Dat we ziek zijn van vedriet?
Pippiiiiiii, waar zit je nou?
Pippi is ons kleine beest
13 maanden hier geweest
O kleine Pippi...
O kleine Pippi...
Maar hij ging hij er plots vandoor
Nu van hem geen enkel spoor...
Pippiiiiiii, we zijn in rouw.
Zo is het. Onze kleine zwarte panter ging meer dan 2 weken geleden buiten spelen - en kwam niet meer terug, tot nu toe. Het is vreemd stil in en om het huis, zeker na het vertrek van onze laatste logees. En vooral is het beroerd om niet te weten wat er met Pippi is gebeurd: toch een fatale ontmoeting met een auto? Maar hij is altijd zo bang geweest voor alleen al het geluid van een naderende auto, dat hij zich snel uit de voeten maakte, nog voordat de betreffende auto in zicht kwam.
Misschien dan een minder vriendelijke confrontatie met een wild dier: vos met jongen, hongerige wolf, fouragererende roofvogel?
Liever geloven we de suggestie van de buren, die vertellen dat het wel vaker voor komt dat een kat, vooral een jonge kater, de wijde wereld in trekt. En zich in leven houdt met muizen en vogeltjes, totdat hij op een dag besluit terug te keren naar huis.
Stiekem weten we dat dat niet echt een optie is, en stiekem hopen we allebei van wel. Maar we zijn er allebei aangeslagen door en dromen, letterlijk, dat hij op een mooie dag ineens door het groene gras van de heuvel die de tuin is, aan komt lopen. Met op zijn gezicht de eigengereide uitdrukking die boekdelen spreekt. "Hier ben ik toch, wat maken jullie een probleem van mijn uitstapje!".
Een in memoriam is dit dus niet. Maar waarschijnlijk is het wel, dat we Pippi nooit meer terug zien. Opnieuw: zo is de natuur. En die is niet logisch, rechtvaardig of sympathiek, in dit opzicht. Misschien had ik dat niet hardop moeten schrijven en is dit mijn verdiende loon? Flauwekul natuurlijk.
Bah. Morgen een positiever blogje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten