Twee 2 koninkjes en een koninginnetje, eigenlijk. Links de veelvuldig uithuizige Pippi, rechts de aanloopcyper die we Cypie noemen, en de kleine behaagzieke Poppy in het midden. Mungo-van-de-buren ligt er vlak naast in een mandje, maar paste net niet op de foto.
Nu het koud is geworden (min 14 vanmorgen) en er een flinke laag sneeuw ligt, lijken allevier de katten te zijn overgegaan tot een soort winterslaapmodus: 's morgens heel even naar buiten, 's avonds idem dito, en daar tussenin voornamelijk slapen. Bij de kachel op het kleed, op de bank, in de stoelen, in de mandjes, op de bedden, in de linnenkast, kortom, overal waar er maar te slapen valt.
Sinds eind november is Pippi hier eindelijk weer van de partij. Op een mooie dag in mei wandelde hij de deur uit om maandenlang weg te blijven. Dat was niet voor het eerst: in 2013 was hij bijna 5 maanden spoorloos en in 2014 nog eens 3 maanden - maar ditmaal heeft hij zijn eigen record gebroken. Pas na ruim 6,5 maand kwam hij weer thuis.
Waar hij onmiddellijk zijn oude plek heroverde (Henks schoot),
een jeugdgewoonte nieuw leven inblies (met rasptongetje en pootjes kapsels verzorgen, ditmaal het mijne),
zijn ik-kruip-namelijk-altijd-overal-in - kunsten demonstreerde ('ook voor een klein plastic tasje met krant draai ik mijn hand niet om'),
en tenslotte zijn oude plekje weer opzocht: zijn kussen op de tafel, voor het raam, naast Poppy. Die laatste had haar speel- en stoeimaatje duidelijk gemist, zoveel was wel duidelijk.
Overigens kwam Pippi niet uit zichzelf terug naar huis; we kregen weer een bericht van een ons inmiddels bekende dierenliefhebber, die hem had zien rondlopen op een huttenterrein een paar kilometer hier vandaan, precies zoals de vorige keren. Zou Pippi daar iets speciaals te zoeken hebben? Zou iemand hem daar zo nu en dan adopteren? Of zou hij toch te dom zijn om de weg terug naar Solvik te kunnen vinden?
Geen idee, we zijn hem gewoon weer gaan halen. We hoefden maar een paar keer zijn naam te roepen, en daar kwam hij zomaar het bos uit en liet zich zonder al teveel protest in de kattenmand wurmen. Wurmen ja: hij is groot en zwaar geworden!
Maar eh, terug naar Driekoningen, want dat is het vandaag.
Kerst en ons bescheiden kerstdiner voor twee zijn weer verleden tijd,
oud is weer nieuw geworden, hier in de huiskamer met een feestelijk ontbijtje:
en nu is onze minivakantie helaas ook afgelopen (wat was dat heerlijk: uitslapen, lezen, in en om het huis rommelen, de tijd even helemaal voor onszelf hebben!).
Het wordt tijd om de kerstspullen weer voor een jaar in hun dozen te doen.
Alleen de kaarten mogen nog een poosje blijven hangen.
En, alleen vandaag nog, de adventsster. Anders kunnen die drie koningen ons niet vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten