woensdag 30 september 2015

Zomergasten

Toen de zomer echt op gang was gekomen kon op een mooie dag eindelijk ons bootje weer het water in - met hulp van buurman Olav, die daarvoor maar al te graag zijn tractor inzette,

 
en vol bewondering toekeek hoe Henk vervolgens naar de aanlegplek voor ons huis roeide.
 
 
 
De buitenboordmotor, die in de schuur had overwinterd, maakte geen aanstalten om te starten, dus konden we jammer genoeg nog geen tochtjes maken.
Wat we wel konden was werken in en genieten van de tuin, waar weer 2 kippetjes scharrelend rondstapten. Afgeschreven legkippen, door de buren gered van de slacht en blij met hun tweede, vrije leventje - alleen waren ze bijzonder gesteld op verse basilicum... ontdekten we, toen mijn moeizaam opgekweekte plantjes, die op het terras aan de buitenlucht moesten wennen, plotseling kaalgegeten bleken...
 
 
 Zucht. Basilicum is onmisbaar voor de pesto, die erg populair is in de winkel! Niet getreurd,  onmiddellijk nieuwe gezaaid, in 15 potjes op de vensterbank.
De wilde aardbeien en akelei schoten de grond uit, de lupines hadden zich flink vermeerderd en de rozen kwamen uitbundig tot bloei. 
 
 
Inmiddels zijn ze uitgebloeid en liggen er kilo's blozende rozenbottels in de vriezer, gratis ingrediënten voor dankbaar veel potjes jam. Er is regelmatig vraag naar rozenbotteljam, dus binnenkort moeten we daarmee aan de slag.
 
Eind juni arriveerden de eerste zomergasten: zus Patricia en vriendin Saskia kwamen weer een weekje logeren, en ze troffen het opnieuw met het weer.
 

 
 
Behalve lezen, puzzelen, praten en borrelen wilden ze wel graag ook iets in de keuken doen. Vorig jaar hadden ze karrevrachten pruimen schoongemaakt, maar door het natte voorjaar was alles dit jaar wat later dan normaal en waren de pruimen dus nog niet rijp.
Omdat we een paar ananassen hadden liggen - niet bepaald Noors seizoensfruit, maar we hebben allerlei vruchten op voorraad, voor de catering - zijn Patricia en Saskia die gaan schillen en hebben we voor het eerst ananasjam gemaakt. Met vanillestokjes en limoenschilletjes. Dat experiment is goed gelukt, het is lekker geworden!
 

Zo proberen we regelmatig een nieuw product te introduceren in de winkel. De vaste klanten vinden dat meestal spannend en proberen graag iets nieuws uit, zeker als we ze laten proeven.


Die zaterdag stonden we weer op de boerenmarkt in Kragerø - prachtig weer en flink veel aanloop; ook de nieuwe ananasjam werd aardig verkocht.
 
 
Zo'n marktdag is gezellig, maar ook vermoeiend, en hoewel we er steeds bedrevener in worden kost de voorbereiding veel tijd: producten selecteren, etiketteren, informatieborden bij elkaar zoeken, niks vergeten, en last but not least de auto inladen. Alles past er net in, maar alleen als de achterbank /stoelen er uit zijn. Eenmaal op de markt staat de tent in een paar minuten en in een kwartier hebben we alles ingericht. Na een paar uur weer alles afbreken en opnieuw inpakken...
Kortom, we kwamen moe thuis. Waar Saskia een heerlijke Griekse garnalenschotel had gemaakt, zodat we niet meer de keuken in hoefden.
 

En ze had er ook voor gezorgd dat de was droog en gevouwen binnen was,
 
 
terwijl Patricia het zitje bij de molensteen had opgezocht, om iets meer wind te vangen, zo warm was het op het balkon en op het terras.
 
Dinsdag konden we eindelijk met z'n vieren op pad. We reden de prachtige weg naar het opnieuw zonovergoten Kragerø, wandelden door het centrum(pje) en belandden op een terras aan het water. Heel gezellig, mooi uitzicht, glas wijn en jawel, een bordje heuse patat!
Het was voor Henk en mij de eerste keer in 3 jaar, zo'n uitje...
 
 
En de volgende dag was de week alweer op. Wordt hopelijk herhaald, volgend jaar.
 

 

 


dinsdag 22 september 2015

Toeters & bellen

Na een relatief kille en natte meimaand begon in juni eindelijk de mooie zomer, en daarmee ook de drukte hier.
Niet dat er elke dag drommen klanten in een rij op de stoep van de winkel stonden te wachten tot we de deur openden, of dat de telefoon onophoudelijk rinkelde - allemaal catering bestellers - maar de Noorse winterslaap was duidelijk voorbij. En de zomer begon met toeters en bellen. Net als vorig jaar kwam Drangedals eigen brassband, Messing, een vrolijk optreden verzorgen voor de deur:


 

Niet een vreselijk professionele band, maar een gezelschap van enthousiaste amateurs, die met veel plezier prettig lawaai maken. Het was een zonnige morgen, en omdat de band ons had verzocht voor een lunch te zorgen hadden we een 'Hollands' arrangement samengesteld: zelfgemaakte bitterballen met onze grove mosterd, pittige doperwtjessoep met spek en croutons, koffie met boterkoek en tenslotte ijs van pruimen en honing. Alles viel goed in de smaak en omdat elk van de 12 muzikanten na afloop ook binnen boodschappen kwam doen was het voor Solvik Mat bepaald geen slechte dag!

Het weekend daarna werd in Drangedal centrum het jaarlijkse dorpsfeest georganiseerd, met een braderie, sportwedstrijden, allerlei activiteiten voor kinderen en een openluchtterras met hapjes en drankjes. Ditmaal moest de 'eethoek' in het teken staan van buitenlands eten en drinken, opdat de lokale bevolking zou kunnen kennismaken met de gebruiken van dorpsgenoten uit andere dan Noorse windstreken.


Omdat onze stand Nederlands moest zijn hebben we, bij gebrek aan vaderlandse driekleur, de oude Noorse tot nieuwe Nederlandse verknipt - er hadden zich minstens 4 bruikbare minivlaggetjes in verstopt!

Wij serveerden op verzoek van de gemeente onze populaire doperwtjessoep, en ook soep van geroosterde tomaten,


en hoewel het aanvankelijk wat stilletjes bleef verkochten kwam 's middags de loop er in en verkochten we aardig wat jams, marmelades, chutneys en potjes mosterd.




 
 
 
En ook hier toeters en bellen, maar dan anders: de plaatselijke trekharmonicavereniging, vrijwel uitsluitend bestaand uit kwieke 70-plussers, zette het feestje luister bij. Evergreens en meezingers, tot groot genoegen van het publiek, en in voor ons volstrekt onverstaanbaar dialect aan elkaar gekletst door de bejaarde bandleider.

Verder was er een kleurrijk gezelschap(je) aan dorpsgenoten die ooit vanuit Eritrea, Somalië, Syrië en Ethiopië hier tercht zijn gekomen.



 
Er werd sterke Afrikaanse koffie geschonken en er waren allerlei spannende hapjes en handgemaakte spulletjes te koop. Kortom, het suffe kleine dorpje Drangedal was even op z'n internationaalst. Het was een mooie dag - en dat was het!

woensdag 16 september 2015

Damsel in distress

Vrijdagmorgen reed Henk naar de stad om de broodnodige inkopen te doen. Ik zou vrolijk in de winkelkeuken aan de slag: ik ging een pittige chutney maken, van de laatste kilo's prachtige donkerpaarse pruimen (Opal) uit Ulefoss. Daarvoor had ik nieuwe potjes nodig, en die staan in wat wij 'het magazijn' noemen, achter de keuken. Maar toen ik de deur opendeed....oeps! O nee! Grote schrik!

Daar slingerde zich een spin van in mijn ogen enorme afmetingen en met overdreven veel heel lange poten aan een zelfgesponnen touw me tegemoet, akelig dicht bij m'n gezicht...Ik kon hem nog net ontwijken, maar omdat hij pal in de deuropening hing en vlakbij het stopcontact, durfde ik het magazijn niet in, en ook het licht niet aan te doen daar. Zucht. Hij bleef maar pesterig op en neer klimmen en volgens mij werd hij steeds groter. Wat nu? Henk zou pas over een paar uur thuis zijn - moest ik dan al die tijd wachten tot het monster uit zichzelf zou verdwijnen?

Behoorlijk stom natuurlijk: stom om bang te zijn voor spinnen, weet ik ook wel. Maar nog stommer om daar niet voor uit te komen, dacht ik, toen ik zag dat er een auto naast de winkel werd geparkeerd. Er stapten twee mensen uit, kennelijk op doorreis, even gestopt om het uitzicht over het meer te bewonderen, de benen te strekken en de hond uit te laten.

