Een piepklein kiertje van een open raam boven bleek voldoende uitdaging voor hem te zijn geweest om de wijde wereld te gaan verkennen...Voor het eerst alleen buiten, een katje van een half jaar oud, dat nog nooit sneeuw had gezien of gevoeld. Of een verkeersweg had ervaren. Wist hij de weg naar huis wel te vinden?
Hoe we voor en na ons werk ook zochten in de buurt en in de wildernis om ons heen, geen Pippi te vinden. Totdat we hem ineens hoorden, heel hoog vanuit een enorme spar in een stuk bos naast Solvik. Hij was niet te zien, maar zijn gekrijs en klaaglijke gemauw ging ons door merg en been. Duidelijk Pippi, daar zo ongeveer op 30 meter hoogte, ergens tussen de takken!
Om het uur liepen we naar die boom, riepen we, smeekten we, maar in plaats van naar beneden te klauteren bleef het beestje angstig en zielig en bang piepen en miauwen. Soms met nog maar een heel klein en stil stemmetje.
Met buurman Olav en zijn ladder ter plekke iets proberen haalde niets uit: met een ladder van 8 meter hoog kwamen we in de verste verte niet in de buurt van de top. "Ach", werd links en rechts gezegd, "als 'tie maar genoeg honger krijgt komt hij er vanzelf wel weer uit.." Wachten dus, we wisten niet wat we anders konden doen. Terwijl het arme ding inmiddels kletsnat moest zijn, want het regende zondagavond pijpestelen.
Maandagmorgen op school begreep de lerares onze zorg en stuurde ze ons naar de gemeente, om de brandweer om hulp te vragen. Maar de (vrijwillige) brandweer wilde niet in actie komen voor een kat. We zaten thuis bij de pakken neer. Pippi daar hoog, nu weer in de sneeuw, aan zijn lot overlaten?
En toen stonden ze ineens voor de deur, maandagavond: Olav, zijn vrouw Else en hun dochter Malin. Met sterke zaklantaarns en een motorzaag. "Han døde!" zei Else vanonder haar capuchon, "hij gaat dood, als we niks doen!". We schrokken ons suf.
Het werd een spectaculaire reddingsactie. Dikke jassen, waterdichte laarzen, in het pikdonkere stuk bos naar de boom - waar nog 2 buurtbewoners klaarstonden, met hoofdlampjes en kattevoer. Het bakje voer dat ik er die middag had neergezet bleek overigens 10 minuten later al leeggegeten te zijn, maar niet door Pippi. "Vogels waarschijnlijk", zei ik naïef, waarop de buurtbewoners koeltjes meldden dat er een vos was gehoord, precies die nacht (het was volle maan), en precies op deze plek... Vossen eten wel kleine poesjes, en een bang en verzwakt poesje heeft geen kans...Van die mededeling werk ik lichtelijk bleek om de neus. Actie dus! Wij werden voor de keus gesteld: de boom omzagen betekent 50% kans dat de kat het overleeft - maar als we het niet doen haalt hij het zeker niet, nóg een nacht zonder eten en drinken, hij raakt uitgeput. Om met die boom! Pippi moet er uit, als het niet goedschiks kan, dan maar ten koste van een boom!
Maar dat werden er 3, want om met de traktor bij de bewuste den (of spar, zeg maar een kerstboom gewoon) te kunnen komen moesten er barricades geruimd worden. Grof geweld: snerpend lawaai van de motorzaag, geschreeuwde aanwijzingen in het Noors, angstig krakende stammen, geruis van neerstortende kruinen om ons heen - het was een bar gebeuren in sneeuw en duisternis op ruw en rotsig terrein. Olavs traktor moest de boom stutten zodat die niet in een keer zou omvallen. En we moesten ook voorkomen dat de kabel (internet) die ergens hoog hangt geraakt zou worden.
Na iets meer dan een uur gebeurde het dan. De reuzenboom knakte, en een van de buurtbewoners die hoog op een stuk heuvel was geklommen zag de top vallen en riep "han lever!!!", "hij leeft!!!" , want hij had gezien dat Pippi uit de top sprong voordat die de grond raakte. Opluchting bij ons allemaal, hij heeft het in elk geval overleefd!
Uiteindelijk vond ik na een wanhopige zoektocht (waar is die kat in godsnaam in paniek heengevlucht - als 'tie maar niet de weg op is gegaan en alsnog wordt overreden!) een kletsnat, bang poesje onder de vloer van de schuur achter ons huis. Het moment waarop hij daaronder vandaan kroop en als een gek naar het licht en door de openstaande deur het huis binnenrende zal ik nooit vergeten.
Henk en de anderen moesten de (beschadigde) traktor nog terughalen, maar de verdere ravage hebben gelaten voor wat die was. Thuis Pippi afgedroogd, eten gegeven en bij de kachel gezet, en met onze onvolprezen buurman Olav een borrel gedronken op de goede afloop. Wat een schrik, wat een buren, wat een geweldige mensen, wat een dierenliefde.
Pippi zit onder de harde plukken hars in zijn vacht, maar zijn schorgeschreeuwde stem begint zich te herstellen en vandaag toonde hij zelfs weer een beetje belangstelling voor een speeltje. Vanaf zijn redding heeft hij vooral geslapen, zo dicht mogelijk bij ons. Hopelijk heeft hij van dit gevaarlijke avontuur geleerd en is boomklimmen voorlopig niet meer leuk.
In een bos zo vol met bomen, mist men 1, 2 boompjes niet. Denk ik dan maar.
Dit was een tussendoorblogje - volgende volgt snel, zodra er tijd is.
Dat is echt wel een spannend verhaal en hele goede buren zeg.
BeantwoordenVerwijderen