vrijdag 18 januari 2013

Post Kerst post enzo


 

Iets nieuws over onze toekomst valt er nog niet te melden: vooralsnog is die vooral afhankelijk van ambtelijke molens, Noorse welwillendheid  en ons uithoudingsvermogen. En onze creativiteit natuurlijk. Qua plannen, en qua zuinig leven. We moeten op de kleintjes letten, nu we in elk geval 2 maanden zonder inkomen zitten. Zo weinig mogelijk rijden, dus ook zo economisch mogelijk boodschappen doen. Het is moeilijk zuinig doen, in een duur land - maar ook wel weer een uitdaging. Zelfgemaakt broodbeleg, zelfgebrouwen bier, zelfgemaakte wijn, verrassende maaltjes maken van restjes van gisteren. Het voelt een beetje als de crisisjaren moeten hebben gevoeld - en die zijn ook in Nederland weer aangebroken. Teruggaan biedt geen enkel perspectief, we gaan proberen ons hier te redden. Nu ruimte voor een korte terugblik dan maar.

December is een memorabele maand geworden die, door alles wat er is gebeurd, voorbij is gevlogen. Toch hebben af en toe kunnen genieten van het ouderwetse decembergevoel, niet in het minst door de sinterklaas - en kerstpakketjes die zorgzame zussen en zwagers ons toestuurden. En door de kerstkaarten (de laatste van het handjevol kwam vandaag met de post; de traditie van papieren kerst-en nieuwjaarswensen sterft kennelijk uit).  





En toen de overheerlijke speculaas op was, was het ineens oudjaar. Daar stonden we met z'n tweeën buiten met 2 chinese lampions. De ene steeg prachtig hoog de hemel in, de andere verongelukte jammerlijk aan de oever van het meer. Geen mens te bekennen, op een enkele vuurpijl in de verte ook geen vuurwerk te zien, dus het 'Gelukkig Nieuwjaar!' bleef tussen ons, net als het 'proost!' bij de warme houtkachel. En toen was het 2013 geworden.

Het meer ligt al weken dicht en er valt niet op te schaatsen, maar wel wandelen. Zoals deze reeën deden, waarschijnlijk op zoek naar drinkwater...


Toen de buurman met zijn ijsboor de laag had gepeild en het ijs ca. 25 cm dik bleek te zijn,
hebben we het voorbeeld van de herten gevolgd en hebben we een ijswandeling gemaakt over de bevroren de sneeuw - een vreemde ervaring! Maar toen de verpletterende witte stilte plotseling werd doorbroken door een vervaarlijk klotsend geluid, net toen we flink in het midden van het meer liepen, vond ik het griezelig genoeg om de wal weer op te zoeken. Ook al schijnt dat geluid normaal te zijn, veroorzaakt door het tegen de rotswanden aan werkende ijs.



Inmiddels hebben we temperaturen van min 20 gehad, en zoveel ijs op het steile pad naar onze voordeur dat we, toen we er de eerste keer door werden verrast, uitsluitend zittend en glijdend naar de auto konden komen. Zo zijn er telkens, ook na 8 maanden, nog steeds 'eerste keren'. Zoals het ook heerlijk blijkt te zijn om die elektrische dekens, afscheidscadeau van mijn werk, 's avonds even aan te doen. Op de slaapkamer wordt het nu niet meer warmer dan 5 graden ongeveer, en dan is een voorverwarmd bed wel zo prettig.
De eerstekeerervaring geldt zeker voor Pippi, die zo langzamerhand Pip is, want te groot geworden voor het verkleinwoordje. Sinds 2 weken gaat hij met onze toestemming alleen naar buiten - hij was nauwelijks meer te houden binnen, bleef maar mauwen en aan alle ramen krassen in de hoop dat er eentje openging. Het is een spannende ontdekkingstocht voor hem, die zich elke dag herhaalt.



Gelukkig beperkt hij zijn actieradius tot nu toe tot de omgeving rond het huis en dat van de buren, en zoekt hij 's morgens voornamelijk zo snel mogelijk de buurpoes op - dan zien we ze samen rennen, en soms komen ze ook samen binnen, moe van het rennen of koud van de sneeuw. Vogeltjes hebben ze nog niet gevangen, terwijl die toch in groten getale komen fourageren hier. Kool- en pimpelmeesjes, roodborstjes en boomkruipers, niets opzienbarends. Maar mooi om ze van zo dichtbij te kunnen observeren.


 
Helaas vindt niet elk onderdeel van de natuur hier genade. In de gemeente Drangedal, en niet eens ver van waar wij wonen, is een paar weken geleden een wolf gesignaleerd. Op de radio woeden verhitte discussies over het al dan niet bejagen van dat dier. Tegenstanders wijzen er op dat het juist bijzonder is, dat er wolven voorkomen in Telemark - en wie heeft er nou eigenlijk last van dat schuwe beest? De enkele ree die hij als prooi heeft gepakt was hoogstwaarschijnlijk al zwak, ziek of misselijk. Zo werkt dat in de natuur, als je er niet met je domme bemoeizucht tussen gaat zitten. Voorstanders van de jacht, ach, dat zijn waarschijnlijk gewoon mensen die het jagen in het bloed zit. Die schieten leuk vinden. Ga sporten, denk ik dan. Biathlon of hoe heet dat gedoe. Of ga je uitleven bij de schiettent op de kermis. Haal desnoods je kippen, honden en poezen binnen,stuur Roodkapje naar buiten en láát die wolf. Hij was er per slot van rekening eerder.
 
Werkloos zijn is een nieuwe ervaring voor ons allebei, maar thuis kunnen zijn na zoveel hard werken heeft wel een eigen charme. Zeker tijdens de spreekwoordelijke lange winteravonden. We proberen er maar zo veel mogelijk van te genieten.
 Van pure huiselijkheid heb ik laatst zowaar een breiwerk opgezet. Niet zonder problemen, want hoe het ook alweer begon wilde me niet meer tebinnen schieten. Wol, pennen, en hoe gaat het begin dan? Hoe krijg je die rare draad dan ineens op een pen, zodat je er rechts en averechts enzo mee kan doen? Bijna had ik mijn oude vriendin en huisgenoot gebeld, die me jaren geleden de beginselen van het breien heeft bijgebracht, in een periode dat het me tegenzat.  Hilde had bedacht dat breien een geschikte afleiding voor mij zou zijn, en onderwees mij geduldig doch streng, voor ze een weekend wegging. Bij haar thuiskomst had ik een rare, scheve lange lap gefabriceerd, maar ik kón het! Omdat het laat was belde ik Hilde niet, maar vond ik op internet een instructiefilmpje waar het goed werd voorgedaan. Na een keer of 6 kijken had ik de slag te pakken. Nu maak ik rare, scheve lapjes, van alle restjes wol die ik nog had. En wat het wordt, dat weet niemand. In elk geval een kleurig geheel. Het is net zoiets als de toekomst die wij aan het breien zijn, hier.  Kan nog van alles worden. Flink doorbreien dus.
 


 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten