vrijdag 27 april 2012

Registreren, integreren etc.

Deze week staat in het teken van zo veel mogelijk formaliteiten afhandelen, zodat we op 1 mei zo 'fris' en blanco mogelijk van start kunnen gaan met onze nieuwe onderneming. Samen met Idunn Haugland, onze Noorse compagnon.
Er moet veel regelwerk gebeuren, maar in tegenstelling tot veel berichten van Nederlanders, die eerder hun weg naar Noorwegen hebben gevonden, ervaren we alleen maar medewerking en is onze kennismaking met de Noorse bureaucratie positief, met humor, en zonder chagrijn.
Voor de plaatselijke bank moesten nog wat papieren getekend worden, en ach, dan komt er een dame van die bank op de plaats van handeling (de keuken) op bezoek om kennis te maken met de Nederlanders die met 'hun' Idunn gaan samenwerken. Zij wilde nog wel eens weten wat we precies van plan zijn... en onder het genot van koffie werden de papieren gezamenlijk getekend.
Eerder deze week moesten we ons melden bij de politie, om te kunnen worden ingeschreven in de gemeente (Drangedal Kommune). Daarvoor hadden we ons eerst via internet geregistreerd als EU-burgers die nieuwkomers zijn in Noorwegen. Ging allemaal soepel.
Toen we ons bij de enig aanwezig politieman meldden, hadden we niet het idee dat hij wist wat hij nu met ons bezoek aan moest. We kregen een ferme hand en werden hartelijk welkom geheten in Noorwegen. Na wat aarzelingen nam hij onze paspoorten in met de mededeling dat we die nooit meer terug zouden krijgen en dat we dus Noorwegen nooit meer konden verlaten. Met stalen smoel. Een soort 'Hotel California'-ervaring...Na 5 minuten kwam oom agent terug uit een achterkamertje, legde met een groots gebaar en een belangrijke blik onze paspoorten op de balie. Op plechtige toon deelde hij mee: "I have made my decision, you may have your passports back". Dat was het dan, en tot ziens!
Verder nog wat gebabbeld over het vreselijk natte weer die dag; de agent zou die ochtend een tochtje met de nieuwe patrouilleboot hebben gemaakt op het Tokemeer, maar, zoals hij het zei: "the boat understood the wheather and didn't want to go!". Hij had de gloednieuwe politieboot gewoon niet aan de praat gekregen...
Ik weet niet of het overkomt, maar zo'n benadering door instanties is een verademing. De rest van de befaamde Noorse bureaucratie zullen we ongetwijfeld nog meemaken, maar dit is alvast binnen!

Integreren is soms een beladen begrip. Of is dat Nederlands? Nu we hier zijn gaan we dus naar Noorse les. Op de basisschool in Drangedal zitten we daar in een klas met volwassen leerlingen uit alle windstreken. Somalië, Ethiopië, Eritrea, Thailand, Roemenië, Birma, Soedan, noem maar op. Veelal vluchtelingen met een asielstatus. Zij móeten de taal leren om te intergreren, wij mógen. Wij als EU-burgers komen uit vrije wil, en uit een land waarvan de taal verwant is met het Noors. Bovendien hebben we geleerd om te leren, en zijn we gewend om ander talen te leren. Hoe ongelofelijk moeilijk moet het zijn voor onze klasgenoten om een taal te moeten leren die volkomen vreemd is, in de meeste gevallen zelfs een ander 'alfabet' moeten leren, leren lezen en schrijven, een totaal andere samenleving leren begrijpen.

Ze doen dapper hun best en lijken het normaal te vinden dat dat allemaal moet. Maar ook de lerares doet haar uiterste best om de zo divers samengestelde groep zo goed mogelijk letterlijk en figuurlijk bij de les te houden.

