Te midden van haar kinderen, klein- en achterkleinkinderen genoot ze geloof ik wel van haar feestje, en in ieder geval van de vele hapjes en drankjes die iedereen had meegebracht. Dat Henk en ik er plotseling ook bij waren, 'helemaal uit Zweden!', vond ze leuk. Al kon ze niet nalaten Henk te verwijten dat hij haar dochter naar zo'n ver land had meegenomen. 'Nee', zei Henk, 'dat heb je verkeerd begrepen: het is andersom hoor!'. Wat natuurlijk ook niet waar is, maar mijn moeder moest er erg om lachen.
Haar gevoel voor humor doet het nog goed, gelukkig. Dat geldt niet voor alle delen van haar persoonlijkheid. Het schimmenrijk waarin ze geleidelijk aan steeds verder verzeild raakt staat haar niet meer toe veel te onthouden van wat er onlangs om haar heen of met haar is gebeurd. Het recente verleden verdwijnt in de mist. Gisteren en eergisteren zijn heel ver weg, terwijl 50 jaar geleden heel dichtbij is. Haar geest lijkt meer en meer in een eigen wereldje te worden opgesloten, en dat wereldje wordt kleiner en kleiner. Daags na ons bezoek wist ze zich al niet meer te herinneren dat ze ons had gezien en gesproken.
Tja, 91...
We hadden op een zonovergoten warme dag de deur van Solvik achter ons dichtgetrokken, kwamen vanaf het minivliegveldje Torp aan op het hectische Schiphol en stapten met gemengde gevoelens een grijs en druilerig Nederland in. Lawaai, overvolle snelwegen, schreeuwerige reclamezuilen, overal mensen - enfin, alles anders dan waar we in het afgelopen jaar hier aan gewend zijn geraakt.
Maar het was fijn om in die paar dagen tijd de familie en een aantal goede vrienden weer te kunnen ontmoeten. We logeerden in Delft bij Marjorie en Theo, aten een haring op de markt (wat een belevenis!) en dronken een glas witbier, zowaar op een van de vele terrassen toen de zon zich even liet zien. We bezochten mijn moeder in Oosterbeek en zagen bijna de hele familie. We logeerden in Zeist bij Angeniet, bij wie als verassing Roely, Ria en Marieke kwamen borrelen zodat we een kleine reünie van de meidenclub hadden. En we logeerden in Utrecht bij Mariëtte en Hans, en aten bitterballen bij het vertrouwde Buurten. Mmmm!
Wel een vreemde gewaarwording, de Dekhuyzenstraat in te rijden. En om te bivakkeren boven wat sinds 1 mei niet meer ons huis is.... En in een huis dat vanaf half augustus dat van Mariëtte en Hans niet meer zal zijn, als zij ook voorgoed zullen zijn vertrokken, naar Costa Rica....
We zagen nog een paar vrienden en voorheen buren, wandelden door Wittevrouwen, sloegen zo veel onmisbare boodschappen in als we in onze bagage konden meenemen en aten bij onze geliefde buurtgriek, Europa. Zo vlogen de dagen om en wij weer terug. Van wat lang 'huis' was naar wat nu thuis is.
Waar het weer zo stralend was geweest dat de tuin en de omgeving stonden te jubelen in vele kleuren!
Het waren goedgevulde dagen in Nederland, maar toch voelde het als een beetje vakantie. Verdere vakantie zit er voorlopig niet in: we hebben onze handen vol aan het opzetten van Solvik Mat en alles wat daarbij komt kijken. Zo is vandaag eindelijk onze waterzuiveringsinstallatie geplaatst en in werking gesteld!
Hier wonen op zich is genieten van de vrijheid om ons heen, ook zonder vakantie. En ach, omdat we vanavond voor het laatst naar school gaan - volgende week beginnen de schoolvakanties - zijn we nog een beetje meer vrij. Op z'n minst een avond per week.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten