Deze week staat in het teken van zo veel mogelijk formaliteiten afhandelen, zodat we op 1 mei zo 'fris' en blanco mogelijk van start kunnen gaan met onze nieuwe onderneming. Samen met Idunn Haugland, onze Noorse compagnon.
Er moet veel regelwerk gebeuren, maar in tegenstelling tot veel berichten van Nederlanders, die eerder hun weg naar Noorwegen hebben gevonden, ervaren we alleen maar medewerking en is onze kennismaking met de Noorse bureaucratie positief, met humor, en zonder chagrijn.
Voor de plaatselijke bank moesten nog wat papieren getekend worden, en ach, dan komt er een dame van die bank op de plaats van handeling (de keuken) op bezoek om kennis te maken met de Nederlanders die met 'hun' Idunn gaan samenwerken. Zij wilde nog wel eens weten wat we precies van plan zijn... en onder het genot van koffie werden de papieren gezamenlijk getekend.
Eerder deze week moesten we ons melden bij de politie, om te kunnen worden ingeschreven in de gemeente (Drangedal Kommune). Daarvoor hadden we ons eerst via internet geregistreerd als EU-burgers die nieuwkomers zijn in Noorwegen. Ging allemaal soepel.
Toen we ons bij de enig aanwezig politieman meldden, hadden we niet het idee dat hij wist wat hij nu met ons bezoek aan moest. We kregen een ferme hand en werden hartelijk welkom geheten in Noorwegen. Na wat aarzelingen nam hij onze paspoorten in met de mededeling dat we die nooit meer terug zouden krijgen en dat we dus Noorwegen nooit meer konden verlaten. Met stalen smoel. Een soort 'Hotel California'-ervaring...Na 5 minuten kwam oom agent terug uit een achterkamertje, legde met een groots gebaar en een belangrijke blik onze paspoorten op de balie. Op plechtige toon deelde hij mee: "I have made my decision, you may have your passports back". Dat was het dan, en tot ziens!
Verder nog wat gebabbeld over het vreselijk natte weer die dag; de agent zou die ochtend een tochtje met de nieuwe patrouilleboot hebben gemaakt op het Tokemeer, maar, zoals hij het zei: "the boat understood the wheather and didn't want to go!". Hij had de gloednieuwe politieboot gewoon niet aan de praat gekregen...
Ik weet niet of het overkomt, maar zo'n benadering door instanties is een verademing. De rest van de befaamde Noorse bureaucratie zullen we ongetwijfeld nog meemaken, maar dit is alvast binnen!
Integreren is soms een beladen begrip. Of is dat Nederlands? Nu we hier zijn gaan we dus naar Noorse les. Op de basisschool in Drangedal zitten we daar in een klas met volwassen leerlingen uit alle windstreken. Somalië, Ethiopië, Eritrea, Thailand, Roemenië, Birma, Soedan, noem maar op. Veelal vluchtelingen met een asielstatus. Zij móeten de taal leren om te intergreren, wij mógen. Wij als EU-burgers komen uit vrije wil, en uit een land waarvan de taal verwant is met het Noors. Bovendien hebben we geleerd om te leren, en zijn we gewend om ander talen te leren. Hoe ongelofelijk moeilijk moet het zijn voor onze klasgenoten om een taal te moeten leren die volkomen vreemd is, in de meeste gevallen zelfs een ander 'alfabet' moeten leren, leren lezen en schrijven, een totaal andere samenleving leren begrijpen.
Ze doen dapper hun best en lijken het normaal te vinden dat dat allemaal moet. Maar ook de lerares doet haar uiterste best om de zo divers samengestelde groep zo goed mogelijk letterlijk en figuurlijk bij de les te houden.
Wij ervaren hartelijkheid, ook bij deze mensen. Aanvankelijk is er terughoudendheid, verlegenheid misschien ook, maar die blijft niet lang. Een gesluierde Somalische kwam in de pauze heel bezorgd in het Noors aan ons vertellen dat ze het trieste nieuws over het treinongeluk in Amsterdam op tv had gezien.
Het gevoel bekruipt ons dat we nog heel wat van deze mensen kunnen leren, al was het alleen maar motivatie en doorzettingsvermogen.
Wij gaan ook stug door, maar zonder gemankeerde achtergrond. Een voorrecht, dat we niet eerder zo hebben ervaren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten