Vandaag is het precies een jaar geleden dat een collega en ik samen op ziekenbezoek waren bij een geliefde oud-collega. Theo van Nispen was samen met zijn vrouw aan het genieten van zijn vervroegde pensioen toen hij plotseling werd gegrepen door een fatale ziekte, die razendsnel zijn lijf en zijn leven ruïneerde.
Hij lag aangekleed op bed in de huiskamer, wilde niet veel kwijt over zijn eigen toestand maar hoorde ons uit over onze belevenissen, op het werk en privé. Johan en ik praatten en dronken koffie. Theo toonde zich als altijd heel geïnteresseerd in ons wel en wee en hoe bizar ook, het was gezellig. Terwijl we wisten dat hij niet lang mee te leven had.
Toen ik vertelde dat Henk en ik naar Noorwegen zouden gaan verhuizen kreeg zijn blik die oude tinteling, iets jongensachtigs - het leek hem een prachtig avontuur!
Een uurtje bezoek was genoeg, Theo was moe dus we namen afscheid.
En bij die laatste omarming vroeg hij mij met glanzende ogen "maak je daar in Noorwegen straks een mooie sneeuwpop voor me?".
Twee dagen later, op 23 december 2011, stierf Theo van Nispen.
Die sneeuwpop ter ere van hem had ik vandaag willen maken. Ik heb het vanmiddag na het werk geprobeerd, met glanzende ogen. Het lukt helaas niet: het blijft maar sneeuwen en vriezen en de sneeuw die er ligt is zo bevroren dat ik mijn handen er aan openhaal. Ik krijg het niet voor elkaar. En een wortel, en kooltjes, dat heb ik niet in huis...Maar Theo, die pop voor jou kómt er, een dezer dagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten