Eind augustus kwamen zus en zwager Marjorie en Theo op de terugweg van hun reis in noordelijker regionen van Noorwegen weer een paar dagen op Solvik logeren. Het was weer zonnig en warm, dus heel verleidelijk om in de tuin en op het terras te hangen, maar ze wilden graag iets zinnigs doen, om ons te helpen:
toen hebben ze de verplaatste oude winkelplanken, die ooit een bleke zalmkleur hebben gehad, nu hopeloos verschoten, omgetoverd in zonnig gele schappen, evenals een van de twee etalageramen. Ook dat raam schrok zich een hoedje van een spons en zeem - waarschijnlijk een jaar of 10 niets aan gebeurd. De winkel is 10 jaar geleden definitief gesloten, weten we inmiddels. Dat alles was een flinke klus, al die kleine plankjes en randjes en hoekjes, maar het resultaat is veelbelovend!
Kleurt ook mooi bij de eenzame zonnebloem (van de vier die ik heb gezaaid zijn alleen deze en eentje van meer dan 2 meter hoog aan de andere kant van het huis echt tot bloei gekomen) - en op afstand kleurt het ook nog mooi bij het vrolijke zitje dat we rond de oude molensteen in de tuin hebben gecreëerd.
De oorspronkelijk donkerbruine stoeltjes had ik met een restje verf uit Nederland al geel geschilderd; de per ongeluk even gele bloempotjes kwamen uit de verrassingsdozen van Mariëtte tevoorschijn. Mooie match, toch? Gelukkig konden we met Marjorie en Theo vanaf dit zitje op een windstille morgen genieten van het sprookjesachtige uitzicht over het meer.
Vanaf half augustus hadden we het heel erg druk met augurken: meer dat 300 kilo voor ons gekweekte, biologische exemplaren kregen we te verwerken. Bij elkaar was dat elke dag een paar uur aan de slag, zo'n 5 weken lang. Schoonmaken, inzouten en 24 uur laten staan, een azijn-kruidenmengsel koken, rozemarijn uit de kruidenkas plukken, augurken wassen en snijden, potten steriliseren en vullen. In onze eigen, kleine keuken, dus dat was flink improviseren en woekeren met ruimte. Kijk hoe mooi ze er bij lagen!
De verwerking moet in een hoog tempo, want het is moeilijk om geoogste verse augurken lang goed te houden. Maar het is gelukt: de bergruimte achterin de winkel beneden, die in de rotsen is uitgehouwen, is donker en koel. Daar staan nu ongeveer 800 grote glazen potten met prachtige groene augurken; heel, in schijfjes en in staafjes. Een eerste lichting is al verkocht, aan een winkel die ook vorig jaar onze augurken in de schappen had staan.
Omdat wij onze handen vol hadden aan deze zomerklus kookten Marjorie en Theo voor ons: Theo's heerlijke vis-rijsttafel, en Majorie's mosselen in bier.
Vreemd maar waar: Noorwegen is een enorm visland, maar verse vis is heel moeilijk te krijgen en razend duur. Eigenlijk vind je vis vooral in de diepvriesvitrines in de supermarkt.
Intussen stond Solvik al een tijdje in de steigers, omdat de houten buitenkant heel nodig geschilderd moest worden. Maar vrije dagen hebben buren Olav en Else niet, net zo min als wij, dus het schilderwerk moet tussen de bedrijven door en in de weekends gebeuren, als het weer het toestaat. Inmiddels hebben we met vereende krachten de voorgevel weer glanzend wit gekregen. Echt grondig schilderwerk is het niet, hier - waar wij zouden schuren, schaven en herstellen, gaat het hier met de Franse slag, op z'n Noors dan. Dikke kwast met onverdunde verf, over alles heen. Als het maar weer wit is...
Het was al met al een beetje veel tegelijkertijd. Maar nu de steiger aan de achterkant van het huis staat, de augurken klaar zijn, de herfst zich langzaamaan gaat aankondigen, begint het .....helemaal niet rustiger te worden.....want nu is het weer appel- en pruimentijd geworden! Daarover volgende keer meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten