Huset

Vrijdagmiddag kwam onze huisbaas, tevens buurman, even langs om te kijken of alles in orde was hier in huis. Hij had een kastje bij zich waarmee de tv moet worden aangesloten. Dat is nog niet gelukt, maar daar malen we helemaal niet om: de behoefte om 's avonds de buis aan te zetten ontbreekt op dit moment, en los daarvan hebben we er geen tijd voor. Olav (hier uitgesproken als Uulah) sloeg een biertje niet af en kwam er gezellig bij zitten. Hij bracht ook nog de door zijn vrouw (Else) gewassen, gesteven en gestreken gordijnen mee. Haar instructies voor welk gordijn bij welk raam hoorde had hij niet helemaal scherp meer, maar alleen het gebaar al was mooi.

Wat aanwijzingen van zijn kant en wat opmerkingen van onze kant over enkele gebreken waren wel op z'n plaats. Het is een oud huis, in ieder geval van 1904, en voor een houten ben huis is dat knap oud. Het is al heel lang in familiebezit: in elk geval hebben Olavs vader en grootvader hier hun hele leven gewoond.

Onze nieuwe buren hebben geen haast gehad met de formele kant van de verhuur. Zaterdag kwamen ze op bezoek, met het huurcontract en nog wat informatie over huishoudelijke zaken. Dat contract bestaat uit twee van internet geplukte velleltjes waarin eigenlijk niet veel meer staat dan dat wij de huurders zijn en zij de verhuuders, wat het huurbedrag en de opzegtermijn zijn. Erg overzichtelijk!

Onder het genot van een biertje en een wijntje hebben we vooral veel gelachen. Dat wordt wel wat met deze zogenaamd stugge Noren. Olav blijkt ook eigenaar te zijn van de ruime omtrek van het perceel waarop ons beider huizen staan. Het grootste gedeelte is bos, dat hij gebruikt voor houtproductie. Wij hoeven ons geen zorgen te maken over het benodigde brandhout voor onze forse houtkachel. Ook weer geregeld! Onze buurman kan op z'n tijd een eigengemaakt biertje bij ons komen drinken. Beide gisteren opgezette brouwsels laten nog even op zich wachten, maar vermoedelijk zal de smaak bijzonder zijn. We nemen het water namelijk af van een eigen bron. Natuurzuiver, en er is geen waterrekening!

Tussen de bedrijven en het dozen uitpakken door is er ook ruimte voor genieten. Zaterdagochtend was er volop zon op ons van traditioneel houtsnijwerk voorziene balkon; uit de wind hebben we daar heerlijk kunnen ontbijten.

Het weer wisselt in rap tempo en daarmee ook de aanblik van het meer. Zon, regen, hagel, en vanochtend tot onze verbazing: sneeuw! Ik dacht eerst nog dat Aleid toch nog iets voor het raam had gehangen - we hebben namelijk nog geen gordijnen voor de slaapkamer....Toch ook weer een mooi plaatje, ineens alles wit. Maar niet voor lang: op weg naar school in Drangedal bleek de sneeuw al voor het grootste deel verdwenen.

Ja, we gaan naar school, om verder te gaan met het leren van het Noors. Deze vijfigers zitten vanaf volgende week iedere maandag op een basisschool tussen de Noorse kinderen, maar wel in een apart klasje voor allochtone volwassenen, die willen/moeten inburgeren. En ook op woensdagavond gaan we er voortaan stevig tegenaan om de taal zo snel mogelijk onder de knie te krijgen.

Bijna dagelijks rijden we nu heen en weer van Henseid, onze woonstek, naar Drangedal voor boodschappen en voor het regelen van formaliteiten en praktische zaken, en naar Neslandsvatn, onze nieuwe werkplek vanaf 1 mei, maar eigenlijk ook zo'n beetje vanaf nu.

Dat voelt al zo vertrouwd. Al vaker hebben we Noorwegen doorkruist, maar nu is het bijzonder. Er is geen vakantiegevoel. We zijn thuis.