vrijdag 11 januari 2019

Nog meer winterslaap


Echt helemaal in winterslaap gaan ze natuurlijk niet, de poezen, maar het aantal uren per dag dat ze nu onder zeil zijn is wel minstens twee keer zo groot als in de zomer. Ze willen wel eventjes naar buiten elke dag, maar houden het in de sneeuw snel voor gezien. En als ze dan nog net niet toe zijn aan het volgende slaapje lopen ze zich zichtbaar te vervelen - wat moet je met je energie als er niets te jagen valt? 
Buiten hebben de muizen zich verstopt, de vogeltjes zijn te snel, er snorren geen libelles of meikevers in de lucht en de ritselende dode boomblaadjes zijn stilgevallen onder het sneeuwdek. 
Gelukkig zijn er binnen altijd speelmuizen, steentjes, stukjes schors van het kachelhout etc. om te lijf te gaan. Vechten met de punten van het vloerkleed en met rondslingerende pantoffels is ook altijd leuk, en proberen de zoom uit de gordijnen te trekken, vooral als er publiek is.
Zo krijgen we elke dag wel een keer een kortdurende voorstelling van allebei, totdat het genoeg is geweest en er nodig weer geslapen moet worden. 


Sinterklaas wordt hier niet gevierd, maar Kerst des te heftiger. Voor ons waren die feestdagen niet veel meer dan vrije dagen voor Henk (ook voor mij, maar daarover straks), waarop we wat meer rust en aandacht konden hebben voor de maaltijden. Zoals een heerlijk laat ontbijt met gebakken eieren met kaas, 


of gebraden rendiervlees met ouderwetse gekookte aardappels en wortels met gember.


Eindelijk tijd genoeg om de hele tilapia die al maanden in de vriezer lag, te ontleden (hoe doe je dat ook alweer? Was wel even puzzelen!) tot een lekkere ovenschotel om te toveren. Voor 2e kerstdag - toch een beetje feestelijk zo. 


En dan bij de koffie de door Marit gebrachte zelfgebakken 'krumkaker', soort knapperige pannekoekjes in een puntvorm, gevuld met een papje van dikke yoghurt met jam en slagroom....Die horen hier bij Kerst, en de dag voor Kerst breng je elkaar als buren iets lekker of iets leuks.


Zo kwamen Olav en Else die avond met een schitterende azalea, die hopelijk in het voorjaar de tuin in kan (als ik 'em weet goed te houden).


Wie wel een complete winterslaap leken te houden waren de posterijen in Noorwegen. 
Patricia's kerstpakket kwam net op tijd - vol mooie versierinkjes, bonbons en andere verrassingen, zoals het lampjessnoer dat vanaf die dag de achterkamer kleur heeft gegeven:


en ook de verrassing van Anne, een goeie spijkerbroek voor mij, kwam op tijd.
Maar het Sinterklaaspakket van Marjorie en Theo lag 10 dagen lang te wachten op het afhaalpunt voordat we er een bericht over kregen; vervolgens kwam er 3 dagen nadat we het hadden opgehaald een herinneringsbericht, met daarin het dreigement dat het naar Nederland teruggezonden zou worden als we niet snel...
Nouja, het maakte het meegestuurde gedicht er niet minder mooi om, en de speculaas, kruidnootjes en chocola niet minder lekker!  


Toen het eenmaal januari was geworden druppelden eindelijk de goedbedoelde kerst-en nieuwjaarswensen binnen. Beter laat dan nooit...De feestdagen duren hier gewoon wat langer, denken we dan maar. 


Een ander, vervelender gevalletje van winterslaap geldt de winkel, helaas. Op 1 december was ik in de winkelkeuken bezig tomaatmarmelade te maken (nooit van gehoord, maar een lekker pittige spread voor op brood of bij warm eten) toen me opviel dat het wel erg lang duurde tot de prut in de grote pan aan de kook raakte. Even later werd de verlichting steeds zwakker, totdat ik in het volstrekte donker stond. De radio ging uit, de kacheltjes werden koud en het vroor dat het kraakte. Stroom weg, verdorie!

Wat we ook hebben geprobeerd aan het checken en vervangen van stoppen, stekkers en alles wat de storing zou kunnen veroorzaken, het defect is na al die weken nog steeds niet verholpen. Een officiële elektricien kunnen we niet inschakelen, want behalve dat die een vermogen kost bestaat de kans dat zo iemand de heleboel afkeurt, omdat het oud is en waarschijnlijk niet helemaal volgens de richtlijnen (en die zijn hier streng!) aangelegd. Dan zijn we nog verder van huis. 
Dus wachten we op een vriend van Olav, die eerder heeft geholpen. Maar het lijkt er op dat die ook ligt te winterslapen, want hij heeft zich nog steeds niet aangediend. Pech, ronduit pech. 
Zodoende zijn er voor mij ook 'vrije' dagen, want ik kan de winkel moeilijk open hebben terwijl het er vriest en aardedonker is. De winkel is dus helaas al weken dicht. Niet dat de cateringopdrachten in dit jaargetijde binnenstromen, of dat de klanten in rijen voor de winkeldeur staan te wachten, maar een warm, gezellig verlicht winkeltje waar het uitnodigend ruikt naar vers brood doet voorbijgangers wel eerder nieuwsgierig stoppen dan een donker pand met een bordje 'STENGT' op de deur. 
Dus sleep ik met spullen en apparatuur voortdurend van beneden naar boven, zodat ik in de bovenkeuken wel een en ander kan produceren.  
Ideaal is anders, maar we roeien voorlopig met de riemen die we hebben. 

Ik denk dat, net als dat de feestdagen hier wat langer duren, Nieuwjaar nog even op zich laat wachten. Hopelijk kunnen we per februari aan 2019 beginnen. Met een schone lei. Frisse moed. Minder pech. Van die dingen.