Kerst, inmiddels

Een paar weken geleden was ik nog eventjes een paar dagen in Nederland, om het 40-jarig (!) ambtsjubileum van een geliefde oud-collega bij te wonen in Utrecht:

 

de jubilaris, Rob van de Veen, werd geëerd met een receptie die druk werd bezocht door talloze oud-collega's van Bestuur Regio Utrecht, en met verrassende muzikale omlijsting verzorgd door collega Gerrit Slob en zijn broer, met zang van Robs dochter Marjolein.

 

 

Het was voor het eerst sinds 2,5 jaar dat ik zonder Henk weg was - maar heerlijk om weer even zoveel vertrouwde gezichten te zien en stemmen te horen!

 

Fijn om nog één keer dat oude familiaire 'wij-gevoel' te voelen, het 'wij' dat het BRU was, jarenlang. Het hoge gehalte aan 'samen', het onverwoestbare collegiale, het 'met en voor elkaar', en 'samen sterk' en dat soort vitale dingen. Die stuk voor stuk tergend langzaam de nek zijn omgedraaid.

Eerst werden de BRU-collega's uit ons mooie Maliebaanpand 

 

 

verplaatst naar 4 verschillende locaties in de stad, en uiteindelijk eindigde die ontmoedigende diaspora in complete verdwijning. Vanaf 1 januari is het, óns BRU,

geschiedenis.

 

De politiek heeft, na eindeloos gedraai en getwijfel, besloten tot opheffing van de stadsregio's. Daarmee komt er een eind aan een tijdperk. Een tijdperk van hard, goed en vol overtuiging werken aan regionale belangen. Het ergste is dat het zeker niet ondenkbaar is dat over een jaar of wat in Den Haag alsnog wordt bedacht dat regionale samenwerking, georganiseerd door stadsregio's, misschien wel eens heel nuttig kan zijn! Ja, laten we stadsregio's gaan oprichten! En dat het wiel, jawel, dat van Columbus (dat ei was al gelegd), opnieuw wordt uitgevonden.

Enzovoorts.

Eigenlijk wordt ik nu een beetje te boos en verdrietig om dit blogje leuk te maken.  

 

Maar goed, die avond gingen we, traditiegetrouw, ons oude stekkie op de Nachtegaalstraat opzoeken: Eigen Schuld, gezellig eetcafé, met de 'kernploeg' van vroeger...

 

 

 

En tenslotte bij Angeniet in Zeist met de meiden, ook als vanouds, lachen gieren brullen en een beetje doorzakken. Ria, Roely, Angeniet, Dianne, Marieke: het maakt helemaal niet uit wie er waar woont, bleek maar weer! Vriendschap kent geen (lands-)grenzen.

 

Thuis in Noorwegen barstte in november de kerstgekte los. We organiseerden een weekendlang een mini-kerstmarkt in de Solvik Matwinkel, samen met buurtgenoten Marit (van de tweedehands- en antiekwinkel) en Aksana (van de zeep en cremes).

 

 

 

De aanloop was een beetje teleurstellend, maar we hebben wel veel plezier gehad en de mensen die ons opzochten hadden allemaal een verhaal en genoten van koffie en taart, en gløgg, een soort warme wijn (maar natuurlijk zonder alcohol), die hier bij Kerst hoort.

 

Begin december stonden we met heel wat meer succes op kerstmarkten in Kragerø (vergeten vast te leggen op de gevoelige plaat) en in Ulefoss:

 

 

We richtten de etalages in met kerstsfeer

 

 

 

vergaapten ons telkens weer aan ons uitzicht op de betoverende rozevingerige dageraad,

 









 

 zagen het ijs op het meer langzaam maar zeker steeds dichterbij komen,

 

 

 

en verwelkomden de sneeuw. Kerst, inmiddels.

Het is de avond van tweede kerstdag en dit verhaal ademt niet helemaal de kerstsfeer die op z'n plaats zou zijn. Ik wilde onze oud-collega's een saluut brengen, bij de teloorgang van ons BRU. Hierbij! Dat 2015 voor jullie allemaal een beter jaar mag zijn!

 

Morgen verder, en dan over onze Kerst, hier op Solvik.