Wij ervaren hartelijkheid, ook bij deze mensen. Aanvankelijk is er terughoudendheid, verlegenheid misschien ook, maar die blijft niet lang. Een gesluierde Somalische kwam in de pauze heel bezorgd in het Noors aan ons vertellen dat ze het trieste nieuws over het treinongeluk in Amsterdam op tv had gezien.
Het gevoel bekruipt ons dat we nog heel wat van deze mensen kunnen leren, al was het alleen maar motivatie en doorzettingsvermogen.
Wij gaan ook stug door, maar zonder gemankeerde achtergrond. Een voorrecht, dat we niet eerder zo hebben ervaren.

zaterdag 21 april 2012

Wittebroodsweken

We eten te laat, we gaan te laat naar bed, zeker naar Noorse begrippen. Hier is lunch om 11 uur en avondeten om 5 uur gewoon - dat halen we niet, en dat komt nu nog doordat we zo bezig zijn met settelen. 'Ja maar', zei Henk op een avond vergoeilijkend toen het ineens weer 1 uur 's nachts bleek te zijn en we nog volop aan het sjouwen waren, 'we zitten nog in onze wittebroodsweken!' en zo voelt het ook wel een beetje. Alsof we nu het nieuwe begin maken samen, dat we 7 jaar geleden voor ogen hadden. In een voor ons allebei nieuw huis dozen uitpakken en spullen een plek geven is als vroeger, de eerste dag weer naar school gaan, naar een nieuwe klas, met een nieuwe inktlap en vers geslepen potloden.
Het huis wordt steeds meer van ons, de muur van verhuisdozen begint te slinken. Niet zonder slag of stoot: ondanks mijn keurig bijgehouden lijst van doosnummers en -inhoud halen we voortdurend de verkeerde dozen naar boven, en vallen we van de ene verbazing in de andere ('he? hebben we dit ook meegenomen?' en 'hoe kan het nou dat we er hier ineens 2 van hebben?'). De meest onzinnige dingen komen op de proppen, en essentiële onderdelen blijken onvindbaar. Dat levert soms frustratie op: cd-kastjes, kruidenrekjes en glazenkast staan op hun plek, plankjes zijn ter plekke, alle cd's, kruiden en glazen staan in mandjes en en bakjes overal in de weg - maar in welke doos zitten nou toch die plankhoudertjes...Inmiddels zijn ze gelukkig boven water en zijn de kastjes ingericht. Pffff!

Vorige week vrijdag heeft onze partner Idunn tijdens een 'damesavond' met modeshow en koud buffet, waarbij wij ook aanwezig waren, voor een publiek van ca. 50 van haar vaste klanten plechtig gemeld dat haar bedrijf ('Idunns bakeri og selskapsmat') ophoudt te bestaan, en per 1 mei plaats maakt voor onze gezamenlijke BV ('Idunns Mathus'). "En dit zijn mijn compagnons!" en daar stonden we dan een beetje schutterig middenin die zaal. Idunns kleine oude moedertje van 84 kwam ons een warme hand schudden en Velkommen in Norge wensen. Lief. De mensen kijken in het algemeen de kat uit de boom, maar ontdooien snel, als je ze maar open en zonder pretenties tegemoet treedt.

Gisteren ben ik (Henk) even heen en weer gereden naar Skien om daar wat inkopen te doen bij een winkel die grossiert in gereedschap, huishoudelijke spullen en nog heel veel meer. Maar voor ons interessant, veel (werk)kleding inclusief schoeisel, bestand tegen regen, sneeuw en ander ongemak. Verbazingwekkend hoe goedkoop dat spul hier is! Waarschijnlijk één van de weinige dingen die niet duur zijn....
Maar ja, iedereen heeft baat bij goede kleding in dit klimaat en dat zal de betaalbaarheid voor alle lagen van de bevolking wel beïnvloeden. Als je hier naar een willekeurige wintersportwinkel gaat wordt het waarschijnlijk wel weer een ander en trendy verhaal, maar voor de komende winter weten we nu waar we goed terecht kunnen.
Overigens betrapte ik mijzelf op het nog niet volledig onthaast te zijn: op de heenweg rij ik een krappe 40 kilometer zonder een auto voor mij of achter mij. In de stad kom ik op een rotonde, waar het naar Noorse begrippen druk is, en waar iedereen desondanks rustig wacht op een mogelijkheid de rotonde op te rijden. Heel geduldig en zonder claxonneren. Ik begin ongeduldig te worden en raak lichtelijk geïrriteerd door het oponthoud. Belachelijk natuurlijk! Rustig aan, Kramer, je hebt tijd zat....


maandag 16 april 2012

Huset

Vrijdagmiddag kwam onze huisbaas, tevens buurman, even langs om te kijken of alles in orde was hier in huis. Hij had een kastje bij zich waarmee de tv moet worden aangesloten. Dat is nog niet gelukt, maar daar malen we helemaal niet om: de behoefte om 's avonds de buis aan te zetten ontbreekt op dit moment, en los daarvan hebben we er geen tijd voor. Olav (hier uitgesproken als Uulah) sloeg een biertje niet af en kwam er gezellig bij zitten. Hij bracht ook nog de door zijn vrouw (Else) gewassen, gesteven en gestreken gordijnen mee. Haar instructies voor welk gordijn bij welk raam hoorde had hij niet helemaal scherp meer, maar alleen het gebaar al was mooi.
Wat aanwijzingen van zijn kant en wat opmerkingen van onze kant over enkele gebreken waren wel op z'n plaats. Het is een oud huis, in ieder geval van 1904, en voor een houten ben huis is dat knap oud. Het is al heel lang in familiebezit: in elk geval hebben Olavs vader en grootvader hier hun hele leven gewoond.
Onze nieuwe buren hebben geen haast gehad met de formele kant van de verhuur. Zaterdag kwamen ze op bezoek, met het huurcontract en nog wat informatie over huishoudelijke zaken. Dat contract bestaat uit twee van internet geplukte velleltjes waarin eigenlijk niet veel meer staat dan dat wij de huurders zijn en zij de verhuuders, wat het huurbedrag en de opzegtermijn zijn. Erg overzichtelijk!
Onder het genot van een biertje en een wijntje hebben we vooral veel gelachen. Dat wordt wel wat met deze zogenaamd stugge Noren. Olav blijkt ook eigenaar te zijn van de ruime omtrek van het perceel waarop ons beider huizen staan. Het grootste gedeelte is bos, dat hij gebruikt voor houtproductie. Wij hoeven ons geen zorgen te maken over het benodigde brandhout voor onze forse houtkachel. Ook weer geregeld! Onze buurman kan op z'n tijd een eigengemaakt biertje bij ons komen drinken. Beide gisteren opgezette brouwsels laten nog even op zich wachten, maar vermoedelijk zal de smaak bijzonder zijn. We nemen het water namelijk af van een eigen bron. Natuurzuiver, en er is geen waterrekening!

Tussen de bedrijven en het dozen uitpakken door is er ook ruimte voor genieten. Zaterdagochtend was er volop zon op ons van traditioneel houtsnijwerk voorziene balkon; uit de wind hebben we daar heerlijk kunnen ontbijten.
Het weer wisselt in rap tempo en daarmee ook de aanblik van het meer. Zon, regen, hagel, en vanochtend tot onze verbazing: sneeuw! Ik dacht eerst nog dat Aleid toch nog iets voor het raam had gehangen - we hebben namelijk nog geen gordijnen voor de slaapkamer....Toch ook weer een mooi plaatje, ineens alles wit. Maar niet voor lang: op weg naar school in Drangedal bleek de sneeuw al voor het grootste deel verdwenen.

Ja, we gaan naar school, om verder te gaan met het leren van het Noors. Deze vijfigers zitten vanaf volgende week iedere maandag op een basisschool tussen de Noorse kinderen, maar wel in een apart klasje voor allochtone volwassenen, die willen/moeten inburgeren. En ook op woensdagavond gaan we er voortaan stevig tegenaan om de taal zo snel mogelijk onder de knie te krijgen.

Bijna dagelijks rijden we nu heen en weer van Henseid, onze woonstek, naar Drangedal voor boodschappen en voor het regelen van formaliteiten en praktische zaken, en naar Neslandsvatn, onze nieuwe werkplek vanaf 1 mei, maar eigenlijk ook zo'n beetje vanaf nu.
Dat voelt al zo vertrouwd. Al vaker hebben we Noorwegen doorkruist, maar nu is het bijzonder. Er is geen vakantiegevoel. We zijn thuis.

donderdag 12 april 2012

Verhuisdag 2

Van afscheid naar welkom!
En hier zijn we dan, in 'ons' huis in Henseid, dat nog mooier blijkt te zijn dan de foto's deden vermoeden. Vannacht hebben we er voor het eerst geslapen, in ons eigen bed. Zonder lakens, dat dan weer wel, want in welke doos die zitten weten we niet. En dan nog: in de voormalige winkel op de begane grond staan muren van (keurig opgestapelde) verhuisdozen en natuurlijk zit wat we nodig hebben ergens onderop en achteraan. Ook hier is het voorlopig kamperen dus. Maar hoe!

Zondag zijn we in het laatste warme afscheidsbad gedompeld, ditmaal in Amsterdam (bij Patricia & Kees), met een feestelijke paasbrunch. Joost, Lily en de kleine Claudio waren erbij, en later schoof Delft (Marjorie en Theo) aan bij het avondeten. Fijn om elkaar op deze manier nog even te kunnen meemaken.
Op de druilerige paasmaandag zijn we naar Schiphol gebracht en aan het eind van de middag werden we op een even druilerig Torp, het regionale vliegveld bij Sandefjord, verwelkomd door Idunn, onze vrolijke vennoot. Konden we meteen in de nieuwe bedrijfsauto naar onze toekomstige werkplek rijden, de keuken in Neslandsvatn. Daar had Idunns partner (Alex) lekker gekookt - hoe welkom zijn we!
Vervolgens hebben we overnacht in Henseid Skole, een magnifiek oud schoolgebouw dat door een Nederlands gezin wordt bewoond en deels wordt uitgebaat als B & B. Geweldig, een enorm schoollokaal tot onze beschikking, met een grote houtkachel, een heerlijk bed en een schoolbord waarop we ons even konden uitleven. Die avond hebben we het podium eventjes gebruikt om een kleine soort van vreugdepolonaise op te doen, zo blij dat we hier nu zijn...Gelukkig was er geen publiek, het was een belachelijke vertoning, maar het moest even. Zonder muziek dan.

En toen kwam verhuisdag 2: dinsdagmorgen konden we kennismaken met het huis (het heet Solvik, al staat dat nergens, maar dat weet iedereen) en met de eigenaar, tevens buurman. s'Middags kwam de monstrueuze verhuiswagen lossen en met hulp van Piet en de mannen van Drent (hulde!) stonden tegen 19.00 uur alle 223 dozen, de meubels en de losse spullen binnen, deels boven, en was ons bed gemonteerd. Opnieuw uitgeput en gebutst van het sjouwen hebben we die nacht nog maar in Henseid Skole doorgebracht.
Gisteren zijn we dan op Solvik begonnen met uitpakken en inrichten. Piet bracht ons een weilge blauwe hortensia in een 'velkommenmand' en constateerde en passant dat Solvik geen deurbel heeft - daar gaan we iets aan doen.
Zodra Henk er in was geslaagd alle apparatuur, ook de cd-speler, aan de praat te krijgen hebben we onze triomfmuziek oorverdovend laten klinken: The New Cool Collective, met 'Tramp Stamp'. De afgelopen hectische maanden hadden we af en toe behoefte aan dit soort herrie, als we weer een hindernis hadden genomen. Vandaar triomfmuziek. Maar eigenlijk gaf het voortdurend wisselende uitzicht over het water (nu eens bladstil en spiegelglad, dan weer onheilspellend grijs en onrustig rimpelend) meer aanleiding tot een sprookjesachtig stukje Grieg of een zwaarmoedig deuntje Mahler....
Inmiddels hebben we de eerste styremote (bestuursvergadering) van Idunns Mathus AS achter de rug. Voornamelijk in het Noors, dus flink in het diepe gesmeten. Gelukkig kunnen we zwemmen.

zaterdag 7 april 2012

Verhuisdag (1)

