dinsdag 24 april 2018

Zes jaar verder

Soms vinden we het een raar idee dat het inmiddels zes jaar geleden is dat we het Utrechtse voorgoed verlieten en hier in Henseid neestreken. Met een toekomst voor ogen die, op z'n zachtst gezegd, volstrekt anders uitpakte. Omdat de samenwerking met onze Noorse partner al na acht maanden sneuvelde, en we daarmee ons vaste inkomen verloren. Onze gezamenlijke ambitie, om van Idunns Mathus een bloeiender bedrijf te maken door vernieuwing van het concept en uitbreiding van het assortiment, bleek bij nader inzien toch niet in de smaak te vallen bij Idunn. Waarop ze ons zonder pardon dumpte. 
Vanaf toen, januari 2013, werd alles noodgedwongen anders. Kleine terugblik.

We richtten met kunst en vliegwerk ons eigen bedrijf op, Solvik Mat, en na een jaar plannen, verbouwen, klussen - met veel hulp van vrienden en familie - openden we ons mooie bedrijfspand op de begane grond van ons (huur)huis. Lang geleden had daarin een kruidenierswinkel gehuisd, maar sinds een jaar of 15 was het een zeer vervallen en verwaarloosd hok, dat alleen als opslagruimte dienst deed. Het is veranderd in een ruime, praktische keuken en een knus winkeltje. We leveren catering, produceren en verkopen er onze zelfgemaakte levensmiddelen.

Solvik Mat bestaat deze maand vier jaar, maar levert (nog?) niet genoeg op om van te leven. Daarom werkt Henk nu vier dagen per week in de kippenslachterij in Drangedal, Holte Gård. Klussen voor het verhuisbedrijf waarbij hij al langer in dienst was zijn er niet meer, want dat bedrijf is bij gebrek aan opdrachten nagenoeg opgeheven. 
Ik draag zorg voor de productie en de catering en alles wat daarbij komt kijken, zoals administratie, marketing, drukwerk, schoonmaak. Soms heel dankbaar werk, soms ook teleurstellend. Het is vallen en opstaan, experimenteren, proberen en leren. 
Kortom, we worstelen, en blijven tot nu toe redelijk boven komen. Overhouden doet het niet.

Genoeg mismoedig teruggeblikt, nu de leuke dingen. Die zijn er namelijk ook genoeg hoor. Ik ga er een paar opsommen en de sunny side of the street proberen te vinden! 

Bijvoorbeeld dat we voor de zesde keer hier onze verjaardagen hebben gevierd. Weliswaar in zeer beperkte kring, want op beide feestjes waren wij de enige aanwezigen.Gelukkig weten we het samen altijd gezellig te maken, met een iets luxere maaltijd dan normaal, en een fles echte wijn. 

Het hier kunnen wonen, in dit karaktervolle huis pal aan het spannende Tokemeer, tussen de altijd mooie bossen en de stille bergen, maakt veel goed. We genieten nog steeds van elk seizoen en léven ook meer met die seizoenen dan we in Nederland, in de stad, deden. 

De afgelopen winter (die eigenlijk nog niet helemaal afgelopen is) was lang en koud en sneeuwrijk. Tot een paar dagen geleden was alles nog wit, maar toen de zon wat krachtiger werd schoven er af en toe dikke, loodzware lagen ijs van het dak. Dat gebeurt met zo'n schrikbarend geraas dat we bij de eerste keer zaten te sidderen in de huiskamer, denkend dat het dak aan het instorten was...



IJsbrokken op straat maakten rijden onmogelijk, dus die moesten we stuk voor stuk aan de kant scheppen. 


Er is een schrille tegenstelling tussen het weinig verheffende werk dat Henk moet doen op de kippenslachterij enerzijds, en de zes welvarende kippen die sinds twee jaar bij ons wonen anderzijds. Zij zijn van de slachtbank gered en leiden hier een heerlijk leventje. Heel lastig om je te realiseren hoe dat afsteekt tegen het trieste lot van de vele duizenden niet-ecologische kippen op Holte Gård, die, opeengepakt, maar een paar maanden mogen leven en alleen daglicht zien op de dag dat ze hun dood tegemoet gaan... Ik probeer daar zo weinig mogelijk aan te denken, hoe hypocriet dat ook is. 

Positieve dingen nu. Op een zonnige dag eind maart konden onze kippen eindelijk weer eens naar buiten, na bijna vijf maanden in hun hok opgesloten te zijn geweest. De ren lag nog wel vol sneeuw en ijs, maar zonder dak, want dat zou zijn bezweken onder de meter sneeuw. En in een mum van tijd wisten de kippen via de randen de ren uit te fladderen, en opgewonden rond te stappen op de sneeuwvrije stukjes tuin. Heerlijk om ze te zien genieten (inmiddels hebben ze de meeste net ontluikende crocusjes vakkundig omgespit, dat helaas dan weer wel, maar je moet er wat voor over hebben).

En dan Pasen. We maakten eerst een wandeling op het meer, op zo'n 40 cm dikke ijslaag, onder een stralend blauwe hemel:


In het midden het huis van de buren, het witte huis rechts bewonen wij, en het rode huisje is een bijgebouwtje, oorspronkelijk bakplaats, werkplaats, opslagruimte, logeerplek, zomerverblijf. Dit stukje grond heet Solvik.


en aan het eind van de middag liepen we samen met buren Olav en Else naar Marit, die in het oude bedehus woont, 5 minuten verderop. Marit had een heerlijke klassiek Noorse paasmaaltijd verzorgd, van zacht lamsvlees in een soort stoofpot, met allerlei feestelijke bijgerechtjes. En natuurlijk aan een schitterend gedekte tafel, helemaal in smetteloos wit en glanzend zilver. Die avond met z'n vijven was zo ontzettend leuk en vertrouwd, dat we hebben afgesproken zoiets vaker te doen. Henk en ik willen het initiatief nemen voor de volgende keer, bij ons thuis. 
Het verse zelfgebakken brood dat Marit serveerde was zo lekker, dat ik haar het recept heb gevraagd, en tegenwoordig bak ik het ook. Van speltmeel en met noten en zaden. Heerlijk!


De rustige, donkere maanden ben ik volop in de weer geweest met het zoeken naar en experimenteren met nieuwe gerechtjes, omdat het tijd werd om onze tapaskaart voor de catering te vernieuwen. Het resultaat mag er zijn: maar liefst 5 keuzemenu's, met deels oude bekende en deels volledig nieuwe hapjes. Deze bijvoorbeeld:


Wie ze allemaal wil zien moet even op de website van Solvik Mat kijken, die door Geert op afstand weer helemaal is aangepast: www.solvikmat.no. Daar vind je de beschrijving, zowel in het Noors als in het Engels. Ik heb de menu's een voor een op het facebookaccount van Solvik Mat geïntroduceerd; dat heeft veel kijkers en likers opgeleverd, nu is het wachten op bestellingen.....

De lente kan dan wel een maand later beginnen dan in vorige jaren, er moeten straks toch voldoende basilicumplantjes zijn, dus de vensterbank staat weer vol met zaailingen,


ook van chilipepers, peterselie en selderij, en Ipomea's (dagbloemen) voor op het terras.


Het vorig voorjaar in een pot gestopte paprikazaadje, gewoon om te zien wat er zou gebeuren, heeft binnen overwinterd en is een echte plant geworden, waar drie glanzende paprika's aan groeien! Geweldig toch?


Tot slot nog het verhaal van De Wonderbaarlijke Goudvangst. 
Ergens in november had ik de vogelvoederhuisjes in de tuin gehangen omdat het grote sneeuwen zou gaan beginnen. Later die dag bleek mijn ene oorlelletje zielig leeg: gouden oorring weg! Niet blijven hangen in m'n das of blijven steken in m'n capuchon, nergens te vinden - dus ergens in de tuin verloren verdorie...
Sinds ik ze jaren geleden cadeau kreeg van Henk, zijn mijn oorringetjes en ik onafscheidelijk. Die vind ik nooit meer terug, dacht ik. 
Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit, zelfs hier niet. Vijf maanden later, als steeds meer sneeuw uit de tuin aan het verdwijnen is, loopt een van de kippen op een dag fanatiek in de aarde te spitten, en ineens zie ik iets glinsterends naast haar poot...Mijn oorring, na een lange winterslaap onder een dikke witte deken ongeschonden tevoorschijn gespit!
Lost and found. Dat is nog eens mazzel. 
Dus behalve de sunny side of the street proberen te vinden moeten we ook dit maar weer in onze oren knopen: always look on the bright side of life!