zaterdag 1 december 2012

Uit elkaar

 
Na 7 maanden samenwerken met ups en downs is het hoge woord en deze week dan uit gekomen: onze partner Idunn heeft aangegeven dat ze niet verder wil met ons. Eigenlijk vlak voordat wij haar hadden willen zeggen dat we op deze manier niet door wilden met haar - dus een verschrikkelijke verrassing was het niet. Maar ons bestaan hier schudt wel op z'n grondvesten...

De spanningen liepen de laatste tijd hoog op, al zal ons nooit helemaal duidelijk worden waarom precies. Idunn bleef vooral bezig met haar taarten en andere zoetwaar, terwijl wij het voornaamste deel van de catering voor onze rekening namen. Wij timmeren aan de weg met de ontwikkeling, productie en op de markt brengen van nieuwe producten. Reclame maken, aandacht vragen voor Idunns Mathus in een bredere kring dan die van de bestaande klanten. Dat deden we met plezier en met redelijk succes.
Ieder z'n meug, ons leek die taakverdeling prima. We zagen toekomst, maar 'de kost gaat voor de baat' is nou eenmaal iets dat je moet slikken. Wij samen zijn goed in hartig, snel en efficiënt. Op elkaar ingespeeld, vooruitdenkend en de markt verkennend naar nieuwe mogelijkheden. En dat zijn nou net dingen die in Noorwegen niet altijd vanzelfsprekend zijn. Men wil vernieuwing - maar als het puntje bij het paaltje komt houdt men toch liever alles bij het oude. Je moet sterk in je schoenen staan en een lange adem hebben (en vooral veel geduld) als je innovatief wilt ondernemen. Het is een veelgehoord verhaal van immigranten hier. Die verhalen kenden we.
Onze ideëen over bedrijfsvoering, inkoop en logica, efficiëntie en hygiëne in de keuken, planning organisatie blijken toch te ver uiteen te liggen. Daardoor werd het steeds lastiger om met plezier met het werk bezig te zijn. Dan dus maar uit elkaar. Per wanneer is nog niet helder, maar wel z.s.m. in het komende jaar.

Hoe nu verder? Tsja..
Daar gaan we goed over nadenken en alle mogelijkheden onderzoeken.
Idunn wil in elk geval terug naar af (het eenvrouwsbedrijfje dat ze had voor onze komst). Misschien willen Henk en ik samen de AS (=BV) voortzetten, een andere bedrijfskeuken vinden, en aan de slag gaan met onze oorspronkelijke plannen. Kant-en-klare soepen en stoofschotels maken, ons bestaande assortiment aan conserven doorontwikkelen en uitbouwen en vooral: een nieuwe doelgroep aanboren. Maar of dat kans van slagen heeft? Dat heeft veel met geld te maken. 'Kapitaalkrachtig' kunnen we onszelf echter niet noemen.
Als we die kansen niet krijgen zal de AS moeten worden opgeheven, tenzij Idunn alles wil overnemen - maar ook dat kost geld, en ook haar ontbreekt het juist daar aan.

Kortom, het wordt een tijd zonder grappige Sinterklaas en zonder feestelijke Kerstmis, maar een tijd die bol staat van de vraagtekens. Met rekenmachientjes op tafel, internet afspeuren, informatie verzamelen, adviezen vragen. Praten met mensen, mogelijkheden onderzoeken. Wij weten gelukkig heel precies wat we willen, maar of ons ideaal te verwezenlijken is, is maar de vraag. We zullen het er voorlopig heel druk mee hebben. Terwijl het de komende 3 weken in ons bedrijf juist ook heel druk is, vanwege een eindeloze stoet kerstdiners, buffetbestellingen en kerstpakketten...

 
Los van bovenstaande muizenissen genieten we van dit land en het leven hier: 's morgens is het koud en overdag blijft de temperatuur redelijk constant (het is nu min 9, en overdag was het min 6, maar droog en kraakhelder). IJspegels aan de rotsen en bevroren stukjes meer leveren winterse plaatjes op. Echt prachtig!
 
Als we om 6.30 uur opstaan komt de thermometer niet verder dan 10 graden, en als we thuiskomen aan het eind van de middag duurt het een poosje (nou ja, zo'n uur of 2) voordat het een beetje aangenaam wordt nadat Henk het houtvuur heeft opgestookt.
 
 
 


En ook onze Pippi, die met rennen, springen en de idiootste capriolen uithalen in het hele huis avondvullende voorstellingen geeft als we thuis zijn (en als we niet thuis zijn waarschijnlijk ook, maar dan zonder publiek), geniet van de weldadige warmte als de schoorsteen eenmaal rookt.



Inmiddels is hij meer dan 50 cm lang, als hij zo uitgestrekt ligt. En zwaarder dan het kleine fluweelbolletje van een paar maanden geleden. We voelen hem 's nachts ineens op bed springen en zich tussen ons in nestelen. Beetje spinnen, zuchten, en heerlijk slapen. Wat wil een mens nog meer, denken we dan. Als het even kan: hier blijven, en samen verder gaan. Wij, en Pippi. Op Solvik. We zullen alles op alles zetten om dat voor elkaar te krijgen.

2 opmerkingen:

  1. Beste Henk en Aleid,
    wat een domper! Jammer dat de samenwerking niet het succes is geworden waarop jullie hadden gehoopt. We kunnen ons voorstellen dat de schrik er even inzit, maar deze nieuwe, op het eerste gezicht lastige, situatie biedt ook weer nieuwe kansen voor jullie bedrijf. Jullie hebben, zo maken we op uit jullie blogs, in ieder geval veel geleerd het afgelopen half jaar, van je successen en je mislukkingen. Jullie hebben iets wat jullie partner blijkbaar minder heeft: visie en ideeën. Dat biedt perspectief. Heel veel succes bij het uitpuzzelen en maken van een nieuw strategie! Warme groet, Swan en Arne

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Herman en Froukje16 december 2012 om 22:11

    Lieve Henk en Aleid,

    Was even een inhaalslag op jullie blog aan het maken en lees nu pas jullie berichtje. Jeetje, dan staat inderdaad even alles op z'n kop. Intussen zijn jullie ruim twee weken verder en misschien nog te vroeg om alles op een rijtje te hebben, maar we wensen jullie van harte toe dat jullie nog steeds "jullie droom kunnen leven"! Wat er ook uitkomt, deze ervaring neemt niemand jullie meer af! Take care en big hug, Herman en Froukje

    BeantwoordenVerwijderen