Hoezo herfst?

Pip op schoot, wij na gedane arbeid even in de zon waar het zomaar meer dan 20 graden wordt... 

Zolang we nog bijna elke dag even onder een strakblauwe lucht op balkon of terras kunnen zitten voelt het nog niet zo herfstig - ook al dwarrelen de blaadjes met velen tegelijk uit de berken in de tuin en maakt iedereen zich op voor de winter.

Het blijft mooi, ook in dit jaargetijde. Laatst stak een prachtige vos vlak voor ons de weg over (nooit eerder eentje van dichtbij gezien); vorige week renden er twee herten op z'n allerlenigst en sierlijkst langs de rand van een weiland dat we ergens passeerden. Af en toe horen we 's nachts een uil roepen vanuit het bos en onlangs hebben we elkaar 's morgens in de slaapkamer verbaasd afgevraagd wie er nu op zo'n vroeg tijdstip tegen ons huis zou gaan zitten timmeren? Buurman Olav klust graag, maar om 07.00 uur? Bleek het een specht (grote bonte) te zijn, die pal naast het raam in het hout zat te hakken! Beetje idioot, er is in de buurt nou niet bepaald een gebrek aan bomen zou je zeggen...  Zelfs Pippi zat een beetje onthutst achter het rolgordijn in de vensterbank de hakactiviteiten gade te slaan.
 

Met de komende kou in gedachte heeft Olav bedacht dat de deuren in onze achterkamer geïsoleerd zouden moeten worden. Die mooie deuren kunnen niet meer open ("ze zijn al 100 jaar niet gebruikt en de sleutel is zoek.. ") en zoals we nu weten dienden ze ooit als toegang tot de ontbijt- en eetkamer voor de pensiongasten die Olavs grootmoeder hier vroeger onderdak bood. Die kamer vormt nu een fijn maar koud verlengstuk  van onze woonkamer. Daarom zijn de deuren nu va  buiten bekleed met steenwol en plastic, in de hoop dat dat onze stookkosten een beetje gaat beperken. Geen gezicht natuurlijk, maar wie warm wil worden moet niet ook nog mooi willen zijn hoor.

Het dubbelglas raam in diezelfde achterkamer is inmiddels geplaatst en op een zonnige achternamiddag ook geschilderd (het kozijn, welteverstaan). Kortom: laat maar komen, die winter!

 

Dit weekend waren we eindelijk weer eens helemaal vrij. Zaterdag t/m maandag zowaar! Niet dat er geen bestellingen waren, maar Idunn kon ze alleen aan en gunde ons even wat vrije tijd. Terwijl zij en haar vriend een kleine 2 weken met vakantie in Spanje waren hebben Henk en ik namelijk samen de tent gerund - en met succes: alles is naar tevredenheid gelopen, goed en op tijd. Daarnaast hebben we kunnen doen wat we allang van plan waren: flink opruimen, schoonmaken, herindelen en reorganiseren in de keuken. Veel onduidelijke spullen uitzoeken, kapotte spullen weggooien, onidentificeerbaar materiaal apart leggen. Proberen iets van een systeem aan te brengen in een werkruimte die 10 jaar lang is gebruikt door één persoon die zo haar eigen logica heeft. En weinig tijd inruimde voor onderhoud van apparatuur en kookinventaris. We hoorden die dingen zuchten van tevredenheid onder onze warme sopdoek.. Dankbaar werk dus, met zichtbare resultaten, die ook Idunn niet zijn ontgaan.

 

We hebben de vrije tijd gebruikt om een beetje uit te rusten (tot Pippi's plezier) en ook in huis te klussen. Henk heeft eindelijk ons weerstation geïnstalleerd; toen we de verpakking van het schijnbaar eenvoudig in te stellen apparaat voor het eerst openmaakten, maanden geleden, wisten we niet hoe snel we hem weer dicht moesten doen - knap ingewikkeld, met zo'n praktische, goed bedoeld uit het Tjechisch of zoiets vertaalde handleiding erbij. Je moet er even de tijd voor nemen, maar dan heb je ook wat, blijkt. Buiten staan nu regen- en windmeter, binnen hangt een schermpje waarop vanmorgen te zien was dat de temperatuur voor het eerst 2 graden onder nul was. Het weerstation was een van de afscheidscadeaus van onze collega's. Het andere, de elektrische deken, zullen we wellicht binnenkort ook (moeten) inwijden....

 

Inmiddels is het vandaag op de kop af een half jaar geleden dat we hier op Solvik kwamen wonen. Een half jaar vol belevenissen en zonder een moment twijfel of spijt.

 

Helaas viel er vandaag een grimmige schaduw over ons niet meer in Nederland wonen. Een slechtnieuwsbericht van een geliefd familielid, bij wie een ernstige ziekte opnieuw de kop op blijkt te hebben gestoken. Wat kunnen we doen, behalve zachtjes huilen, hardgrondig hopen en meeleven? Hoe kunnen we steunen, troosten? Niet live. Niet even naar Amsterdam rijden om de familie te zien en te omhelzen. Met elkaar een borrel drinken en het boze tegen beter weten in weglachen, dat kan niet meer. Het is voor het eerst dat we ons een beetje stom en machteloos voelen door de afstand. Vandaag vind ik eventjes dat Nederland gewoon in Noorwegen had moeten liggen.