Pippi Pippi snap je niet

Dat we ziek zijn van vedriet?
Pippiiiiiii, waar zit je nou?

Pippi is ons kleine beest
13 maanden hier geweest
O kleine Pippi...
O kleine Pippi...
Maar hij ging hij er plots vandoor
Nu van hem geen enkel spoor...
Pippiiiiiii, we zijn in rouw.

Zo is het. Onze kleine zwarte panter ging meer dan 2 weken geleden buiten spelen - en kwam niet meer terug, tot nu toe. Het is vreemd stil in en om het huis, zeker na het vertrek van onze laatste logees. En vooral is het beroerd om niet te weten wat er met Pippi is gebeurd: toch een fatale ontmoeting met een auto? Maar hij is altijd zo bang geweest voor alleen al het geluid van een naderende auto, dat hij zich snel uit de voeten maakte, nog voordat de betreffende auto in zicht kwam.
Misschien dan een minder vriendelijke confrontatie met een wild dier: vos met jongen, hongerige wolf, fouragererende roofvogel?
Liever geloven we de suggestie van de buren, die vertellen dat het wel vaker voor komt dat een kat, vooral een jonge kater, de wijde wereld in trekt. En zich in leven houdt met muizen en vogeltjes, totdat hij op een dag besluit terug te keren naar huis.
Stiekem weten we dat dat niet echt een optie is, en stiekem hopen we allebei van wel. Maar we zijn er allebei aangeslagen door en dromen, letterlijk, dat hij op een mooie dag ineens door het groene gras van de heuvel die de tuin is, aan komt lopen. Met op zijn gezicht de eigengereide uitdrukking die boekdelen spreekt. "Hier ben ik toch, wat maken jullie een probleem van mijn uitstapje!".

Een in memoriam is dit dus niet. Maar waarschijnlijk is het wel, dat we Pippi nooit meer terug zien. Opnieuw: zo is de natuur. En die is niet logisch, rechtvaardig of sympathiek, in dit opzicht. Misschien had ik dat niet hardop moeten schrijven en is dit mijn verdiende loon? Flauwekul natuurlijk.

Bah. Morgen een positiever blogje.  

scheppingsfoutjes

 

Ik blijf het rare foutjes in de schepping vinden. Of eigenlijk onverteerbare onvolkomenheden. Hoe onze lieve kleine Pippi van een onschuldig pluizenbolletje nu is uitgegroeid tot een wreed moordenaartje. De eerste muis die van de winter ineens door de kamer liep wekte bij de poes vooral verbazing - hij rende achter het angstige diertje aan, nieuwsgierig naar dit onbekende en uit zichzelf bewegende speeltje, totdat de muis in het midden van de kamer ging liggen en deed alsof hij dood was. Daar wist Pippi geen raad mee. En toen dacht de muis blijkbaar plotseling 'het is wel goed met jou, kom maar op!' en hij richtte zich op, stond recht overeind op zijn fragiele achterpootjes, oog in oog met zijn jager...Waarop Pippi onthutst terugdeinsde, zodat ik de muis kon pakken om hem buiten de vrijheid terug te geven.  

 

Dat is wel anders, nu. Kennelijk is Pippi's instinct tot volle wasdom gekomen: een poosje terug dronken we 's morgens in de zon naast het huis onze thee, terwijl de poes een voorstelling dacht te geven van het eindeloos treiteren en sollen met een piepklein, gewond spitsmuisje. Hem boos toespreken had geen zin; met de prooi in zijn bek koos hij het hazenpad. Zo vinden we regelmatig dode muisjes in de kamer of op de stoep, daar als trofee neergelegd of zo? Of om ons van voedsel te voorzien?

En dan met vogeltjes, die heeft hij in het begin van de lente al ontdekt. 

 

 

 

Vanuit de achterkamer zagen we hem zo'n kleurig vinkje mishandelen - en waar dat is gebleven ontdekten we later: in Pippi's maag, met huid en haar! Een paar dagen terug kwam meneer namelijk met een triomfantelijk gezicht en een kleine dode zwaluw in zijn bek het terras op, waar wij nog even van de namiddagzon dachten te genieten. Tot mijn ontzetting kraakte Pippi de kleine botjes en verslond hij het vogeltje in z'n geheel. Er bleven alleen een paar triestige minuscule veertjes over...

 

 

 

Ook hazelwormen behoren tegenwoordig tot het kattenspeelgoed. Die kronkelen, kun je in je bek nemen, in de lucht gooien, stukjes van af bijten, leuk! En wreed. Ik heb er 2 kunnen redden, maar wat er gebeurt als ik het niet zie: ik vrees het ergste.

 

 

Alleen de padden die met enige regelmaat uit bloemenperkjes tevoorschijn komen, daar kan dit roofdier helemaal niks mee. Hij vindt ze wel interessant, om achterna te rennen en gekke bokkesprongen omheen te maken, maar hij zet er niet z'n dodelijke kaken in. Gelukkig.  

 

'Zo is de natuur', zeggen we. Ja klopt, dat wordt dagelijks gedemonstreerd. Wij eten ook vlees van andere dieren. Maar zit die natuur zo fijn in elkaar? Ik vind het niet en blijf dit soort dingen gewoon foutjes in de schepping vinden. Die, hoorde ik toevallig theoloog Carel ter Linde onlangs op de Nederlandse radio zeggen, aan elkaar hangt van tegenstrijdigheden. Zo'n schepping is eigenlijk in z'n geheel een flinke aanfluiting, op z'n zachtst gezegd. En evolutie dan? Evolutie kan niets anders zijn dan een stomtoevallige, wrede en volstrekt zinloze opeenvolging van biologische processen.  

 

En toch vind ik Pippi na een poosje dan weer aanbiddelijk, en ben ik blij als hij na een nacht de hort op geweest te zijn door het raam naar binnen springt en uitgeput gaat bijslapen...

 

 

 

Iets anders dan deze natuur is er niet. We hebben het ermee te doen. En gelukkig zijn er heel veel dingen die wél kloppen. Bloemen bijvoorbeeld. Kijk dan!

 

 

 

 

 



 

Workingclass hero

mijn nieuwe werkkleding met het logo van Telemark Flytteservice

Jaja, het is zover, ik heb werk gevonden! Na al een paar keer geen enkele reactie te hebben gehad op mijn sollicitaties ging het nu plotseling heel erg snel. Op de site van de NAV, de Noorse UWV, zag ik een vacature voor een sjåfør/hjelpemann bij een flytteservice (verhuisbedrijf) in Skien, een stad zo'n 45 minuten hier vandaan. Nog geen twee weken geleden op zondagmiddag een sollicitatie in elkaar gedraaid en verstuurd. Diezelfde avond kreeg ik al een antwoord: of ik de dag erop, maandagmiddag, langs kon komen voor een gesprek. Eén van de 4 kandidaten had afgezegd dus was er ruimte voor een gesprek met mij. Inmiddels weet ik dat dergelijke gesprekken hier informeel zijn, dus mij druk maken over 'wat trek ik aan' heb ik niet gedaan. Gelet op de functie leek een pak (ik heb er nog een paar...) sowieso niet erg toepasselijk. Mijn eerste sollicitatiegesprek in Noorwegen! Hoe zou dat gaan? Kan ik me redden met mijn Noors? 
Het gesprek met de baas van het bedrijf was errug informeel. Ik zat in een piepklein kantoortje met tegenover mij een gespierde, bonkige kerel in een t-shirt, korte broek en werkklompen. Zelfs in mijn (lange) spijkerbroek en t-shirt voelde ik mij al enigszins overdressed. 
De baas, Arild, vertelde met enige trots over zijn bedrijf en vroeg eigenlijk helemaal niks aan mij. Aan het eind van het gesprek vroeg hij wanneer ik zou kunnen beginnen. Voorzichtig zei ik dat dat volgende week zou kunnen. Doortastend vroeg hij: "heb je morgen iets te doen, of zou je dan kunnen komen werken?" Nou ja, ach, dat kan!
Na die eerste slopende dinsdag, want het was bloedheet, vroeg hij in de vrachtwagen of ik het zag zitten. Toen ik ja zei, kreeg ik een stevige klauw (een ander woord heb ik er niet voor) en de zaak was beklonken. Hoezo zijn Noren niet zo snel in het nemen van beslissingen?

Inmiddels heb ik er drie werkdagen opzitten en die waren allemaal bloedheet dus het was een zweterig geheel. Het is geen volledige baan, maar dat vind ik ook niet zo erg. Ik weet ook niet of ik het fysiek zou volhouden om dit 5 dagen in de week te doen. Mijn baas vindt van wel, het gaat volgens hem steeds gemakkelijker.... Na elke werkdag kreeg ik een bemoedigende schouderklop die mij bijna ter aarde deed storten. Hij is tevreden, zoveel is wel duidelijk.
En ik ook! Je komt nog eens ergens en ziet hoe Noren wonen, wat voor spullen ze hebben. Daarnaast heb ik nu al geleerd hoe je met handige hulpmiddelen heel veel werk kunt verzetten zonder je rug de vernieling in te draaien. Ik ben trots op mijn nieuwe carrière!

Naast dit parttime werk blijft er ook tijd over voor Solvik Mat, want dat moet wel de hoofdmoot van ons bestaan worden, en ook om andere klussen te doen.
Zo zaag ik het snoeihout uit de tuin in bruikbare stukken voor de kachel, mocht het in deze tijd toch nog wat frisser worden. Ik noem het zomerhout.

Inmiddels zijn de in de kas opgekweekte bonenplanten groot genoeg om op zichzelf te gaan wonen. Ze moeten de volle grond in, maar dan moet er eerst een perk gemaakt worden. Ook geen licht karweitje bij de huidige temperaturen , maar deze verhuizer staat voor niets.....    

Hier kunnen straks de bonenplanten wonen

Summertime..

Volop summertime ja, enne, the living is easy - maar nu het zórgen voor een living nog. Dat is niet echt easy.
We zitten nog helemaal in de ontwikkelingsfase van Solvik Mat, dat betekent potentiële afnemers zoeken en de markt aftasten. Wat willen de winkels verkopen en hoeveel, welke prijs willen ze betalen? Hoe bereiken we klanten die straks van onze cateringservice gebruik zouden willen maken? Wat is een slimme logistiek, hoe gaan we voldoen aan de eisen van Mattilsynet (Keuringsdienst), wanneer en hoe kunnen we een productiekeuken klaar hebben in de voormalige winkel beneden, en hoe financieren we alles? Gaan we toch ook een verkooppunt creëren in de winkel, een eigen winkeltje drijven dus, en gewoon een bord langs de kant van de weg zetten, om mensen te lokken? Het was buurman Olav die dat opperde. 'En', zei hij, 'dan zet je dat bord alleen buiten als je thuis bent! Of als je zin hebt! Of als je genoeg voorraad hebt!'. Net zo makkelijk. 
Anderen adviseren ons om koffie te schenken, de zo ongeveer nationale drank hier. Dat zal zeker op belangstelling kunnen rekenen van passanten op de route, vooral van weekendverkeer. Als die passanten dan meteen wat spulletjes aanschaffen in de winkel, en een flyer meekrijgen waarin ze worden geattendeerd op onze verbluffend goede en betaalbare catering....Zou leuk zijn, maar wie koffie (of wat dan ook) schenkt is verplicht een toiletmogelijkheid te bieden - zucht, hoe gaan we zorgen voor een wc? 

Kortom, met alleen de huidige 3 verkooppunten voor onze producten zijn we er nog lang niet. Juist nu is het de tijd van de vele festivals en markten, maar om daar aan mee te mogen doen is toestemming nodig (formulieren, beslissingen van besturen, keuringen etc.); dat kost dan weer tijd dus helaas lopen we die dit jaar mis. Daarnaast is het zomerseizoen niet erg handig voor marketing: bedrijven zijn dicht, alles en iedereen is met vakantie, en wie niet met vakantie is heeft nergens haast mee - alsof heel Noorwegen deze maanden in slow motion draait.  
Geduld is dus geboden, en een forse portie geloof & hoop - de liefde hadden we gelukkig al. En de liefde voor de schoonheid van dit land groeit maar door, ondanks alle onzekerheid. Kijk maar: 



Viooltjes op het terras, uitbundige lupines overal, margrietjes op het balkon, een bruine Henk, ook regelmatig op het balkon, een regenboog boven het meer, romantisch avondrood, volle maan in het water....

 

 

 

 

 



 

 

Wie zou er niet smelten voor zoveel schoonheid? 

Inmiddels smelten we eigenlijk gewoon ook al: het is de laatste weken zo warm geworden ('s morgens vroeg al 20 graden en overdag nadert de temperatuur de 30 graden), dat we zwemmen om af te koelen, aan het eind van de middag. In het meer voor de deur wel te verstaan. En daarna opdrogen in de tuin, waar de paardenbloemen in het gras nu plaats hebben gemaakt voor klavers. Dat heeft een doorlopend en oorverdovend concert opgeroepen van bijen en hommels - klinkt bijna als een stoet pizzabrommertjes, maar gelukkig zijn die hier niet.

 

Integreren is heel veel procent aanpassen. Daarom gaan wij ook maar een beetje in de slow motionmodus. Dat doet zelfs Mungo, de buurpoes. Met allevier de witte voetjes bij elkaar. In Pippi's mand, het liefst. 

 

 



 

 

 

Vlam in de pijp

De tijd vliegt voorbij, en de natuur verandert voortdurend. De eerste bloemen die zo plotseling en massaal uit de knop schoten zijn hier en daar al weer op hun retour. Daar staan gelukkig weer talloze andere bloemen en planten tegenover die het stokje dolgraag over willen nemen.

De tijd die we niet aan ons bedrijf besteden gebruiken we voor een groot deel aan het buiten zijn. In de tuin werken is hier niet zo op z'n plaats, vind ik. We hebben hier geen aangelegde, afgerasterde of ommuurde tuin: het is meer een erf met veel mogelijkheden en zonnige hoekjes, waar we volop van genieten.    
      

                                                                           

Eindelijk staat de droogmolen voor de was op een andere plek en nu ook recht!
Deze actie was nodig omdat ie in de weg stond bij onze nieuwe kasjes, waarin we verse kruiden en groenten gaan opkweken. Verse kruiden zijn hier duur en schaars en als je ze al vindt zijn ze volgende dag al vaak niet meer zo fris.

Wat we aan kruiden binnen van zaadjes hebben opgekweekt, staat nu lekker ruim en vol in de ene kas; in de andere hebben we groenten gezaaid.

Voor de producten die we nu maken is het verse, geurige groen zeer welkom, maar ook voor eigen gebruik levert een loopje 'naar boven' heel wat op.
Eerst moesten wel de ruwhouten planken van de onderbouw in de lak worden gezet, maar met het mooie droge weer kon dat gelukkig buiten. 

Het buitenleven bevalt prima, maar er moet natuurlijk ook brood op de plank komen en, voor later in het jaar, moet de schoorsteen wel blijven roken.
Ons eerste succesje smaakt naar meer dus hup, in de auto met proefmonsters van de heerlijke waren om die af te leveren bij potentiële klanten. Inmiddels gaat dat in onvervalst en welgemeend Noors. Zij begrijpen wat ik zeg en ik begrijp wat zij zeggen. Na de eerste bestellingen moet dat nog maar eens bevestigd worden.....
Nooit gedacht, een nieuwe carrière als vertegenwoordiger, maar het gaat mij goed af.  
Het is spannend om nieuwe mensen te ontmoeten, in niet je eigen taal iemand aan te spreken en dan maar kijken wat het wordt. In het meest gunstige geval zullen ze denken "wat doet die rare Deen hier"? Hoe dat soort ontmoetingen ook verloopt, er is geen haast en stress!
Rijdend door Telemark, onze fylke (provincie), heb ik tijd om na te denken over wat ons allemaal nog te doen staat. Als ik op huis aan rijd mijmer ik ook en verzucht, je zal hier toch wonen... En wat blijkt? We wonen hier!
Stap voor stap, dan voor dag werken we aan onze toekomst, die geen droom meer is. Waarom haasten?

De langste dag, voor ons dan

De nachten gaan weer langer worden volgens de kalender, de langste dag is al voorbij.  Maar gisteren was het voor ons een zeer lange dag: we ontvingen telefonisch onze eerste grote bestelling! Wat een feest! Solvik Mat gaat lopen!

Een forse zogenaamde gårdsbutikk, een boerderijwinkel die vooral streekgebonden producten verkoopt, wilde die van ons ook verkopen. Elk van de 10 dingen die we in onze brochure hebben staan! Liefst morgen: de winkel opent a.s. vrijdag. Dit soort gårdsbutikker zijn meestal alleen in het zomerseizoen in bedrijf, zo van juli tot november.

Daar zeg je als startende ondernemertjes natuurlijk nooit nee tegen - maar eh, we hadden niet alles voldoende op voorraad, dus moesten meteen de handen uit de mouwen. Henk moest eerst naar Porsgrunn rijden om de benodigde ingrediënten te halen - daar zit een Aziatische winkel die prachtige verse groenten heeft en veel goedkoper is dan de gemiddelde supermarkt - en samen waren we de rest van de dag tot laat in de avond bezig met het maken van de ontbrekende potjes chutney en jam, het printen en plakken van etiketten etc. Vanmorgen kon Henk 2 grote kratten met bijna 100 potten en potjes (chutneys, jam, marmelade, chilipasta en augurken) afleveren in Gvarv, een gehucht hier zo'n uur en een kwartier vandaan. Yes! De winkel is in de streek bekend en heeft veel aanloop, dus we hopen op meer bestellingen uit die hoek.  

Vorige week hadden we al zo'n 50 potjes uitgezet bij een pension in Hjartdal, nog een stukje verder weg. Bij dat pension is ook een kleine winkel, waar vorig jaar onze chutneys en augurken zijn verkocht. Toen nog van "Idunns Mathus", maar nu, jawel, van "Solvik Mat".

En dan is er nog onze vriendin Siv, die in Porsgrunn biologisch brood bakt en dat in haar prachtige winkeltje in het centrum verkoopt. Ook daar staan onze nieuwe producten in de schappen. Toe maar, heel Telemark vraagt straks om die lieve potjes met dat mooie plaatje er op en dat lekkere spul er in!

Het logo is nu ons eigendom, de naam is aangepast, Idunn mag het logo niet meer gebruiken en heeft het van de bedrijfsauto's laten verwijderen. Ons Solvik Mat-logo moet bij de mensen op het netvlies komen en associaties oproepen met gezond en eerlijk voedsel. Onze brochures en de website moeten hun werk gaan doen. Maar het begin is er!

Vorige week kregen we bericht dat we toestemming hebben om met behoud van ons uitkerinkje te werken aan de oprichting van ons eigen bedrijf. Dat zijn we natuurlijk al lang aan het doen, maar officiële goedkeuring van het plan is wel noodzakelijk. Ook dat is dus een hoopgevende stap in de goede richting. We krijgen 3 maanden de tijd, met een mogelijkheid tot verlenging met 3 maanden. In die periode mogen we nog niet verkopen. Dat doen we natuurlijk wel, alleen sturen we de rekeningen dan pas later.

We lopen achter met vertellen en laten zien, want we hebben het druk. Gelukkig! Later meer, vooral nog over de aanloop naar die langste dag.
Alleen nog even deze:

 

 

 

de padden kwamen weer langs, op weg naar het water, en deze:

 

 

 

de specht was te groot voor het voederhuisje.

 

 

De 'krant', het plaatselijke weekblaadje 'Drangedals Posten', vond de foto's leuk genoeg om ze te plaatsen. Niet precies het soort publiciteit dat we nodig hebben als bedrijf - maar toch grappig. En je naam in de krant, ach, dat kan op deze manier ook geen kwaad.

 

 

 

 



Van thuis naar huis en terug

Eind mei hebben we voor het eerst sinds ruim 13 maanden ons Noorse thuis verlaten om een paar dagen 'naar huis', naar Nederland, te gaan. Het was een ongepland bliksembezoek op aandringen van de familie, om de verjaardag van mijn moeder bij te wonen. Ze werd maar liefst 91! Onze onverwachte aanwezigheid zou een verrassing voor haar zijn, haar verjaardagscadeau.

Te midden van haar kinderen, klein- en achterkleinkinderen genoot ze geloof ik wel van haar feestje, en in ieder geval van de vele hapjes en drankjes die iedereen had meegebracht. Dat Henk en ik er plotseling ook bij waren, 'helemaal uit Zweden!', vond ze leuk. Al kon ze niet nalaten Henk te verwijten dat hij haar dochter naar zo'n ver land had meegenomen. 'Nee', zei Henk, 'dat heb je verkeerd begrepen: het is andersom hoor!'. Wat natuurlijk ook niet waar is, maar mijn moeder moest er erg om lachen.

Haar gevoel voor humor doet het nog goed, gelukkig. Dat geldt niet voor alle delen van haar persoonlijkheid. Het schimmenrijk waarin ze geleidelijk aan steeds verder verzeild raakt staat haar niet meer toe veel te onthouden van wat er onlangs om haar heen of met haar is gebeurd. Het recente verleden verdwijnt in de mist. Gisteren en eergisteren zijn heel ver weg, terwijl 50 jaar geleden heel dichtbij is. Haar geest lijkt meer en meer in een eigen wereldje te worden opgesloten, en dat wereldje wordt kleiner en kleiner. Daags na ons bezoek wist ze zich al niet meer te herinneren dat ze ons had gezien en gesproken.
Tja, 91...

We hadden op een zonovergoten warme dag de deur van Solvik achter ons dichtgetrokken, kwamen vanaf het minivliegveldje Torp aan op het hectische Schiphol en stapten met gemengde gevoelens een grijs en druilerig Nederland in. Lawaai, overvolle snelwegen, schreeuwerige reclamezuilen, overal mensen - enfin, alles anders dan waar we in het afgelopen jaar hier aan gewend zijn geraakt.

Maar het was fijn om in die paar dagen tijd de familie en een aantal goede vrienden weer te kunnen ontmoeten. We logeerden in Delft bij Marjorie en Theo, aten een haring op de markt (wat een belevenis!) en dronken een glas witbier, zowaar op een van de vele terrassen toen de zon zich even liet zien. We bezochten mijn moeder in Oosterbeek en zagen bijna de hele familie. We logeerden in Zeist bij Angeniet, bij wie als verassing Roely, Ria en Marieke kwamen borrelen zodat we een kleine reünie van de meidenclub hadden. En we logeerden in Utrecht bij Mariëtte en Hans, en aten bitterballen bij het vertrouwde Buurten. Mmmm!
Wel een vreemde gewaarwording, de Dekhuyzenstraat in te rijden. En om te bivakkeren boven wat sinds 1 mei niet meer ons huis is.... En in een huis dat vanaf half augustus dat van Mariëtte en Hans niet meer zal zijn, als zij ook voorgoed zullen zijn vertrokken, naar Costa Rica....  

We zagen nog een paar vrienden en voorheen buren, wandelden door Wittevrouwen, sloegen zo veel onmisbare boodschappen in als we in onze bagage konden meenemen en aten bij onze geliefde buurtgriek, Europa. Zo vlogen de dagen om en wij weer terug. Van wat lang 'huis' was naar wat nu thuis is.

                 

















Waar het weer zo stralend was geweest dat de tuin en de omgeving stonden te jubelen in vele kleuren!

 

 

 

 

 

 





Het waren goedgevulde dagen in Nederland, maar toch voelde het als een beetje vakantie. Verdere vakantie zit er voorlopig niet in: we hebben onze handen vol aan het opzetten van Solvik Mat en alles wat daarbij komt kijken. Zo is vandaag eindelijk onze waterzuiveringsinstallatie geplaatst en in werking gesteld!

Hier wonen op zich is genieten van de vrijheid om ons heen, ook zonder vakantie. En ach, omdat we vanavond voor het laatst naar school gaan - volgende week beginnen de schoolvakanties - zijn we nog een beetje meer vrij. Op z'n minst een avond per week.