Proefschrift, maar dan anders

De afgelopen dagen waren we uitsluitend bezig met plannen: het opstellen van een visie op onze toekomst. Wat zouden we het liefst in gang willen zetten, wat denken we aan te kunnen, hoe kunnen we dat vormgeven, en wat gaat dat kosten? In zakelijk jargon is dat zoiets als het opstellen van een 'bedrijfsplan'.
Het doet me heel veel denken aan de startfase van mijn (voor eeuwig onvoltooide) proefschrift. Tientallen schrijfblokjes met steeds andere ideeën, 100 kladpapiertjes met losse flodders, 86 halfvolgeschreven blocnotes met geniale invallen. En dan heb ik het nog niet eens over de toen nog gangbare archiefkaartjes, in een keurige lade - met potlood beschreven want het moest zomaar allemaal kunnen worden veranderd. Hopeloos slapeloze nachten, pen en papier naast het bed want wie weet schiet me vannacht de quintessens wel tebinnen...
's Morgens ongedoucht, onuitgeslapeen en ongerust weer naar die stapel schetsen, met warme koffie in de hand en de duivel in de rug. Nóg een keer opnieuw, klopt het wel, wat ben ik allemaal vergeten? Wanhopige herhalingen van samenvattingen - had ik dit nou al wel benoemd of zat dat alleen nog in mijn hoofd? Koortsachtig alles telkens weer proberen te ordenen. Etcetera. De cijfers waren toen niet, maar nu juist van exta belang. Ook dat nog...We zijn geen ondernemers, we kunnen alleen vertrouwen op gezond verstand en dat soort cruciale vaardigheden. En een rekenmachientje.

We zien wel. Morgen bespreken we ons (inmiddels 8 pagina's lange) conceptplan. Waarin we er blijk van geven dat het ons niet ontbreekt aan ideeën. Als we de kans krijgen zetten we hier in Drangedal (Henseid, meer specifiek) een mooi nieuw bedrijfje neer: Solvik Mat zal de naam zijn. In de wijde omtrek is nergens een bordje te vinden met de naam Solvik, maar iedereen weet zonder mankeren waar Solvik is. 'Gamle landhandel' (voormalige kruidenierswinkel) weet de hele Drangedalse wereld.
Werken we aanvankelijk vanuit huis (Solvik) en zetten we onze productie van conserven  voort, zetten we eindelijk die soepen op de markt, breiden we uit met het verkopen van zelfgebrouwen bier en doen we nog een beperkt deel catering (smørbrød, soepen, tapas en saladebuffetten).
En het liefst zouden we de oude winkel hier beneden in ons huis ombouwen tot kleine maar efficiënte keuken. Zodat we geen reistijd of reiskosten meer hebben, maar gewoon
's morgens kunnen afdalen naar onze bedrijfsruimte. En net nog een beetje allerliefster zouden we dan buiten, voor de keuken, in de zomermaanden een klein terrasje willen openen. Leven in Henseid! Een paar tweedehands tafeltjes en stoeltjes, vrolijk geschilderd met restjes kleurige verf, misschien wat zelfgeknutselde kussentjes - meer is er niet nodig. Kunnen de mensen die in het seizoen met hun bootjes pleziervaren hier op het Tokemeer weer aanleggen voor een verpozing, zoals het vroeger ook geweest moet zijn. 'Even koffie een een smørbrødje bij Solvik' of zoiets...Heerlijk op het zonnige en gezellige terrasje, huiselijk. Met verantwoorde, gezonde hapjes en misschien zelfs een versgetapt eerlijk huisgebrouwen biertje, van water uit een zuiverder bron dan je je kunt voorstellen....

Hopelijk zijn het meer dan alleen illusies en koortsdromen. Geld speelt een rol, en een verfoelilijk grote, helaas. We zien wel. En houden moed.