Onze kleine zwarte panter is nu zo lang weg, dat we niet meer de illusie koesteren hem ooit nog terug te zien. Na meer dan 6 weken zijn we er van overtuigd dat hij niet meer leeft.
We hebben vaak verzucht 'wat een mooi vrij leventje heeft hij hier toch..' als we hem zagen spelen in het gras, met zijn vriendinnetje Mungo achter libelles aan rennen en bokkesprongen maken naar ons, zodra we door de tuin liepen. We hebben genoten van hoe hij onvermoeibaar de hele wereld aan het ontdekken was, en thuis bij de kachel in zijn mandje toch weer een klein katje werd, dat geliefkoosd wilde worden. We zeiden tegen elkaar 'wat een heerlijk leven, vergeleken bij dat van een stadskat op 3-hoog...'
Het lijkt er op dat die vrijheid hem fataal is geworden; hij heeft die met zijn korte leventje moeten bekopen. Pippi had 16 jaar moeten worden, maar hij heeft de anderhalf niet eens gehaald.
's Nachts horen we hem nog wel eens tevreden spinnen aan het voeteneind van het bed, en soms zien we hem in de verte langs de bosrand sluipen, op zoek naar een muisje. Maar we weten maar al te goed dat dat fantasie is. Pippi is er niet meer.
Al is er diep in ons binnenste natuurlijk altijd een flinterdun sprankje hoop - dat hij bijvoorbeeld verdwaald is, en door vriendelijke mensen in huis is genomen. Dat hij daar, op een andere plek, het naar zijn zin heeft. Of dat hij gewoon zelf heeft besloten ergens anders te gaan wonen. Of, natuurlijk, dat hij als het kouder wordt zijn oude huis weer opzoekt.
Dat soort sprankjes zullen wel blijven bestaan.
Goed. Het was mooi, met Pip, en het is voorbij. Vaarwel kleine kameraad!
lieve Aleid & Henk, Wat erg dat Pippi niet meer terug is gekomen? We waten er nog toen hij de weide wereld in trok. Hij glipte gewoon het raam uit, hij had nog niet gegeten. Maar dat deed hij wel vaker. Niets nieuws. Ook bleef hij wel eens een nachtje weg, maar dat dit jullie dan overkomt is vreselijk. We leven met jullie mee. Pippi was bijzonder voor jullie. We leven mee, liefs Ton & Roely
BeantwoordenVerwijderen