aangenaam wordt nadat Henk het houtvuur heeft opgestookt.
 
 
 


En ook onze Pippi, die met rennen, springen en de idiootste capriolen uithalen in het hele huis avondvullende voorstellingen geeft als we thuis zijn (en als we niet thuis zijn waarschijnlijk ook, maar dan zonder publiek), geniet van de weldadige warmte als de schoorsteen eenmaal rookt.



Inmiddels is hij meer dan 50 cm lang, als hij zo uitgestrekt ligt. En zwaarder dan het kleine fluweelbolletje van een paar maanden geleden. We voelen hem 's nachts ineens op bed springen en zich tussen ons in nestelen. Beetje spinnen, zuchten, en heerlijk slapen. Wat wil een mens nog meer, denken we dan. Als het even kan: hier blijven, en samen verder gaan. Wij, en Pippi. Op Solvik. We zullen alles op alles zetten om dat voor elkaar te krijgen.