Van pruimentijd naar heuse herfst

Het inhaalslagje was nog niet helemaal geslagen - eventjes terug naar begin september dus, toen zus Patricia en vriendin Saskia ons kwamen opzoeken.

 

Het begon een beetje paniekerig: de op Schiphol ingeslagen taxfree-aankopen bleken na aankomst in het vliegtuig te zijn achtergebleven, en omdat de dames ons niet wilden teleurstellen kochten ze de verlangde drank en rookwaar opnieuw taxfree, ditmaal op vliegveld Torp. Toen we vervolgens bij de KLM-balie informeerden of het spul misschien gevonden was (het vliegtuig stond er nog) bleek het al bij de douane te liggen.

Daar konden ze het gaan ophalen maar eh, probleem: nu hadden ze de dubbele hoeveelheid van wat is toegestaan! Gelukkig kan Patricia een lichtelijk zielig en onhandig gezicht opzetten, en gelukkig was de (angstaanjagend geüniformeerde en gewapende) douanevrouw daar gevoelig voor. We konden door, zonder bijbetaling of in beslagname.

 

 

Het was die week nog prachtig weer, en ondanks de extreem droge zomer - bijna de hele oogst van de groentebedden is daardoor mislukt - stond er toch nog een en ander dapper te bloeien.

 

 

Eenmaal thuis op Solvik zocht Saskia vergeefs naar haar e-reader, die op wonderbaarlijke manier ontbrak - ook in het vliegtuig laten liggen misschien? Niet getreurd, boeken hebben we hier in ruime mate, dus aan leesvoer voor die paar dagen bepaald geen gebrek.

 

Het pruimen- en appelseizoen was inmiddels op het hoogtepunt, daarom moesten we naar onze leverancier in Ulefoss om tientallen kilo's van beide op te halen, voor de productie van pruimenjam en appelcompote. Daar konden we meteen een mooi tochtje van maken met onze logees:

de dames, voor

 

de sluizen in het Telemarkskanal ter hoogte van Ulefoss
 





Omdat het 'slusekafee', van waar je op de veranda een heerlijk uitzicht hebt, om ondoorgrondelijke redenen gesloten bleek, en er in Ulefoss centrum geen gezellig lunchtentje bestaat, moesten we onze toevlucht nemen tot een picknick-tafel bij een parkeerplaats. Met bij de benzinepomp aangeschafte broodjes 'pølse'. Brrr, hier in Noorwegen qua snack zoiets als ons zakje patat, maar het is meestal niets meer dan een slap en smakeloos knakworstje in een halfbakken witbroodje gekwakt. Maar als je geen broodje pølse hebt gegeten heb je Noorwegen niet geproefd, zo is het ook wel weer.

 

 

Het was een plezier om de fruitleverancier, Haugane genaamd, te ontmoeten en vooral om de idyllische omgeving te zien waarin hij zijn pruimen en appels kweekt. Deze prachtige oude stabbur (authentiek traditionele voorraadschuur) staat tegenover het woonhuis.

 

En het geschiedde in die dagen dat er bitter weinig klanten in de winkel kwamen. Daardoor hadden we wel de tijd om zo'n 80 kg pruimen te verwerken tot overheerlijke jam. Daarbij flink geholpen door Patricia en Saskia, die als volleerde pruimenpitsters ochtenden in de Solvik Matkeuken aan de slag gingen.

 

 

 



Toen we onze logees na een weekje naar het vliegveld hadden gebracht bleek daar, o wonder, Saskia's e-reader op haar te liggen wachten bij de gevonden voorwerpen!

 

Hun vertrek luidde het definitieve einde van de zomer in, en het begin van de herfst.

 

 

Het gras moest voor het laatst worden gemaaid, de houtkachel moest af en toe alweer even worden opgestookt,  er waren betoverende luchten,

 

 



 

en plotsklaps kleurde de wingerd rood. Herfst nu, in alle prachtigheid.

 

Toen de dames veilig en wel terug in Amsterdam waren was Saskia's portemonnee, heel raar, ineens niet meer aanwezig...Hoe kan zoiets toch?

Inmiddels hebben we op Torp opnieuw de vriendelijke gevonden-voorwerpen-dame aangeklampt: 'weet u nog, die Nederlandse vrouwen, die van die taxfree aankopen, en van die e-reader? Nou eh, heeft u misschien nu ook nog even de portemonnee van die ene?'. 'Ja, die...Nee, ik moet u teleurstellen'. Helaas.