Vlam in de pijp

De tijd vliegt voorbij, en de natuur verandert voortdurend. De eerste bloemen die zo plotseling en massaal uit de knop schoten zijn hier en daar al weer op hun retour. Daar staan gelukkig weer talloze andere bloemen en planten tegenover die het stokje dolgraag over willen nemen.

De tijd die we niet aan ons bedrijf besteden gebruiken we voor een groot deel aan het buiten zijn. In de tuin werken is hier niet zo op z'n plaats, vind ik. We hebben hier geen aangelegde, afgerasterde of ommuurde tuin: het is meer een erf met veel mogelijkheden en zonnige hoekjes, waar we volop van genieten.    
      

                                                                           

Eindelijk staat de droogmolen voor de was op een andere plek en nu ook recht!
Deze actie was nodig omdat ie in de weg stond bij onze nieuwe kasjes, waarin we verse kruiden en groenten gaan opkweken. Verse kruiden zijn hier duur en schaars en als je ze al vindt zijn ze volgende dag al vaak niet meer zo fris.

Wat we aan kruiden binnen van zaadjes hebben opgekweekt, staat nu lekker ruim en vol in de ene kas; in de andere hebben we groenten gezaaid.

Voor de producten die we nu maken is het verse, geurige groen zeer welkom, maar ook voor eigen gebruik levert een loopje 'naar boven' heel wat op.
Eerst moesten wel de ruwhouten planken van de onderbouw in de lak worden gezet, maar met het mooie droge weer kon dat gelukkig buiten. 

Het buitenleven bevalt prima, maar er moet natuurlijk ook brood op de plank komen en, voor later in het jaar, moet de schoorsteen wel blijven roken.
Ons eerste succesje smaakt naar meer dus hup, in de auto met proefmonsters van de heerlijke waren om die af te leveren bij potentiële klanten. Inmiddels gaat dat in onvervalst en welgemeend Noors. Zij begrijpen wat ik zeg en ik begrijp wat zij zeggen. Na de eerste bestellingen moet dat nog maar eens bevestigd worden.....
Nooit gedacht, een nieuwe carrière als vertegenwoordiger, maar het gaat mij goed af.  
Het is spannend om nieuwe mensen te ontmoeten, in niet je eigen taal iemand aan te spreken en dan maar kijken wat het wordt. In het meest gunstige geval zullen ze denken "wat doet die rare Deen hier"? Hoe dat soort ontmoetingen ook verloopt, er is geen haast en stress!
Rijdend door Telemark, onze fylke (provincie), heb ik tijd om na te denken over wat ons allemaal nog te doen staat. Als ik op huis aan rijd mijmer ik ook en verzucht, je zal hier toch wonen... En wat blijkt? We wonen hier!
Stap voor stap, dan voor dag werken we aan onze toekomst, die geen droom meer is. Waarom haasten?