Bobbetje Blauw

Een laagje sneeuw lag er al, en vorige week was het met tussen de min 15 en min 17 graden C. behoorlijk koud. Maar zaterdagnacht is het pas echt flink gaan sneeuwen - en die buien hielden aan tot en met zondagavond laat. Zondagmorgen was de temperatuur in huis gedaald tot 8 graden (brrrr.. maar we drinken alleen een kop thee en douchen ons daarna warm) en we moesten in een wilde sneeuwjacht om 7.30 over doodstille Drangedalse wegen in een maagdelijk wit naar ons werk. Nieuwe ervaring.

Autoritten zullen nooit mijn favoriete tijdverdrijf worden (als bijrijder zal het ongetwijfeld anders zijn dan als bestuurder; ik begrijp echter niets van de kunst van het autorijden en heb dan ook nooit het behalen van het benodigde bewijs geambieerd), maar deze eerste keer in dit land, in deze ongenadige sneeuwbui en over deze kronkelende, stijgende en dalende wegen heb ik mijn koude knokkels toch wel warm zitten kneden. Van angst dan. Het was alsof het horizontaal sneeuwde: grote vlokken die glinsterend de voorruit belaagden en daarop onmiddeliijk wilden gaan plakken en bevriezen. Gelukkig zit er een ervaren chauffeur aan het stuur en moet ik dus niet piepen. Althans: niet hoorbaar.

Het was een zondag vol buffetbestellingen en dus een lange werkdag. De tocht naar huis aan het eind van de middag was opnieuw in het bijna donker, er was nog nauwelijks sneeuwgeschoven en om bij onze voordeur te komen moesten we tot onze knieën door de sneeuw waden (pad? waar dan?). Mijn knieën zitten dan niet zo hoog, maar die van Henk wel!  Ca. 50 cm lag er, aan prachtige poedersneeuw.

 

  Zo prachtig wit, alles, dat het een blauwzweem krijgt - zeker met de zon er op. Bobbetje Blauw, ik weet niet precies, maar het was iets dat ik vroeger mijn moeder wel bij de witte was zag doen. Om wit écht wit te krijgen. Inmiddels heel lang geleden, en daar doet die sneeuwglans me aan denken.

Het vogelvoederhuisje dat we aan een dode appelboom in de tuin hebben opgehangen heeft een hoge muts gekregen, en om er nu brood en vogelvoer in te kunnen doen ontbreekt het me aan hoge zevenmijlslaarzen...

Voor Pippi is deze eerste winter waarschijnlijk een groots en meeslepend wonder. Hij kan eindeloos verwonderd naar de vlokkenhemel kijken vanaf de vensterbank. Van waar hij overigens ook onze auto herkent: verwelkomt ons zonder uitzondering mauwend voor het raam en achter de voordeur, als we thuiskomen. Die voordeur, daar mag hij nog steeds niet alleen uit - maar een verkennende wandeling rondom het huis ontzeggen we hem niet. We houden hem voorlopig nog letterlijk en figuurlijk veilig aan het lijntje. Behalve een beetje griezelig (maar dat zal wel wennen) is rijden door dit landschap een verbluffende ervaring. Het is alsof we door de pagina's van zoiets als een 'special' van de National Geographic zijn beland. Oogverblindende foto's, alleen zitten we er live middenin!

's Morgens wakker worden en dit op (ijsbloemen) en uit (wit!) het slaapkamerraam zien is heerlijk. Twee truien en een dik vest, okay, maar we zijn niet voor een kleintje vervaard. En mocht alles mis gaan en we er hier niet uit blijken te komen met onze doorstartplannen, dan hebben we dit prachtigs in elk geval binnen. De stilte van de mantel der sneeuw, zeg maar, de adembenemende schoonheid van roerloze bevroren bossen, en zelfs de ijspegel aan onze dakgoot - dat neemt niemand ons meer af. We zullen doorgaan.