'Ja, vi elsker dette landet' - 'ja, we houden van dit land' - luidt de eerste regel van het Noorse volkslied, dat hier op 17 mei, een nationale feestdag, overal te horen is. Dit jaar werd gevierd dat de grondwet, voor het eerst een éigen Noorse grondwet, 200 jaar geleden werd ingevoerd. De vlag van de buren wapperde dus vroeg en fier in de tuin;
en die van ons aan het balkon even later natuurlijk ook. We hadden de winkeletalages voor de gelegenheid een beetje feestelijk ingericht (jammer dat die rode, witte en blauwe ballonnen voortdurend leegliepen, door de hitte...).
De traditionele viering in Drangedal City was dit jaar voor ons te vroeg - 3 gehuchten delen 1 voorganger, die daarom van hot naar haar moet rennen om voor te gaan in de diensten - dus die hebben we laten schieten. Het was bij ons druk geweest en we moesten echt even uitslapen!
Daarna hebben we heerlijk in de tuin gerommeld, met stekjes en zaadjes en onkruid en dat soort dingen. Alles vliegt ineens weer de grond uit, of de kweekpotjes uit!
En vervolgens zijn we een stukje gaan varen, zomaar het meer op, in de volle zon, ons verbazend over het gebrek aan andere bootjes, andere mensen, geluiden...
Noorwegen wemelt natuurlijk verschrikkelijk van de mooie meren, en stil zijn ze, die meren, omdat er niet zo verschrikkelijk veel mensen wonen. Ook al hadden ze allemaal een bootje, dan nóg zou je er maar zelden eentje tegenkomen. Raar idee, waaraan we nog maar niet gewend raken.
Aan het eind van de middag legden we aan bij vriendin Marit, die in een prachtig voormalig gebedshuis woont, een paar honderd meter van ons huis vandaan.
Ze wachtte ons op haar sfeervolle en weelderige veranda (links, maar niet goed te zien op de foto) op met een feestelijk gedekte tafel, waarop koffie en zelfgebakken taart, én grote glazen champagne. Want zo hoort dat, op de 17e mei: champagne drinken, om de zelfstandigheid en de vrijheid van Noorwegen te vieren! Skål! Hoe vroeg of hoe laat het ook is: champagne zul je drinken! In Noorwegen zijn we vrij, om te doen en te zeggen wat we willen, en dat moet gevierd worden! Het was heerlijk en vertrouwd om met Marit en haar bezoek aan dat gevoel deel te nemen.
Daarna waren we een paar dagen terug in Nederland, om afscheid te nemen van onze geliefde zwager Kees, en hem gezamenlijk, met heel veel vrienden en familie, uitgeleide te doen. Met een integere en stijlvolle plechtigheid. Heel veel warmte, heel veel oprechte betrokkenheid, heel veel mooie en dankbare herinneringen aan wie Kees was.
Trieste aanleiding om weer 'op eigen bodem' te zijn.
En toen waren we, diep in de nacht van dinsdag op woensdag, weer terug in Henseid. Bij volslagen windstilte stapten we de auto uit en werden we onmiddellijk omarmd door de betoverende geur van seringen....
De tulpen en de narcissen (zelf gepoot, maar vergeten waar precies, dus het verrassingsgehalte is groot!), okay, die horen bij de lente - maar die is hier maar kort. En voor we het goed en wel in de gaten hadden piepten de Vergeetmenietjes tussen het grind door,
kwamen de paarse bloemetjes vanuit het niets tevoorschijn,
stond de eerste appelboom uitbundig te bloeien,
en riepen de Euphorbia's (dank je, Angeniet) allemaal: 'geel zijn we, en dat willen we weten!'
We verloren een geliefd familielid, en kwamen weer thuis. Hier in Henseid. Voelen ons meer dan tevoren op onze plek hier.
Leven bij de dag, dat is wat we moeten doen, want het kan zomaar ineens klaar zijn.
Natuur kan troosten. Omgeving kan bescherming bieden, een heel klein beetje verzachten wat in het leven allemaal krom en oneerlijk is. Dat ondervinden we, dagelijks, hier.
Dus ja: vi elsker dette landet. Niet een beetje, maar met heel ons hart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten