dinsdag 23 januari 2018

Winterkitsch

Eigenlijk wonen we al maanden in een veel meer dan levensgrote kitscherige kerstkaart; het heeft hier sinds jaren niet zo lang en zoveel gesneeuwd als nu. 
Begon het voorzichtig half november, het echte, grote sneeuwen ging in december van start, zette onverminderd voort in januari, en het ziet er niet naar uit dat het binnenkort ophoudt. 




Er liggen behoorlijke sneeuwbergen om ons heen en elke morgen is alles weer maagdelijk en ongeschonden, alsof er nooit bandensporen of voetstappen zijn geweest.



Lang niet voor iedereen fijn: arme Henk moet elke dag de auto uitgraven en de laag van het dak wegbezemen om te voorkomen dat die onverhoeds voor de voorruit schuift tijdens het rijden. Wat weleens gebeurd is, maar gelukkig goed is afgelopen. 



De vogels vinden niet elke dag nieuwe zaden in de tuin, want ik kan niet meer bij de voederhuisjes zonder tot mijn middel in de poedersneeuw weg te zakken, mt het risico vervolgens flinke smakken te maken, omdat de (onzichtbare) ondergrond stijf bevroren is.  

zoekplaatje: waar hangt het vogevoedersilootje nou toch?
Hout voor de kachel uit de schuur halen is bijna onmogelijk geworden: het door Henk uitgegraven pad naar boven is veranderd in een gevaarlijk soort bobsleebaan. Waarvan de toegang ook nog eens versperd wordt door takken van de oude pruimenboom, die ernstig doorbuigen onder het gewicht van de sneeuw. 



De witte gebergten beginnen meteen achter de voordeurmat (wanneer die tenminste nog te vinden is), 


en wie naar de straat beneden, of naar de winkel wil, moet met gevaar voor eigen leven via weer zo'n bobsleebaan, zich vasthoudend aan het hek (wanneer dat nog te vinden is). 




Rondom het huis is het oppassen geblazen voor vallend ijs: er hangen overal pegels als vlijmscherpe bajonetten, en omdat het niet heel erg vriest - overdag is het een paar graden onder nul - bezwijken ze soms onder hun eigen gewicht. Zoiets moet je niet in je nek krijgen!




Wat normaalgesproken ons terras is, is nu een soort Antarctica geworden, met een bbq als sneeuwpop....

Buurman Olav vreest dat de berg die zich op ons dak heeft opgebouwd voor problemen kan gaan zorgen; het zijn tonnen volgens hem, en het dak is oud. Daarom is hij er een paar maal op geklommen, samen met Henk en schoonzoon Øystein, om zoveel mogelijk sneeuw weg te scheppen.  
Met als gevolg dat het je nu dit ziet, vanuit de ramen van de achterkamer.....



Maar ik geniet met volle teugen van de oneindige hoeveelheid prachtige, stille plaatjes die deze winter oplevert. Schilderachtig, sprookjesachtig, soms zo volmaakt dat het bijna kitsch is. Dat je, onderweg in de auto, het idee hebt door een National Geographic reportage te rijden, of door de bladen van een glossy kalender of zoiets. Foto's maken, ik kan wel aan de gang blijven!

De poezen lijken in een soort winterslaap te zijn gegaan: ze slapen zomaar 20 uur aaneen en zijn hoogstens 2 x per dag en paar minuten buiten, gauw gauw weer naarbinnen, gauw gauw weer op een stoel, de bank, een bed, oogjes dicht, bewusteloos. 

Zo niet de kippen! Stopten ze half november met leggen, ze begonnen vreemd genoeg eind december doodleuk opnieuw en tegenwoordig kan ik elke dag 3 of 4 prachtige verse eieren scoren!

Wel zielig dat ze niet naarbuiten kunnen; ze zitten weer heel mooi vol in de veren en willen niets liever dan lekker door het gras banjeren, maar het zal nog even duren voordat dat kan. Ook de ren is onbetreedbaar, want helemaal gevuld met sneeuw en daar wagen ze zich niet in. Ik geloof dat ze zich behoorlijk lopen te vervelen en ga ze dus een paar keer per dag maar even gezelschap houden, tegen ze kletsen en ze verwennen met lekkere hapjes. 

Sinds de eerste week van januari heeft het reguliere leven weer zijn aanvang genomen.  Patricia heeft haar boeken en borduurwerk ingepakt en is uitgerust huiswaarts gekeerd, 

 

Henk is weer aan de slag gegaan op Holte Gård, ik experimenteer met recepten voor het samenstellen van een nieuwe menukaart voor de catering. Straks in april bestaat Solvik Mat vier jaar, hoogste tijd voor vernieuwing. Niet teveel vernieuwing (dat vinden Noren eng), maar wel wat verrassende andere gerechtjes. Een tijdrovende klus die veel voeten in de aarde heeft. Maar leuk, dat wel.