Ik heb geslikt en ben subiet heengestapt over dingen als trots, verlegenheid en schaamte (allemaal rare dingen eigenlijk), heb ze aangeklampt en in mijn beste Noors gevraagd of ze bang waren voor eh, spinnen? 'Nee', fronste de man verbaasd, waarop ik snel 'ik namelijk wel!' zei, 'ik heb even hulp nodig, wilt u misschien alstublieft ....'

Enfin, de man maakte zijn schouders breed, stroopte zijn mouwen op (waardoor vervaarlijke tatoeages op worstelaarsarmen tevoorschijn kwamen) en beende resoluut voor mij uit naar het magazijn. Waar natuurlijk geen spin te zien was...
'Ik denk dat hij bang is voor jou, in plaats van andersom!' zei het bruinverbrande hoofd om de hoek van de deur, maar met behulp van een zaklantaarn slaagde hij er na een minuut of 10 uiteindelijk toch in mijn belager te vinden en weg te werken. 'Så', zei de man, 'nå er han ferdig' - hij is er geweest. Doodslaan had voor mij niet gehoeven: vangen en buiten zetten vind ik genoeg, maar een gegeven paard etc. Ik kon opgelucht ademhalen en de man was zichtbaar blij met zijn heldenrol. 

Vervolgens raakten hij en zijn vrouw erg geïnteresseerd in wat we zoal verkopen, zodat ze tenslotte de winkel verlieten met een tasje vol potjes jam, mosterd, augurken en boterkoek, en het wisselgeld moest in de fooienpot!
We maken wat mee, in de winkel. Later meer - dit was een tussendoortje.      


maandag 7 september 2015

Voorbij

 
 
 
 
 
 
De vakanties zijn voorbij, voor de meeste mensen. Het hoogseizoen nadert z'n einde, maar wij hebben onze handen nog meer dan vol!
Alleen al aan het verwerken van de vele kilo's zomerfruit, die in de koelkasten en de vriezers liggen te wachten tot ze jam, gelei, chutney of wat dan ook gaan worden.
Als het weer mooi is - en dat is het: stralend, ver boven de 20 graden - is er nogal wat aanloop in het winkeltje, ook op de dagen dat we eigenlijk niet open zijn.


De zaterdagse markten gaan nog door; altijd een hoop logistiek gedoe en gesjouw, maar meestal qua verkoop zeer de moeite waard.
En dan heeft Henk sinds kort een nieuwe bijbaan, maar daarover schrijft hij zelf wel.

Nu de voorlopig laatste logees zijn vertrokken is het tijd voor een beknopte inhaalslag. Anders is het zo raar om zomaar 3 maanden over te slaan. Veel foto's nu, weinig tekst.

Het begon in mei, toen de tuin weer tuin begon te worden,



en de tomatenplantjes eindelijk de volle grond in konden.
Als eersten arriveerden onze bezoeksters van het eerste uur, onze trouwe Utrechtse vriendinnen Roely, Ria en Angeniet.


Omdat we de volgende dag op de markt in Kragerø stonden met onze kraam,
 
 
en we de winkel op zondag, Pinksteren, open hadden, was er jammer genoeg weinig tijd om gevijven iets te ondernemen. Maar de dames vermaakten zich wel.
 
 
Op Tweede Pinksterdag konden we een uitstapje maken. We kozen voor Stavern, een oud plaatsje aan de kust, onder Larvik. In de 18e en 19e eeuw was het de belangrijkste marinebasis, met een commandopost op een klein eilandje, dat nu bewoond wordt door kunstenaars. Omdat het er doorgaans namelijk heel mooi en zonnig weer is (die dag helaas niet...). 
 


Stavern wemelt van de galerietjes, allemaal in de houten gebouwen van de voormalige kazernes, en toevallig was er een internationale voedselmarkt, met stands uit Frankrijk, Italië, Spanje, Portugal, Nederland en nog veel meer landen. Oogverblindende kazen, allerlei soorten worst, olijven en allerlei andere onweerstaanbare delicatessen, die hier in Noorwegen vaak superduur of gewoonweg niet te krijgen zijn.
 
Mooi haventje met traditionele houten bootjes, veel kunst, ook bootjes als kunstobjecten:
 


Kortom, de dag vloog voorbij, en onze eerste logees van dit jaar vlogen de volgende dag terug naar Nederland. Met achterlating van de nodige boeken, kaas, stroopwafels, drop en meegesmokkelde flessen wijn. Bedankt en tot volgend jaar, meiden.
En bedankt voor het heerlijke jasje, Ria!