Gisteren, vrijdag, was het dan zover. De verhuiswagen rijdt voor. En wat voor één! Hij vult zo'n beetje het gehele parkeerterrein voor ons appartementencomplex.
De chauffeur heeft op wonderbaarlijke wijze het vehikel er achteruit in gereden, terwijl er nauwelijks manoeuvreerruimte is. Vakmanschap!
Drent Transport komt met twee man en we beginnen rond half twaalf met z'n zessen te laden.
Het is even zoeken naar het ritme en de juiste volgorde, maar op een gegeven moment loopt het als een trein. Nog drie paar helpende handen melden zich om even een deel voor hun rekening te nemen. En dan plotseling, met slechts één pauze, is het tegen drieën, is de laatste doos beneden en kan die de wagen ingesjouwd worden! Daar hebben we naar uitgekeken....Het was een ontelbare reeks dozen en andere spullen, die we in een rap tempo twee trappen naar beneden hebben weten te brengen.
De spullen voor Henk en Piet, onze vrienden in Noorwegen, zijn voor de verhuizer en voor ons toch wat groter en zwaarder dan gedacht, maar jongens, het zit er ook allemaal in en komt er aan!

Het zit erop, het zit erin, hoewel niet alles: de enige van de tien boekenkasten die we juist zouden meenemen, omdat die in Henseid zou passen, zijn we vergeten in te laden..


We zien wel hoe we dat daar gaan doen. Het belangrijkste is dat onze woning in Utrecht nu echt leeg is. Geen auto meer in NL, geen huissleutels meer, best een raar gevoel.
Daarna een heerlijk koel biertje op ons zonnige balkon. We hebben mazzel met het weer.
Na nog wat schoongemaakt te hebben gaan we via een borreltje bij Leida, onze benedenbuurvrouw, naar Hans en Mariëtte, onze bovenburen en vrienden.
Heerlijke asperges gegeten, nagepraat, uitgepuft en gaan slapen.

Vanochtend hebben we de Dekhuyzenstraat definitief afgesloten en als woonplek vaarwel gezegd.
Emigratie is een lang proces van afscheid nemen.....
Nu zitten we in het huis van vrienden (Roely & Ton). Afgepeigerd, vol spierpijn, gebutste plekken en een beetje daas zijn we aan het bijkomen van de afgelopen dagen.
Morgen gaan we naar ons laatste logeerstation, voordat we op het vliegtuig naar Noorwegen stappen: Patricia en Kees in Amsterdam. Zij zullen ons maandag uitgeleide doen op Schiphol.
Dan kan verhuisdag deel 2 beginnen, het uitladen daar.....(wordt vervolgd)
Wat verhuisdag deel 1 betreft: heel veel dank Mariëtte, Benn, Charlotte, Dieter en Hein (jullie waren echt geweldig) en natuurlijk de mannen van Drent!

woensdag 4 april 2012

Live your dream

Zaterdagavond werden we in Utrecht blij verrast door onze vrienden uit Groningen en Amsterdam. Hoewel we een afspraak gemaakt hadden met de 'afdeling Groningen' bleek ook 'Amsterdam' tot onze verbazing en verrassing aan te schuiven in het onvolprezen Utrechtse restaurant Sparkling! Wat geweldig dat we elkaar op de valreep, want dat is het nu echt wel, nog konden zien en spreken.
Een onverwacht genoegen om vrienden die teruggaan tot de beginjaren middelbare school in Harlingen het moment van het aanstaande vertrek te kunnen delen.
Herinneringen ophalen, ideeën uitwisselen en toekomstverwachtingen uitspreken, het zijn misschien de gebruikelijke dingen die je doet wanneer je oude vrienden ontmoet, maar nu voelde dat toch anders. Nu zuig je het in je op en neem je het mee naar een omgeving waar je niet als vanzelfsprekend contact met elkaar zult hebben. Het belang van zulke vriendschappen dringt zich aan mij/ons op.

Het samenzijn en het heerlijke eten was voor ons een groot cadeau en de quote van een songtekst van een CD die we nog ontvangen, maakt het, zo toepasselijk, onvergetelijk: "don't dream of your life, but live your dream!"
Froukje en Herman, Arne & Swan, Takk for alt!
Er is nog veel meer te vertellen maar dat komt een volgende keer wel.
Vandaag heb ik het even gehad met inpakken, maar zij gaat mee!