Wittebroodsweken

We eten te laat, we gaan te laat naar bed, zeker naar Noorse begrippen. Hier is lunch om 11 uur en avondeten om 5 uur gewoon - dat halen we niet, en dat komt nu nog doordat we zo bezig zijn met settelen. 'Ja maar', zei Henk op een avond vergoeilijkend toen het ineens weer 1 uur 's nachts bleek te zijn en we nog volop aan het sjouwen waren, 'we zitten nog in onze wittebroodsweken!' en zo voelt het ook wel een beetje. Alsof we nu het nieuwe begin maken samen, dat we 7 jaar geleden voor ogen hadden. In een voor ons allebei nieuw huis dozen uitpakken en spullen een plek geven is als vroeger, de eerste dag weer naar school gaan, naar een nieuwe klas, met een nieuwe inktlap en vers geslepen potloden.
Het huis wordt steeds meer van ons, de muur van verhuisdozen begint te slinken. Niet zonder slag of stoot: ondanks mijn keurig bijgehouden lijst van doosnummers en -inhoud halen we voortdurend de verkeerde dozen naar boven, en vallen we van de ene verbazing in de andere ('he? hebben we dit ook meegenomen?' en 'hoe kan het nou dat we er hier ineens 2 van hebben?'). De meest onzinnige dingen komen op de proppen, en essentiële onderdelen blijken onvindbaar. Dat levert soms frustratie op: cd-kastjes, kruidenrekjes en glazenkast staan op hun plek, plankjes zijn ter plekke, alle cd's, kruiden en glazen staan in mandjes en en bakjes overal in de weg - maar in welke doos zitten nou toch die plankhoudertjes...Inmiddels zijn ze gelukkig boven water en zijn de kastjes ingericht. Pffff!

Vorige week vrijdag heeft onze partner Idunn tijdens een 'damesavond' met modeshow en koud buffet, waarbij wij ook aanwezig waren, voor een publiek van ca. 50 van haar vaste klanten plechtig gemeld dat haar bedrijf ('Idunns bakeri og selskapsmat') ophoudt te bestaan, en per 1 mei plaats maakt voor onze gezamenlijke BV ('Idunns Mathus'). "En dit zijn mijn compagnons!" en daar stonden we dan een beetje schutterig middenin die zaal. Idunns kleine oude moedertje van 84 kwam ons een warme hand schudden en Velkommen in Norge wensen. Lief. De mensen kijken in het algemeen de kat uit de boom, maar ontdooien snel, als je ze maar open en zonder pretenties tegemoet treedt.

Gisteren ben ik (Henk) even heen en weer gereden naar Skien om daar wat inkopen te doen bij een winkel die grossiert in gereedschap, huishoudelijke spullen en nog heel veel meer. Maar voor ons interessant, veel (werk)kleding inclusief schoeisel, bestand tegen regen, sneeuw en ander ongemak. Verbazingwekkend hoe goedkoop dat spul hier is! Waarschijnlijk één van de weinige dingen die niet duur zijn....
Maar ja, iedereen heeft baat bij goede kleding in dit klimaat en dat zal de betaalbaarheid voor alle lagen van de bevolking wel beïnvloeden. Als je hier naar een willekeurige wintersportwinkel gaat wordt het waarschijnlijk wel weer een ander en trendy verhaal, maar voor de komende winter weten we nu waar we goed terecht kunnen.
Overigens betrapte ik mijzelf op het nog niet volledig onthaast te zijn: op de heenweg rij ik een krappe 40 kilometer zonder een auto voor mij of achter mij. In de stad kom ik op een rotonde, waar het naar Noorse begrippen druk is, en waar iedereen desondanks rustig wacht op een mogelijkheid de rotonde op te rijden. Heel geduldig en zonder claxonneren. Ik begin ongeduldig te worden en raak lichtelijk geïrriteerd door het oponthoud. Belachelijk natuurlijk! Rustig aan, Kramer, je hebt tijd zat....