Nu zijn we dan toch echt begonnen met afscheid nemen van alles en iedereen. In stapjes en in grotere stappen. Twee weken geleden had ik, Aleid, mijn laatste werkdag bij Bestuur Regio Utrecht. Dat afscheid was groots en ik heb me gewarmd aan de waardering die ik van de vele collega's heb gekregen.
Het voelt vreemd, om na 12 jaar niet meer 's morgens de mooiste laan van de stad op te fietsen, naar het vertrouwde kantoor aan de Maliebaan. Het idee dat ik twee weken verlof heb begint zo langzamerhand weg te ebben: het is echt, ik heb mijn baan opgezegd, we gaan in Noorwegen wonen, in een huis waarvan het uitzicht een maand geleden nog dit was (zie foto)!
De dag na mijn afscheid werden de verhuisdozen hier afgeleverd - 150 stuks....
Maar voordat we ze kunnen gaan inpakken valt er nog veel te regelen, uit te zoeken, op te ruimen, weg te geven en weg te gooien. Daar heb ik het flink druk mee; het is bijna angstaanjagend om te zien wat ik hier in 22 jaar allemaal om me heen heb verzameld en bewaard. Schoon schip maken, selecteren wat mee moet en mag, en streng zijn!
Dat kan soms behoorlijk confronterend zijn, ik kom mezelf her en der nogal tegen. Verhuizen, en zeker emigreren, is een proces van om afstand doen. En ook een beetje afstand nemen, van jezelf en van je verleden. Daar komt enerzijds rouw aan te pas, om wat je afbreekt en achterlaat, en anderzijds opgewonden blijdschap, over wat je gaat opbouwen. Bouwen aan een nieuwe toekomst, dat gaan we samen doen. We nemen de stap die we zo graag willen nemen.
En we zullen op gezette tijden via deze blog iedereen die nieuwsgierig is naar hoe het ons vergaat, op de hoogte brengen van onze belevenissen in ons nieuwe vaderland.
Goh wat leuk
BeantwoordenVerwijderen