Damsel in distress

Vrijdagmorgen reed Henk naar de stad om de broodnodige inkopen te doen. Ik zou vrolijk in de winkelkeuken aan de slag: ik ging een pittige chutney maken, van de laatste kilo's prachtige donkerpaarse pruimen (Opal) uit Ulefoss. Daarvoor had ik nieuwe potjes nodig, en die staan in wat wij 'het magazijn' noemen, achter de keuken. Maar toen ik de deur opendeed....oeps! O nee! Grote schrik!

Daar slingerde zich een spin van in mijn ogen enorme afmetingen en met overdreven veel heel lange poten aan een zelfgesponnen touw me tegemoet, akelig dicht bij m'n gezicht...Ik kon hem nog net ontwijken, maar omdat hij pal in de deuropening hing en vlakbij het stopcontact, durfde ik het magazijn niet in, en ook het licht niet aan te doen daar. Zucht. Hij bleef maar pesterig op en neer klimmen en volgens mij werd hij steeds groter. Wat nu? Henk zou pas over een paar uur thuis zijn - moest ik dan al die tijd wachten tot het monster uit zichzelf zou verdwijnen?

Behoorlijk stom natuurlijk: stom om bang te zijn voor spinnen, weet ik ook wel. Maar nog stommer om daar niet voor uit te komen, dacht ik, toen ik zag dat er een auto naast de winkel werd geparkeerd. Er stapten twee mensen uit, kennelijk op doorreis, even gestopt om het uitzicht over het meer te bewonderen, de benen te strekken en de hond uit te laten.

Ik heb geslikt en ben subiet heengestapt over dingen als trots, verlegenheid en schaamte (allemaal rare dingen eigenlijk), heb ze aangeklampt en in mijn beste Noors gevraagd of ze bang waren voor eh, spinnen? 'Nee', fronste de man verbaasd, waarop ik snel 'ik namelijk wel!' zei, 'ik heb even hulp nodig, wilt u misschien alstublieft ....'

Enfin, de man maakte zijn schouders breed, stroopte zijn mouwen op (waardoor vervaarlijke tatoeages op worstelaarsarmen tevoorschijn kwamen) en beende resoluut voor mij uit naar het magazijn. Waar natuurlijk geen spin te zien was...
'Ik denk dat hij bang is voor jou, in plaats van andersom!' zei het bruinverbrande hoofd om de hoek van de deur, maar met behulp van een zaklantaarn slaagde hij er na een minuut of 10 uiteindelijk toch in mijn belager te vinden en weg te werken. 'Så', zei de man, 'nå er han ferdig' - hij is er geweest. Doodslaan had voor mij niet gehoeven: vangen en buiten zetten vind ik genoeg, maar een gegeven paard etc. Ik kon opgelucht ademhalen en de man was zichtbaar blij met zijn heldenrol. 

Vervolgens raakten hij en zijn vrouw erg geïnteresseerd in wat we zoal verkopen, zodat ze tenslotte de winkel verlieten met een tasje vol potjes jam, mosterd, augurken en boterkoek, en het wisselgeld moest in de fooienpot!
We maken wat mee, in de winkel. Later meer - dit was een tussendoortje.